Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Πλατεία Τραφάλγκαρ. Πάνω στην 53 μέτρων κολώνα ιωνικού ρυθμού, ο Νέλσον, ο ένας εκ των δύο νικητών επί του Ναπολέοντα. Ο άλλος είναι ο νικητής του Βατερλό, ο Ουέλιγκτον (πιο γνωστός από την ομώνυμη αλυσίδα παμπ).
Στο «ισόγειο» τα λιοντάρια-φύλακες της
αυτοκρατορίας και οι χιλιάδες τουρίστες με το βλέμμα διαμεσολαβημένο από το φακό της ψηφιακής φωτογραφικής τους μηχανής.
Δεν βλέπουν αυτοί. Η μηχανή βλέπει και επιχειρεί να αιχμαλωτίσει το χρόνο, που ολισθαίνει προς τα πίσω.
Όλοι κι όλα υπό το κράτος του χρόνου, σε μια διελκυστίνδα του «μπρος-πίσω». (...). Βλέμμα, χρόνος, κινητοποιό συναίσθημα, ζωή, όλα κατευθυνόμενα. Γι’ αυτό κανείς δεν βλέπει στην είσοδο της Εθνικής Πινακοθήκης τους απολυμένους εργαζόμενούς της, που διαδηλώνουν το δικαίωμά τους για δουλειά. Εκείνοι ζητούν τη συμπαράσταση των τουριστών. Πλην επί ματαίω. Κανείς δεν τους βλέπει. Ούτε εκείνη η άψογα ντυμένη κυρία στην είσοδο του κτηρίου των αγγλικών συνδικάτων. Οι τουρίστες προτιμούν τον ήχο της πίπιζας ενός ψευτο-σκωτσέζου και μία ενσταντανέ μαζί του. Αρνούνται την ανασφάλεια και την κατάθλιψη που τους περιτριγυρίζει και στο τέλος τους κατοικεί. Ξένοι και εγχώριοι, όλοι αναμένουν κάτι, μια ελπίδα, μια new frison, μία νέα εμπνέουσα αξία. Περιμένουν κάτι - σαν τον Γκοντό ή ίσως σαν τη βασίλισσα που σώζει ο Γκοντ. Αναμένουν αυτό, που θα τους βγάλει από την άβυσσο της ντεπρεσιόν, αυτό που θα τους κάνει να νιώσουν ξανά άνθρωποι με πρόσωπο και ορατότητα.
Παιδιά με πλαστικές σημαίες εδώ κι εκεί. Ισχνά παιδιά της κάτω τάξης. Οι νέοι της μεσαίας τάξης συγκρούονται στο Χάιντ παρκ. Όχι με τους άλλους, αλλά μεταξύ τους. Στο σχολείο οι πιο βίαιοι είναι οι γόνοι της μεσαίας τάξης, λένε οι στατιστικές. Βία της συσσωρευμένης ανέκφραστης ενέργειας, που ξεσπάει σαν φράγμα που σπάει. Στον περιφραγμένο χώρο του πάρκου για λόγους ασφαλείας, ο λαϊκιστής δήμαρχος του Λονδίνου φωνάζει σαν κάποιον δικό μας «Είμαστε έτοιμοιιιιι;». «Ναι», απαντούν τα παιδιά. Αυτά είναι ο στόχος του εγχειρήματος. «Να κερδίσουμε μία γενιά» λένε οι «πάνω». Να κερδίσουν μια γενιά, πριν αυτή τους πλακώσει.
Και τι της έδωσαν για να την κερδίσουν;
Το «Πανδαιμόνιον» του Μίλτονος, είπε ο σχολιαστής του BBCnews, εννοώντας κατ’ ευφημισμό τη χαοτική σούπα της τελετής έναρξης των Ο.Α.. Την επιστροφή στις ρίζες του δέντρου, στην οποία ευθυγραμμίστηκε και ο απερίγραπτος Ρογκ. Γιατί, ως φαίνεται, τίποτα δεν ανήκει πλέον στους σύγχρονους Έλληνες, ούτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ούτε καν το Πανδαιμόνιο ως λέξη ελληνική. Ας μην λησμονούμε, ότι οι Βρετανοί του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα πίστευαν, ότι αυτοί ήταν η συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων. Ενδεχομένως, τώρα, να συγκρουστούν με τους Γερμανούς, που διεκδικούν την ίδια κληρονομιά ως βαθιά συνέχεια των σημερινών αυτοκρατορικών τους βλέψεων και στο πολιτισμικό πεδίο.
