Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Αν ο Αριστοφάνης και ο Κραουνάκης ζούσανε στην ίδια εποχή ,μμμμ...πιθανόν ο πρώτος να ήταν το δεύτερο όνομα στην μαρκίζα....
Είστε πολύ αλλού νυχτωμένοι αν νομίζατε μέχρι σήμερα, ότι δεν υπάρχει κοινωνικό κίνημα,το οποίο τορπιλίζει ένα ανήθικο καθεστώς,στο οποίο πολλοί αναγκάστηκαν, σαν τις χειρότερες τσούλες να στηθούν στα τέσσερα, με σκοπό ν' ανταλάξουν το ταγάρι που κρατούσαν, με 32 Louis Vuitτon και 42 Hermes.
Ο Κραουνάκης, μαζί με καλλιτέχνες, που διαθέτουν τεράστιο ταλέντο σε ολόκληρο το φάσμα των παραστατικών τεχνών, σφραγίζει με την εμβληματική παρουσία του, μια εποχή ιστορική της χώρας, καταφέρνοντας ν' αποτελεί με το έργο του τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, μιας χώρα και ενός λαού που ψάχνει απεγνωσμένα ηγέτη, για να εμπνευστεί.
Πίστευα και πιστεύω ότι η μουσική είναι η γέφυρα που σε ενώνει με το σύμπαν. Η φετινή παρουσία όμως της ομάδας του Σταμάτη, στην σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννη, είναι συγκλονιστική. Γιατί; Γιατί, σύνθεση, χορός, κείμενα, ερμηνεία, σάτιρα, διαθέτουν την δύναμη ενός τελευταίας τεχνολογίας φονικού όπλου, το οποίο διαλύει τα στερεότυπα μιας χώρας και ενός λαού, που εξαιτίας των επιλογών μας είμαστε ανάπηροι.
Ενας ανέραστος στην πλειοψηφία λαός , με ανέραστους ηγέτες, μοιάζουμε ανίκανοι να διαχειριστούμε το συναίσθημα και να κάνουμε υπερβάσεις.
Προτιμήσαμε ν ανταλλάξουμε τις αγκαλιές με Rolex , επιλέξαμε να χτίσουμε τρίπατες μεζονέτες .
Xάσαμε ηλιοβασιλέματα γιατί βλέπαμε τα βραζιλιάνικα (πρώτα) και τα τούρκικα μετά.
Καλύψαμε ανάγκες με υποκατάστατα , και ξεπουλήσαμε τον έρωτα για ένα μήνα στην Μύκονο ,στην υγειά του κομματόσκυλου που μας έδωσε την επιδότηση. Ετσι καταφέραμε και πουλήσαμετην ψυχή μας στο διάολο, ο οποίος κινδυνεύει να αυτοεξοριστεί απο την κόλαση, γιατί συνωστίζονται εκεί πολλοί Έλληνες –λαμόγια – βολεμένοι – "πετυχημένοι", που διέθεταν πούρα, γκόμενες με ένθετα βυζιά, ξαπλώστρες πριβέ στην Ψαρού, τραπεζικούς λογαριασμούς στα νησιά Καιμαν.
Είναι αυτοί που μετέφεραν τις Φιλιππινέζες με Καγιέν , που τ αγόραζαν σε τρία διαφορετικά χρώματα για να ταιριάζουμε με το ημιμόνιμο μανόν , την πρώην βίζιτας που έγινε κυρία .
Ό,τι υπογράφει ο Κραουνάκης είναι ΤΕΧΝΗ. Το γράφω αυτό γιατί, για μένα τέχνη , είναι όταν ο καλλιτέχνης περνάει την συλλογική αίσθηση στο έργο που παρουσιάζει , μια συλλογική αίσθηση που την διαμορφώνει σε τρίλιες, σε σιωπές , σε μονολόγους , σε μουσικές και στίχους που φέρνουν το κοινό που βλέπει και ακούει σε κατάσταση έκστασης και απόγνωσης ταυτόχρονα γιατί ο Κραουνάκης, γίνεται καθρέφτης , του εαυτού μας που κακοποιήσαμε πρώτα εμείς φριχτά, για να έρθει να συνεχίσει τον ακρωτηριασμό η κρατική εξουσία.
Όταν εμφανίζεται στην σκηνή , όταν περπατάει με την απίθανη εσάρπα να σέρνεται στο έδαφος, για να καθίσει στο σκαμπό του πιάνο , όταν ψιθυρίζει αγαπημένα λόγια , δεν προκύπτει μόνο συγκίνηση στην πλατεία, ο Κραουνάκης γίνεται καθοδηγητής ανθρώπων που νοιώσαν ξαφνικά ότι δεν είναι τρελοί που αισθάνονται μόνοι , είναι πλάσματα που για εντελώς διαφορετικούς λόγους ο καθένας , έκλεισαν την πόρτα στον έρωτα και έδωσαν χώρο στην καρικατούρα της καψούρας. Ο έρωτας είναι επαναστατική πράξη και γιαυτό τον λόγο ο Κραουνάκης είναι επικίνδυνος . Είναι αισθαντικός , ερωτικός ,τρυφερός , κυνικός , σατιρικός , ωμός , σπαρακτικός αλλά ανεπανάληπτος.
Ο Κραουνάκης είναι ουσιαστικά επικίνδυνος γιατί αποκαλύπτει την συνενοχή και αυτό μοιάζει σε στιγμές της παράστασης να μην αντέχεται ! Ε ναι λοιπόν, ζούμε στην εποχή του Κραουνάκη.
