Του Δημήτρη Σερεμέτη
Η χώρα βρίσκεται εδώ και πάνω από μια πενταετία σε μια κρίση που διαρκώς βαθαίνει. Σε κρίση πολύπλευρη: οικονομική, κοινωνική και πολιτική....
Η κρίση και οι παρενέργειές της τρύπωσαν πια παντού – ακόμη και εκεί όπου δεν κυριαρχούν. Εγκαταστάθηκε στην απασχόληση, τα εισοδήματα, τα χρέη, το πιάτο που βάζει καθένας στο τραπέζι, την υγεία, τις σπουδές, τα όνειρα και τις ελπίδες μας... Αλλά και στο δημόσιο χώρο, σε κάθε είδους έργα, στα σκουπίδια, στην τηλεόραση και κάθε ψυχαγωγία. Φορώντας το προσωπείο μιας «ανάπτυξης» της αρπαχτής απειλεί την ακίνητη ιδιοκτησία καθενός ξεχωριστά αλλά και το φυσικό περιβάλλον: τα δάση, τα βουνά και τις παραλίες – όλα εκείνα στα οποία μπορούσαμε να στηρίξουμε την προσωπική ή επαγγελματική μας ζωή, όσα μας προσφέρουν χαρά και ευεξία.
Από την πρώτη στιγμή μας προτάθηκαν – σχηματικά μιλώντας- τριών λογιών διαδρομές απέναντι σ’ αυτήν την κρίση:
-Η πρώτη κυκλοφορούσε χαμηλόφωνα από σπίτι σε σπίτι, εμπιστευτικά και υποστήριζε είτε ότι «μπόρα είναι θα περάσει» είτε ότι «εμάς αυτή η κρίση δεν μας αφορά». Αρκεί να λουφάξουμε όπως μπορούμε. Να μην κάνουμε πολύ θόρυβο μπας και περάσουμε απαρατήρητοι και δεν σκάσει το κακό μέσα ή μπροστά στο δικό μας το νοικοκυριό. Άλλοι πάλι πίστεψαν ότι δεν απειλούνται τόσο όσο ο γείτονας· νόμιζαν ότι είναι καλά προετοιμασμένοι για κάθε αναποδιά κι έχουν τον τρόπο τους.
-Η δεύτερη γραμμή κανοναρχούσε από την τηλεόραση ότι η «λύση» είναι μονόδρομος: αυτός που χαράζουν και επιβάλλουν οι δυνατοί. Οφείλουμε να σκύψουμε όσο απαιτείται για να αποφύγουμε τη χρεωκοπία και να προσαρμοστούμε στα μνημόνια: οι πολλοί για να λιγοστέψουν τη ζημιά - οι επιτήδειοι για να αρπάξουν τις «ευκαιρίες» που θα πέσουν χάμω από το φαγοπότι των δυνατών.
- Η τρίτη διαδήλωνε στο δρόμο, τις πλατείες, τους τόπους δουλειάς ή τα σχολειά ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την προκάλεσαν. Ότι η σταθερότητα και η ανόρθωση κινδυνεύουν από τους συνδικαλιστές, τους πολιτευτές και τα κόμματα που έστησαν το κράτος της πελατειακής συναλλαγής, που αδιαφόρησαν ή γλέντησαν σε βάρος του δημόσιου ταμείου. Η κοινωνία διψά για οικονομική, πολιτική και κοινωνική δικαιοσύνη αλλά κανένας δεν μπορεί να ξεδιψάσει μόνος του: θα το μπορέσουμε μόνο με την κοινή δράση και τη συμμετοχή, όλοι μαζί!
