Ενδείξεις πανικού στο ηγετικό επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μετά τις σοβαρές ρωγμές στο εσωτερικό της (μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου), τις οποίες προκάλεσε η ψήφιση του πρώτου πακέτου Μνημονιακών μέτρων, ανέδειξε η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Προκόπη Παυλόπουλο.
Την επομένη της αποπομπής του Γ. Σακελλαρίδη και της διαγραφής των Στ. Παναγούλη και Ν. Νικολόπουλου από τις κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κυβερνητικών συνεταίρων (γεγονός που μείωσε την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία σε 153 έδρες) ο πρωθυπουργός ζήτησε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να παρέμβει, ώστε να εξασφαλισθεί ευρύτερη, "εθνική" συναίνεση για τα καυτά, ανοιχτά ζητήματα που έχει στην ατζέντα της η κυβέρνηση, με πρώτο το ασφαλιστικό.
Αποτελεί σύμπτωμα πολιτικού εκφυλισμού, στα όρια του κυνισμού, ένας πολιτικός που έγινε πρωθυπουργός ως επικεφαλής αριστερού κόμματος να ζητάει, ουσιαστικά, από έναν συντηρητικό πρόεδρο (ο οποίος είχε προκαλέσει το πανελλήνιο παρεμβαίνοντας απροκάλυπτα υπέρ του “ΝΑΙ” στη μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος) να “τραβήξει τα αυτιά” των κ.κ. Μεϊμαράκη, Γεννηματά και Θεοδωράκη, για να μπορέσει η κυβέρνησή του να εκθεμελιώσει το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, όπως απαιτούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού αναθέρμανε, όπως ήταν φυσικό, τα σενάρια για διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος προς ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ, ή και για σχηματισμό, στο μέλλον, οικουμενικής κυβέρνησης, εφ' όσον αυτό κριθεί αναγκαίο. Βέβαια, η ηγεσία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει, επισήμως, αυτό το ενδεχόμενο ως ευσεβή πόθο ελληνικών και ξένων "κέντρων". Ωστόσο, σημαίνοντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Δ. Παπαδημούλης, ήδη προετοιμάζουν το έδαφος για μια “διεύρυνση” της κυβέρνησης τουλάχιστον προς ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, γεγονός, άλλωστε, που αποτελεί διακαή τους πόθο, καθώς θα επισφραγίσει τη μετάλλαξη του κόμματος στην κατεύθυνση του σοσιαλφιλελευθερισμού.
Το κυριότερο, ολοένα και περισσότεροι εκτιμούν, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν αντέχει στην προώθηση των νέων, εξοντωτικών για τη λαϊκή πλειοψηφία, μέτρων που έχει μπροστά της: Την παράδοση των “κόκκινων δανείων” σε ξένα, αρπακτικά funds, τη φορολογική επιδρομή, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και κυρίως την πλήρη ανατροπή των κοινωνικών ασφαλίσεων.
Ο προϋπολογισμός του 2016, που κατέθεσε η κυβέρνηση, δίνει μια πρώτη γεύση: σε περίοδο ύφεσης της οικονομίας και διατήρησης της ανεργίας πάνω από το εφιαλτικό 25%, η κυβέρνηση φορτώνει στα νοικοκυριά νέα μέτρα ύψους 5,7 δισ ευρώ, με 3,2 δισ. νέους φόρους και 2,5 δισ. μείωση των δαπανών, εκ των οποίων 1,4 δισ. μόνο από την περικοπή των συντάξεων.
Σ' αυτό το φόντο, είναι απολύτως βάσιμη η εκτίμηση, ότι η κοινωνική κατακραυγή θα προκαλέσει πολιτικά ρήγματα στο εσωτερικό του ήδη αποδυναμωμένου και εύθραυστου κυβερνητικού σχηματισμού, ο οποίος θα χρειαστεί κάποιου είδους "μεταγγίσεις" για να κρατηθεί στη ζωή. Μικρή σημασία για το λαό έχει αν αυτό γίνει με τη μορφή "εθνικής συναίνεσης", δηλαδή στήριξης των άλλων μνημονιακών κομμάτων στην ψήφιση επίμαχων νομοσχεδίων, ή της "κυβερνητικής διεύρυνσης" προς ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ ή και Ν.Δ.
Εκείνο που προέχει, είναι ένας πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός, για να μην περάσει η χιονοστιβάδα των εξοντωτικών μέτρων.
Μετά το "μαύρο Σεπτέμβρη", έρχεται ένας πολύ βαρύς χειμώνας. Όσοι εξακολουθούν, με όποια προσχήματα απέναντι στη συνείδησή τους, να στηρίζουν αυτόν τον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα, επωμίζονται πελώριες ευθύνες.
