Του Γιώργου Μαλούχου
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν. Ε, τελικά, η κυβέρνηση θα διαλέξει το ρέμα: θα κάνει πίσω, σε ό,τι απαιτεί η τρόικα, η οποία υπενθυμίζει στην Αθήνα ότι έχει ήδη υπογράψει και νομοθετήσει τα ζητούμενα και τώρα απλώς...
απαιτείται συμμόρφωση και εφαρμογή.
Η κυβέρνηση ασφυκτιά: είναι η ασφυξία της αυταπάτης, ο στρουθοκαμηλισμός που έκανε κάποιους να πιστέψουν, ότι με δυο χαμόγελα και δυο χτυπήματα στην πλάτη από την καγκελάριο Μέρκελ κάτι άλλαξε επί της ουσίας για την Ελλάδα.
Ε, τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Κι αν άλλαξε, αυτό είναι προς το χειρότερο: η Ελλάδα είναι σήμερα ακόμα πιο δεδομένη, ακόμα πιο ελεγχόμενη, ακόμα πιο ακίνδυνη, ακόμα πιο αλώσιμη – και αναλώσιμη.
Εν τω μεταξύ, η γερμανική ηγεσία - ίσως και να μην το θέλει - εκθέτει ανεπανόρθωτα το ελληνικό πολιτικό σύστημα με την πιο πρόσφατη μεταστροφή της, σύμφωνα με την οποία ελληνική έξοδος από το ευρώ είναι «αδιανόητη» και ούτε καν συζητιέται. Ποιος το είπε αυτό; Μα μόλις χθες η Μέρκελ, όπως και ο Σόιμπλε, την περασμένη εβδομάδα.
Δηλαδή, τρία χρόνια ψέματα, τρία χρόνια εκβιασμοί, όλα εν κενώ; Δεν εκτίθεται άραγε το ελληνικό πολιτικό σύστημα, που στάθηκε ανίκανο να υπερασπιστεί στο ελάχιστο την πατρίδα του και την κοινωνία, την οποία δέχθηκε με τέτοια ευκολία να διαλύσει, για ένα τέτοιο «αδιανόητο» ενδεχόμενο, για ένα πουκάμισο αδειανό;
Οι άνθρωποι τα έδωσαν όλα, γη και ύδωρ μέχρι τέλους, για κάτι που, όπως τώρα οι ίδιοι οι Γερμανοί ομολογούν, δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να γίνει! Όπως είπε ο Σόιμπλε, ο άνθρωπος που περισσότερο από κάθε άλλον πόνταρε στο χαρτί της ελληνικής χρεοκοπίας για να εκβιάσει τη χώρα «Η Ελλάδα δεν πρόκειται να υποστεί χρεοκοπία […] Οι εικασίες για την έξοδο της από τη νομισματική ένωση στερούνται κάθε βάσης. Τυχόν έξοδος θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα για όλους». Είπε επίσης, ότι κι αν ακόμα η Ελλάδα έφευγε από την ευρωζώνη, ο ελληνικός πληθυσμός θα έμενε στην Ευρώπη και ότι αν συνέβαινε τέτοιο «κακό», τα πράγματα θα γίνονταν δυσκολότερα για όλους τους Ευρωπαίους: «Η έξοδος δεν αποτελεί μια από τις δυνατές εναλλακτικές λύσεις» ήταν το συμπέρασμα.
Δυστυχώς, η Ελλάδα ουδέποτε έκανε χρήση αυτών των «όπλων», που κυνικά εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεται τώρα η ίδια η γερμανική ηγεσία ότι είχε στα χέρια της. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτίμησαν να περάσουν όλη την πίεση στην ελληνική κοινωνία αντί να παλέψουν με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα προς τα έξω.
Κι αυτό που ονομάζουν διαπραγμάτευση, ούτε τώρα είναι διαπραγμάτευση, ούτε μέχρι τώρα ουδέποτε υπήρξε. Απλώς, αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση ανακαλύπτει τα βασικά, που θα έπρεπε να ξέρει από την πρώτη μέρα: ότι δεν υπάρχει ούτε «σωτηρία», ούτε «σωτήρες», ούτε αλληλεγγύη, ούτε τίποτα τέτοιο.
Υπάρχει ένας αδυσώπητος πόλεμος, στον οποίο η Ελλάδα άτακτα και από την πρώτη στιγμή παραδόθηκε, ενώ μπορούσε να παλέψει.
Κι αυτό πληρώνουμε σήμερα: ότι αυτοί που είχαν κι έχουν την ευθύνη, υποτάχθηκαν αμέσως, χωρίς καμιά αντίσταση.
