Η χθεσινή νέα κρίση που προέκυψε γύρω από τα εργασιακά, θυμίζει την γνωστή βρετανική φράση: “a storm in a cup of tea”(Θύελλα σε ένα φλιτζάνι τσάι).
Τα περισσότερα από τα εργατικά δικαιώματα, όπως οι τριετίες, την κατάργηση των οποίων ο Φ. Κουβέλης ανακοίνωσε ότι δεν θα ψηφίσει, έχουν
ήδη παγώσει από τον Φεβρουάριο.
Με την ανεργία να καλπάζει και την οικονομική κρίση να βαθαίνει, δεν πρόκειται να ξεπαγώσουν στον αιώνα τον άπαντα.
Αν πράγματι η τρόικα επιμένει να τα καταργήσει και τυπικά, η εμμονή της μπορεί να προδίδει τυφλή προσήλωση στην νεοφιλελεύθερη συνταγή, που έχει πλήρως αποτύχει και στην Ελλάδα, αλλά η ουσία είναι αλλού:
Αν πράγματι η τρόικα επιμένει να τα καταργήσει και τυπικά, η εμμονή της μπορεί να προδίδει τυφλή προσήλωση στην νεοφιλελεύθερη συνταγή, που έχει πλήρως αποτύχει και στην Ελλάδα, αλλά η ουσία είναι αλλού:
τα μέτρα των 13,5 δις, που θα αντληθούν από περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα, από επιπλέον φορολόγηση και από την διάλυση των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών έχουν απομείνει, γυρίζουν την χώρα δεκαετίες πίσω.
Το να αναγορεύεται σε θέμα, αν αυτή η επιστροφή θα γίνει με ή χωρίς συλλογικές συμβάσεις, είναι σαν να γίνεται φασαρία, για το αν ο μελλοθάνατος θα εκτελεσθεί διά τουφεκισμού ή με την χρήση ηλεκτρικής καρέκλας.
Δυστυχώς, η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρός της μπλέχτηκαν σε μια ιστορία, από την οποία πολύ δύσκολα θα βγουν αλώβητοι, καθώς καλούνται τώρα να υπερψηφίσουν σκληρότερα μέτρα απ' αυτά που είχαν καταψηφίσει τον Φεβρουάριο και στα παλιότερα μεσοπρόθεσμα και μνημονιακά πακέτα. Η αναδιαπραγμάτευση, η βασική προεκλογική επαγγελία του κόμματος, έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, παράλληλα με τις υποσχέσεις για αλλαγή των αντεργατικών μέτρων που ψηφίστηκαν την προηγούμενη διετία. Η ΔΗΜΑΡ, παραδείγματος χάριν, δεν έχει ζητήσει μέχρι σήμερα την άρση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που μείωσε τους κατώτατους μισθούς, παρ' ότι είχε δεσμευθεί προεκλογικά.
Με την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, η ΔΗΜΑΡ έχει εγκλωβιστεί:
Δυστυχώς, η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρός της μπλέχτηκαν σε μια ιστορία, από την οποία πολύ δύσκολα θα βγουν αλώβητοι, καθώς καλούνται τώρα να υπερψηφίσουν σκληρότερα μέτρα απ' αυτά που είχαν καταψηφίσει τον Φεβρουάριο και στα παλιότερα μεσοπρόθεσμα και μνημονιακά πακέτα. Η αναδιαπραγμάτευση, η βασική προεκλογική επαγγελία του κόμματος, έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, παράλληλα με τις υποσχέσεις για αλλαγή των αντεργατικών μέτρων που ψηφίστηκαν την προηγούμενη διετία. Η ΔΗΜΑΡ, παραδείγματος χάριν, δεν έχει ζητήσει μέχρι σήμερα την άρση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που μείωσε τους κατώτατους μισθούς, παρ' ότι είχε δεσμευθεί προεκλογικά.
Με την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά, η ΔΗΜΑΡ έχει εγκλωβιστεί:
αν αποφάσιζε να φύγει, θα παραδεχόταν ότι έκανε λάθος που μπήκε.
Αν παραμείνει, θα υποστεί την ραγδαία φθορά, που θα προκαλέσουν τα μέτρα στα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού.
Είναι φανερό, ότι έχει επιλέξει την δεύτερη οδό. Και οι βαριές επιπτώσεις της επιλογής αυτής δεν μπορούν να αποτραπούν προκαλώντας επικοινωνιακές θύελλες σε φλιτζάνια τσαγιού.
