Του Δ. Τρικεριώτη.
Πώς οικοδομείται μια διαταραγμένη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους φορολογούμενους πολίτες και μια πολιτική ηγεσία που συντάσσεται με την τρόικα, όντας μάλιστα πολλαπλά επιβαρυμένη με λάθη, ψέματα και ανακρίβειες;
Ας πάρουμε την πρόσφατη ανακοίνωση του ΔΝΤ, με τις...
τελικές εκτιμήσεις του προσωπικού που συμμετείχε στην αποστολή αξιολόγησης. Θα περιμέναμε να ξεκαθαρίζει αιτίες και να φωτίζει πολλά από τα ορόσημα αυτής της αντιφατικής πορείας των τελευταίων τριών ετών της ύφεσης. Αλλά εις μάτην...
Η ανακοίνωση ξεκινά με την εκ των υστέρων διαπίστωση, ότι σε μια χώρα της ευρωζώνης με τόσο υψηλές κρατικές δαπάνες και χαμηλή ανταγωνιστικότητα το στοίχημα της ανάπτυξης θα ήταν εξαρχής ένα παιχνίδι πολύ επικίνδυνο και τελικά απρόβλεπτης έκβασης, στο μέτρο που η ύφεση θα ξέφευγε από κάθε πρόβλεψη.
Και συνεχίζει ότι, ωστόσο, παρά την αρνητική διεθνή εμπειρία η χώρα μας αποτέλεσε την «εξαίρεση» και παρότι το ΑΕΠ συρρικνώθηκε από το 2010 ήδη πάνω από 20% θα έχει σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το τέλος του 2013. Έτσι το ΔΝΤ αποφεύγει να πάρει τις δικές του ευθύνες για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του προγράμματος που ξεσπούσαν πάνω στην πλάτη των πολιτών και, επιπλέον, καταφεύγει με ελαφρότητα σε αυθαίρετες προβλέψεις που ανάλογές τους έχουν διαψευστεί στο παρελθόν.
Και συνεχίζει ότι, ωστόσο, παρά την αρνητική διεθνή εμπειρία η χώρα μας αποτέλεσε την «εξαίρεση» και παρότι το ΑΕΠ συρρικνώθηκε από το 2010 ήδη πάνω από 20% θα έχει σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το τέλος του 2013. Έτσι το ΔΝΤ αποφεύγει να πάρει τις δικές του ευθύνες για τις αλλεπάλληλες αποτυχίες του προγράμματος που ξεσπούσαν πάνω στην πλάτη των πολιτών και, επιπλέον, καταφεύγει με ελαφρότητα σε αυθαίρετες προβλέψεις που ανάλογές τους έχουν διαψευστεί στο παρελθόν.
Από ανακοίνωση τύπου της eurostat, που δημοσιεύθηκε μόλις πριν λίγες ημέρες με τα στοιχεία του 2012 για τα ελλείμματα και τα χρέη των 27 της ΕΕ, προκύπτει, ότι στην χώρα μας το έλλειμμα έχει παραμείνει στα επίπεδα του 10% του ΑΕΠ από το 2010 και ότι το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί από το 148,3% στο 156,9% του ΑΕΠ.
Και μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική λεπτομέρεια: τα έξοδα του Ελληνικού κράτους έχουν αυξηθεί από το 51,4% του ΑΕΠ το 2010 στο 54,8% του ΑΕΠ το 2012!
Και μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική λεπτομέρεια: τα έξοδα του Ελληνικού κράτους έχουν αυξηθεί από το 51,4% του ΑΕΠ το 2010 στο 54,8% του ΑΕΠ το 2012!
Είναι φανερό, ότι το ΔΝΤ κάνει πως δεν καταλαβαίνει, τι συμβαίνει στην χώρα και μοιάζει να προσφεύγει και αυτό στη δημιουργική λογιστική σε συνεργασία πλέον με τους «έμπειρους» κυβερνητικούς εταίρους.
