«Πήρα τη σύνταξη και δάκρυσα» λέει η γιαγιά της Γαύδου και η αυλή του νεαρού αρχηγού χαχανίζει με… κατανόηση, μετασχηματίζοντας τον πόνο σε γραφικότητα.
Στη Σκουφά οι ναύτες τραγουδούν τον εθνικό ύμνο την ώρα της Ανάστασης και δεν ξέρεις ποιος μυστικός «άνεμος» φουσκώνει τα πανιά τους.
Στη Συρία οι αντικαθεστωτικοί χρησιμοποιούν το φονικό αέριο Σαρίν, αλλά ο Ομπάμα ενδιαφέρεται για τη χρήση του μόνο αν γίνεται από τον Άσαντ.
Το Ισραήλ με την επίθεση εναντίον της Συρίας, δημιουργεί τις συνθήκες μιας γενικευμένης ανάφλεξης με τις ευλογίες των ΗΠΑ και τους… φόβους των Παρισίων.
Στην Ελλάδα προαναγγέλλονται βαριές ποινές κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, λες κι αυτά μπορούν να κατασταλούν με ομοιοπαθητικό τρόπο και δη με το φόβο της φυλακής. Κάποιος το είπε καίρια, «δημιουργήστε θέσεις εργασίας και ο ρατσισμός θα αντιμετωπισθεί τάχιστα». Γιατί ο φασισμός φύεται στην απελπισία, στην ανεργία και την απαιδευσία.
Στο Βερολίνο, εν τω μεταξύ, δικάζεται η ομάδα των νεοναζί που σκότωσε οκτώ Κούρδους κι έναν Έλληνα, αλλά η ναζιστική ιδεολογία θα εξακολουθεί να γεννιέται σαν μεταστατικός καρκίνος, όσο θα εκτρέφεται από τα επιχειρήματα των Μέρκελ και Σόιμπλε, που επιμένουν να υποστηρίζουν, ότι δήθεν οι Γερμανοί φορολογούμενοι στηρίζουν τους «τεμπέληδες» του ευρωπαϊκού νότου.
Όλοι πλέον γνωρίζουν, ότι αυτό είναι μέγα ψεύδος και πως η Γερμανία και οι άλλες χώρες του βορρά θησαυρίζουν από την κρίση. Για την ακρίβεια δεν θησαυρίζουν οι «χώρες» και οι λαοί τους γενικώς, αλλά οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι.
Όμως, η γενίκευση είναι αναγκαία και χρησιμοποιείται από τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να θολώνουν τα μυαλά. Έτσι, ο Γερμανός άνεργος ή ο εργαζόμενος των 400 ευρώ θεωρεί ως αιτία της κατάστασής του τον Έλληνα και τον Ισπανό ή τον Πορτογάλο, που διάγουν βίο… έκκλητο και δανεικό!
Αλλά και στην Ελλάδα κάποιοι θεωρούν ως αιτία της κακοδαιμονίας μας τους δύστυχους ξένους μετανάστες, δημιουργώντας έναν ρατσισμό-ντόμινο σύμφωνα με τον οποίο ο τελευταίος πέφτει στον «Καιάδα»!
Όχι, η ξενοφοβία δεν αντιμετωπίζεται με νόμους, αλλά με την καλλιέργεια της ψυχής, με την αλήθεια για την κρίση και την ανηθικότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Κάποτε, επίσης, υφίσταται ισχυρό πλήγμα, με την τοποθέτηση σε ηγετικές θέσεις ανθρώπων, όπως η Ιταλίδα υπουργός με την αφρικανική καταγωγή, που δήλωσε σθεναρά, ότι δεν είναι «έγχρωμη»(κατά το πολιτικώς ορθόν) αλλά «μαύρη».
Τελικά, η ίδια η ζωή αργά ή γρήγορα διαψεύδει τα ψεύδη των ρατσιστών, ακόμη και αν διαθέτουν τον πιο ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας.