Σε αυτά τα τέσσερα-πέντε χρόνια μας δόθηκε αρκετές φορές η ευκαιρία να διαλέξουμε με εκλογές ως κυρίαρχος λαός ποια διαδρομή από αυτές τις τρεις προτιμούμε. Τη «λύση» που μας ταιριάζει και θέλουμε για μας, τα παιδιά μας και τη χώρα μας. Αν το καλοεξετάσουμε λίγο - καθένας με τον εαυτό του-, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι περισσότεροι από μας μέχρι τώρα κάναμε λάθος επιλογή. Κατά κανόνα επιλέξαμε άτομα και κόμματα που υποστήριζαν και ακολουθούσαν την πρώτη ή τη δεύτερη διαδρομή. Πόσο λαθεμένες υπήρξαν αυτές οι επιλογές φαίνεται από όλους τους δείκτες που χειροτερεύουν, σε προσωπική βάση για τους περισσότερους από μας αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, για τη χώρα και τις προοπτικές της.
Η τριπλή κάλπη της 18ης και 25ης Μαϊου μας δίνει μια νέα ευκαιρία επιλογής: αυτή τη φορά μπορούμε να αποφύγουμε τα προηγούμενα λάθη. Θα μπορούσαμε βέβαια και να τα επαναλάβουμε: να διαλέξουμε δηλαδή και πάλι τους τελάληδες μιας μη πολιτικής ψήφου – να ψηφίσουμε συγγενείς και φίλους χωρίς άλλο κριτήριο· ή ακόμη χειρότερα: να προτιμήσουμε τους «ανεξάρτητους» ή «υπερκομματικούς» υποψηφίους που υπόσχονται θεαματικές λύσεις σε όλα τα τοπικά και τα περιφερειακά ζητήματα, υποτιμώντας τη βαθειά κρίση που έχει τυλίξει την οικονομία και την κοινωνία ή ξεγελώντας μας με κάποιαν «ανάπτυξη» που δήθεν έρχεται. Μπορούμε ίσως να μην μπούμε καν στον κόπο να ψηφίσουμε για την Ευρωβουλή στις 25 του Μάη. Όπως επίσης μπορούμε να ψηφίσουμε αστόχαστα: χωρίς επίμονη σκέψη για την επείγουσα ανάγκη μιας άλλης πολιτικής σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ικανής να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε η παρατεταμένη λιτότητα κυρίως στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Ας διδαχθούμε τώρα από τα προηγούμενα λάθη μας. Μπορούμε να διαλέξουμε αυτή την φορά με την ψήφο μας για το Δήμο, την Περιφέρεια και την Ευρωβουλή τη διαδρομή που έως τώρα υποτιμήσαμε: να συνταχθούμε όλοι μαζί για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της λιτότητας: στην Ευρώπη, στην Περιφέρεια, στο Δήμο. Με τη δύναμη της συμμετοχής, της κοινής δράσης και της αλληλεγγύης, να μην αφήσουμε κανένα πολίτη μόνο του στην κρίση. Να οργανώσουμε τη νέα αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών για την ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας. Να ανατρέψουμε στην Ευρώπη τις πολιτικές που στρέφουν τη μια χώρα εναντίον της άλλης για να τις υποτάξουν στα γερμανικά συμφέροντα, τις πολιτικές που υποβιβάζουν το βιοτικό μας επίπεδο· να δώσουμε τέλος σε Περιφέρεια και Δήμο στις πολιτικές που ξεπουλούν το δημόσιο χώρο και μας υποβιβάζουν με την πελατειακή συναλλαγή, τις φανφάρες και τη νομότυπη ρεμούλα.