Αλλά το συγκλονιστικότερο, που εξήλθε από τις ρίζες του τεράστιου δέντρου της πατρογονικής Αγγλίας στο Ολυμπιακό στάδιο του Λονδίνου, ήταν οι αδελφωμένοι μεγαλοαστοί επιχειρηματίες (ακόμη και μαύροι!) της βιομηχανικής επανάστασης με τους εξαθλιωμένους εργάτες είλωτές τους. Κι όλα αυτά υπό τη σκέπη της τζέιμσποντικής βασίλισσας, σύμβολο όχι της εθνικής αλλά της αυτοκρατορικής συνοχής(σ.σ. το Ολυμπιακό στάδιο θα πάρει τα’ όνομά της).
Γιατί, τι είναι η Αγγλία;
Ένα έθνος, που η ψυχή του είναι μία κουρελού φτιαγμένη από τα κομμάτια της ψυχής των κατακτημένων λαών και των δούλων-μεταναστών, ραμμένων με τη χρυσή κλωστή της ιδεολογίας των γηγενών αγγλοσαξόνων (όπως και των WASP’s στις ΗΠΑ).
Δείτε στο Βρετανικό Μουσείο, όλα εκεί είναι η Ελλάδα, (ο Παρθενώνας, η Καρυάτιδα, το άλογο της Λυκίας), είναι Αφρική, Αίγυπτος, Ασία, μουσουλμανικές χώρες…). Τι είναι βρετανικό; Εκείνο το ειδωλολατρικό ξόανο που το ονόμασαν Πρόοδος και το οποίο έπινε το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων στις αποικίες, όπως το περιέγραφε γλαφυρά ο Κ. Μαρξ.
Γι’ αυτό το μόνο βρετανικό είναι το κέρδος χωρίς όρια. Και τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν έναυσμα για νέες «μπίζνες» (Κάμερον) το θεωρούν. Αυτός είναι ο λόγος της πλαστογράφησης της ιστορίας, του φιλτραρίσματος της λογοτεχνίας (ως εάν μόνο Σέξπηρ, Ντίκενς και Ρόουλινγκ να υπάρχουν), της προσπάθειας ενσωμάτωσης της μουσικής επανάστασης με την υπάγωγή της σ’ ένα μαλακό και χυδαίο βίντεοκλιπ τύπου «μίστερ Μπιν» αλλά και του θλιβερού μακιγιαρισμένου εκείνου ζόμπι των Μπητλς! Κι όλα αυτά με τη βρώμικη μυρωδιά των δρόμων του Πορτομπέλο και των ντοκ του Ντίκενς, η οποία τώρα πουλιέται πανάκριβα, πλην αποστειρωμένα από τη μολυσματική δύναμη της εξαθλίωσης. Αλλά, κυρίως, με τον φασισμό - ως μίσος για τον Άλλο - ενός νέου αυτοκρατορικού εθνικισμού, που έρχεται με δύναμη για να καλύψει το κενό της ενωμένης Ευρώπης που διαλύεται.
Ποιος, όμως, είναι πίσω απ’ όλα αυτά; Ποια είναι η αιτία τους;
Η διατήρηση του status quo του Σίτι, των τραπεζών και των νησιών Κέιμαν. Η Αγγλία, όμως, δεν μπορεί να ξαναγίνει αυτοκρατορία.
Το λέει ο σχολιαστής του Guardian, "Η Ελλάδα καταστράφηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες". Ίσως, το ίδιο να επαναληφθεί σε μία χώρα, που είναι σε βαθιά οικονομική και κοινωνική παρακμή.
ΠΗΓΗ: radar-gr
