Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Τρέχω με το αυτοκίνητο. Ανοιχτά παράθυρα, ζέστη, παίζω με το χέρι μου τον αέρα.
Πρώτη στροφή «ΜΑΡΙΝΑ Σ΄ΑΓΑΠΑΩ». Μπορώ να φανταστώ κάποιον να τον βουρλίζει ο έρωτας. Να χτυπάει σφυρί στο κεφάλι του τ΄όνομά της…ΜΑΡΙΝΑ.
Τον φαντάζομαι νέο, με πολλά μαλλιά ανάκατα. Μη με ρωτήσεις γιατί. Με ανοιχτό πουκάμισο και μαγιό. Ξανά μη με ρωτήσεις. Να σημαδεύει την στροφή που περνάει εκείνη στην καθημερινότητά της. Ίσως νάχε και έναν φίλο του πάνω στο μηχανάκι την ώρα της γραφής. Ναι, ναι θάχε! Επίσης με μαγεύει η απόστροφος στο Σ΄…Σαν ανάσα για να βγει όλος ο σεβντάς στο ΑΓΑΠΑΩ. Τι έξυπνα που επέλεξε να γράψει ΑΓΑΠΑΩ και όχι αγαπώ. Εκείνο το ΑΩ έτσι όπως μακραίνει, όπως κρατάει πιο πολύ η ηχώ του…Σαν υπόσχεση στο διηνεκές. Σαν αβάσταχτη χαρά και καημός μαζί. Ήξερε τόσα πολλά τελικά το ένστικτο του ερωτευμένου. Αχ Μαρίνα! Άραγε πόσα κατάλαβες; Κατάλαβες; Σε μια στροφή του δρόμου.
Θάθελα να τον γνώριζα να τον χτυπήσω ενθαρρυντικά στην πλάτη, να του πω «Νάσαι καλά φιλαράκο!». Μ΄αρέσει που ζεις ανάμεσά μας.
Επόμενη στροφή. «ΑΓΑΠΗ ΡΕ Μ....ΙΑ». Λατρεμένη! Ό,τι πιο μαγικό, συγκλονιστικό, σπαρακτικό, απελπισμένο, τρυφερό, ευφυές έχω ποτέ διαβάσει σε τοίχο. Στην ψυχή μου είναι καταχωρημένο ως έργο τέχνης. Θα το έβαζα σε μουσείο αυτούσιο. Μαζί με τον τοίχο. Μια αίθουσα μετά την κραυγή του Μουνκ ίσως. Σαν τη μόνη διέξοδο στο απόλυτο αδιέξοδο της κραυγής του.
«ΑΓΑΠΗ ΡΕ Μ....ΙΑ». Πόσο θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που το έγραψε. Θα ήθελα να του έσφιγγα το χέρι. Να υποκλιθώ στον βαθύ ανθρωπισμό του. Να του πω ότι η ύπαρξή του ανάμεσά μας με γεμίζει ζεστασιά και αισιοδοξία.
«ΑΓΑΠΗ ΡΕ Μ....ΙΑ». Υποκλίνομαι μέχρι το έδαφος φιλαράκο. Μέχρι το χώμα που θα μας φάει.
Επόμενη στροφή. «ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ. ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου είναι να αντιτάξεις «Βάλτε λοιπόν ένα κανάτι στο κεφάλι και σύρτε φέρτε μας νερό από το βουνό». Τους φαντάζομαι. Μέσα στην τρίχα, στην κοιλιά, στο βόλεμα. Να συσκέπτονται. Πώς να το γράψουνε καλλίτερα; Να διορθώνει ο ένας τον άλλον «Όχι έτσι ρε. Να βάλουμε στο τέλος το ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ, να χτυπάει», «Όχι μπροστά. Να ξεκινάει με ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ», να τραβάνε κι έναν καβγά. Να παίρνουν μπογιά και πανώ, να κάθονται στα γόνατα, να γράψουν την μεγάλη τους φιλοσοφία. ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ.
Τι λε ρε φίλε! Και μετά να πηγαίνουν να το κρεμάσουν. Να προβληματίζονται που φαίνεται περισσότερο. Όχι εδώ, πιο κει….Όχι ακόμα λίγο πιο κει. Κάνε κι άλλο λίγο. Εκεί καλώς!
Κοινοτοπίες του κερατά, ρηχές φαντασίες, στοκαρισμένες κουβέντες, κενές ώρες, δήθεν… Τεράστιο, απέραντο δήθεν…Άρρωστα μυαλά. Ζούνε ανάμεσά μας…Και ναι ρε πούστη μου! Έχουν δύναμη. Τροχοπέδια μια ζωή σε μια πανέμορφη πατρίδα. Αυτών περνάει ο λόγος….
PROTAGON.GR
ΠΗΓΗ: radar-gr
