Παράξενο φέτος το καλοκαίρι, όχι μόνον έως τώρα βροχερό, αλλά σαν να μην έχει έλθει καν στην Πόλη. Ελάχιστοι μιλούν για αυτό και ‘κείνοι είναι απ’ τους εύσαρκους τεμπέληδες του Καπιτωλίνου λόφου. Ο πολύς λαός δεν μιλά φέτος για το καλοκαίρι – δεν μιλά, ακόμα περισσότερο από πέρσι. Λίγοι...
ρωτούν «πού θα πας;» ή «για πόσες μέρες», οι περισσότεροι χαμένοι μέσα στη σκοτεινιά τους, σκέφτονται για τις δουλειές που δεν έχουν, για το τελειωτικό χτύπημα που ενδέχεται να τους έρθει αύριο, για τα λεφτά που χρειάζονται και τους λείπουν.
Καλοκαίρι με στόμα τσιφό, σαν από τσιγάρο δίχως καφέ, σαν από πολλά τσιγάρα δίχως φαγητό, η ζωή αρχίζει να προσπερνάει πολλούς, πολύ περισσότερους απ’ όσους θα μπορούσε να αντέξει ακόμα κι ο Διάολος εν καιρώ πολέμου. Από πολύν καιρό τώρα.
Πάντως, η κυβέρνηση βελτιώθηκε. Από έναν Κεδίκογλου διαθέτει δύο!
Τι είναι όμως μια επικράτεια στην οποίαν βασιλεύουν η Απογοήτευση
η Οργή
ο Φόβος
η Ντροπή.
Τέσσερις ιππότες μιας Αποκάλυψης βραδυφλεγούς που απλώνεται σαν πανώλις, αργά, μουγγά, σταθερά. Από σπίτι σε σπίτι. Ενα μίασμα που μαγαρίζει τις ζωές μας με λέξεις που υποτάσσουν («δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»), που προετοιμάζουν (Σχέδιο Φούχτελ για εξαγορά δανείων που αφορούν σε ακίνητα), που διατάσσουν πόσοι να απολυθούν, ποια νοσοκομεία να κλείσουν – μια πανώλις που μας τρώει τα σωθικά βουβή, δεν εκρήγνηται, δεν κάνει φασαρία, μιλά
σαν διατακτική, σαν τιμολόγιο: «φέρνει νέο Μνημόνιο ο Σόιμπλε».
Απογοήτευση, οργή, φόβος, ντροπή, παλιό στοίχημα των αλχημιστών να βρουν τη σωστή δοσολογία, πότε ο φόβος γίνεται ντροπή, πόση ντροπή χρειάζεται η απογοήτευση για να γίνει οργή.
Καλοκαίρι με συντηρητικά, ψαράκια στην κονσέρβα τους, ωραίος μεζές για ουζάκι στις εργατικές εποχές, τώρα εσύ φταις που θα ‘θελες κι εσύ λίγη αθερίνα. Δεν κάνει, δεν είναι σωστό, είναι υπεράγαν για έναν πληβείο. Κι αν τα παλιά σου τραγούδια
δεν σου γλυκαίνουν προσδοκίες κι ελπίδες, είναι επειδή άφησες να σου τα συκοφαντήσουν. Τσιμπήσαμε, αδερφέ μου. Αν δεν είχε Λούγκο η παράσταση, ήταν μάπα. Αν δεν έχεζε η φοράδα στην ορχήστρα της Επιδαύρου, δεν ήταν μοντέρνα η μεταμοντέρνα αφήγηση. Και ιδού τώρα ο Αδώνιδας, Υπουργός Υγείας, ενδοφλέβιο γκροτέσκ.
Ο κ. Βενιζέλος, ανθύπατος. Ο Βασιλιάς της Γκάφας στο ίδιο δέμας με τον Βασιλιά της Αλαζονείας. Ερχεται πολύ κακό. Και πολύ βαρύ.
Αυτή η Αποκάλυψη δεν είναι σαματατζού. Κάνει δουλειά της και φυτεύει τα σπυριά της ήσυχα,, υπολογισμένα, μεθοδικά. Φανερά, απ’ τα δελτία των οκτώ
εποπτεύει την επικράτεια. Περνάει – περνάει ο αγωγός ΤΑΡ ταρατατζούμ ταπ ταπ! Πως θα περάσει; με ποιους όρους; λεπτομέρειες. Θέλει κι άλλο λιμάνι, θέλει και τραίνα ο Κάπταιν Γουέι Τζιαφού! Πόσες προσλήψεις έκανε; τι μεροκάματα δίνει; λεπτομέρειες. Οκτώ αναβολές πήρε ο μεγαλοσχήμων κατηγορούμενος για λαθρεμπόριο καυσίμων, ώσπου το αδίκημα του έφαγε λωτό και παρεγράφη. Τρία χρόνια προφυλάκιση ο κ. Σακκάς, αδίκαστος. Εξω ο λαθρέμπορας, μέσα ο αναρχικός. Λεπτομέρειες.
Αφραγκο καλοκαίρι, τη δεκαετία του ’60 ο γαβριάς σκαρφάλωνε τη μάντρα να δει λαθραία σινεμά, τη Ναργκίς, το μασιστικό, το καμπόικο, το ελληνικό. Μέσα του όμως ο γαβριάς πίστευε ότι η ζωή του μπορεί αύριο να γίνει καλύτερη. Σήμερα αυτό απαγορεύεται. Η ζωή του νέου και της νέας απαγορεύεται να γίνει αύριο καλύτερη.
Απογοήτευση, οργή, φόβος, ντροπή, οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης καλπάζουν ήσυχα μέσα στο μυαλό μας. Ισως ο καβαλάρης της οργής να ήταν μια κάποια λύσις, αλλά συνήθως την οργή μας τη στρέφουμε κατά του πλησίον μας κι όχι κατά του αφέντη μας. Του γείτονα η κατσίκα να ψοφήσει κι ας μας σφάζουν και τους δύο σαν αρνιά οι Δυνατοί.
Αλλά, όταν ο κ. Καψής, του ΔΟΛ, του Mega, του Πήγασου αναλαμβάνει να συγκροτήσει τη νέα ΕΡΤ, τι διάολο χρησμό χρειάζεται να στείλουμε για να ζητήσουμε απ’ τους Δελφούς;...
Υ.Γ.: Ολα πήγαν καλά. Για τις ευχές σας, θερμώς ευχαριστώ...
email: stathis@enikos.gr