Η διαδρομή προς την ανάκαμψη με κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη απαιτεί την ευρύτερη δυνατή κάθαρση του δημόσιου βίου από τους επιτήδειους της μικροπολιτικής, της πελατειακής δοσοληψίας και των ιδιοτελών συναλλαγών. Μας προτρέπει να «μαυρίσουμε» τα φερέφωνα της λιτότητας, της κυβερνητικής προπαγάνδας και της συλλογικής ενοχοποίησης. Μας ζητά να στρέψουμε την πλάτη στους ηττοπαθείς που είναι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ στα γερμανικά συμφέροντα και τα εγχώρια παράσιτά τους. Είναι μια ψήφος που ενώνει τα καθαρά χέρια παραμερίζει μάσκες και «ανεξάρτητα» προσωπεία και εμπιστεύεται πολίτες που έχουν ψηλά το μέτωπο και σταθερό το βλέμμα. Μια τέτοια ψήφος, νομίζω ότι βρίσκει καλλίτερα το στόχο της εφόσον στηρίζει :
- Στον Δήμο, την πρωτοβουλία αλληλέγγυων πολιτών με επικεφαλής τον Π. Ψηλογιαννόπουλο·
- Στην Περιφέρεια, τον συνδυασμό Πελοπόννησος Πρώτα με τον Ο. Βουδούρη και υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη τον Φ. Κουρεμπέ·
- Στην Ευρωβουλή, το ψηφοδέλτιο του Σύριζα: το ψηφοδέλτιο που κοσμούν σύμβολα όπως ο Μ. Γλέζος και η Κ. Κούνεβα, οι πιο δραστήριοι έλληνες ευρωβουλευτές της τελευταίας δεκαετίας Χουντής και Παπαδημούλης και άλλα διαλεχτά στελέχη των κοινωνικών αγώνων.
Θα αντιτάξει – και δικαίως- κανείς ότι έντιμοι και καθόλα άξιοι συναγωνιστές βρίσκονται και σε άλλους χώρους: ίσως ακόμη και μέσα στους συνδυασμούς που επιχειρούν να μας ξεγελάσουν ενώ αποτελούν παρακλάδια ή παραπόταμους της κυβερνητικής εκλογικής πολιτικής. Αναμφίβολα, καθένας μπορεί από την προσωπική του γωνία να αξιολογήσει και να επιλέξει κατά περίπτωση υπεύθυνα. Ας αναλογιστεί , ωστόσο, ότι έντιμα στελέχη σε κάλπικους συνδυασμούς το μόνο που καταφέρνουν γενικά, είναι να συγκαλύπτουν κάπως ή να φτιασιδώνουν το προβληματικό περιεχόμενο. Ας προβληματιστεί ότι το πλήγμα για την κυβερνητική πολιτική θα είναι τόσο πιο αποτελεσματικό όσο πιο σωστή είναι η στόχευση. Και, τέλος, ότι στη σωστή στόχευση αξίζει να συνδυάσουμε συγκεντρωτικά πυρά, για να δυναμώσει η ελπίδα της λαϊκής νίκης. Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι η ψήφος στα τρία ψηφοδέλτια που προανέφερα προετοιμάζει το καλλίτερο.
Δυο αράδες ακόμη, ειδικά για την Ευρωβουλή: για πρώτη φορά ψηφίζοντας ευρωβουλευτές θα εκφέρουμε άποψη για τον αυριανό Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που είναι το πιο ισχυρό όργανο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποψήφιος όλης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ο Πρόεδρος του Σύριζα Αλέξης Τσίπρας. Κι απέναντί του, υποψήφιοι είναι ο κ. Γιούνκερ απο το Λουξεμβούργο, ο κ. Φέρχοφστατ απο το Βέλγιο και ο κ. Σουλτς απο τη Γερμανία, συνοδοιπόροι της κ. Μέρκελ στη γερμανοποίηση της Ευρώπης και συνένοχοι – αν όχι στυλοβάτες- στην πανευρωπαϊκή επιβολή της πολιτικής της λιτότητας. Η προτίμηση για το ευρωψηφοδέλτιο του Σύριζα είναι ψήφος για την υποψηφιότητα Τσίπρα, συμβολή για την αλληλεγγύη και την ανάπτυξη σε όλη την Ευρώπη.
Δημήτρης Β. Σερεμέτης, αναπλ. καθηγητής της Εφαρσμοσμένης Οικονομικής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου – υποψήφιος με το συνδυασμό Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων Πολιτών με επικεφαλής τον Παναγιώτη Ψηλογιαννόπουλο.