Όπως γράφει στο Blog του ο Γιώργος Κύρτσος: «Η έκρηξη του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους δεν εμποδίζει τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα. Το στατιστικό πλεόνασμα, όμως, στηρίζεται σε πολιτικές αλχημείες, εφόσον το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης καθυστερεί σκόπιμα την επιστροφή φόρων, μειώνει πέρα από κάθε λογική τις δαπάνες για το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και ετεροχρονίζει τις δαπάνες για το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο βρίσκεται σε φάση πλήρους κατάρρευσης εξαιτίας της μεγάλης πτώσης των ασφαλιστικών εισφορών και της κυβερνητικής αδυναμίας να ελεγχθεί η ιδιοτελής κακοδιαχείριση των κομματικών και των υπηρεσιακών παραγόντων».
Επιπλέον, το ΔΝΤ κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ότι η πτώση του εργασιακού κόστους κατά 2/3 από το 2010 δεν μπορεί να θεωρείται από μόνη της πρόοδος για την χώρα, αν αυτή δεν συμβάλλει σε έμπρακτη μείωση της ανεργίας.
Ή ότι δεν μπορεί να υπάρξει αύξηση της ανταγωνιστικότητας χωρίς πτώση των τιμών, των οποίων το επίπεδο καθορίζεται από τους μηχανισμούς της διαπλοκής, οι οποίοι δεν θίγονται από την κυβέρνηση και την τρόικα και μόνον ξορκίζονται με ευχολόγια.
Ή ότι τράπεζες ζόμπι και εσωστρεφείς, που απλά διαχειρίζονται βαριά ιστορικά κακοδιαχείρισης ή προορίζονται να πουληθούν, δεν μπορούν να θεωρούνται ούτε σαν σταθερές, ούτε σαν εγγυήσεις αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας.
Ή ότι δεν μπορεί να υπάρξει αύξηση της ανταγωνιστικότητας χωρίς πτώση των τιμών, των οποίων το επίπεδο καθορίζεται από τους μηχανισμούς της διαπλοκής, οι οποίοι δεν θίγονται από την κυβέρνηση και την τρόικα και μόνον ξορκίζονται με ευχολόγια.
Ή ότι τράπεζες ζόμπι και εσωστρεφείς, που απλά διαχειρίζονται βαριά ιστορικά κακοδιαχείρισης ή προορίζονται να πουληθούν, δεν μπορούν να θεωρούνται ούτε σαν σταθερές, ούτε σαν εγγυήσεις αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας.
Το ΔΝΤ για μια ακόμη φορά δεν λέει την αλήθεια.
Ότι έχοντας πλέον αποτύχει, συνεργάζεται με το πολιτικό σύστημα της χώρας προσδοκώντας, όπως και αυτό, νέα διαγραφή χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές, μήπως βελτιωθούν οι πολιτικοί και οικονομικοί όροι του παιχνιδιού και για τις δύο πλευρές. Χωρίς σχέδιο και όραμα. Σέρνοντας το γαϊτανάκι της αναξιοπιστίας. Και στρουθοκαμηλίζοντας.
Και σε κάθε περίπτωση χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να καταλάβουν ότι το στοίχημα της ανάπτυξης συνδέεται με τη βιωσιμότητα του απλού πολίτη και της πραγματικής οικονομίας και όχι με τη βιωσιμότητα ενός κομματικού κράτους και ενός ούτως ή άλλως μη βιώσιμου δημόσιου χρέους...
Ότι έχοντας πλέον αποτύχει, συνεργάζεται με το πολιτικό σύστημα της χώρας προσδοκώντας, όπως και αυτό, νέα διαγραφή χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές, μήπως βελτιωθούν οι πολιτικοί και οικονομικοί όροι του παιχνιδιού και για τις δύο πλευρές. Χωρίς σχέδιο και όραμα. Σέρνοντας το γαϊτανάκι της αναξιοπιστίας. Και στρουθοκαμηλίζοντας.
Και σε κάθε περίπτωση χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να καταλάβουν ότι το στοίχημα της ανάπτυξης συνδέεται με τη βιωσιμότητα του απλού πολίτη και της πραγματικής οικονομίας και όχι με τη βιωσιμότητα ενός κομματικού κράτους και ενός ούτως ή άλλως μη βιώσιμου δημόσιου χρέους...
ΠΗΓΗ: Γναθολόγιο
