Παίρνοντας μια εφημερίδα είχε ένθετο ένα περιοδικό για διακοπές με το αφιέρωμα «Αστυπάλαια». Ούτε ξέραμε που είναι…Είδαμε το χάρτη, ρωτήσαμε για δρομολόγια και φύγαμε χωρίς να πολυψάξουμε το τι θα δούμε εκεί....
Μετά από 10 ώρες ταξίδι με το πλοίο(και άλλες 5 οδικώς)επιτέλους φτάσαμε…στον παράδεισο!
Δεν το καταλάβαμε με την πρώτη γιατί το λιμάνι είναι κάπου απόμερα και ήταν νύχτα. Με το ξημέρωμα όμως ξεκινήσαμε την εξερεύνηση.
Τι νησί Θεέ μου, παραλίες με καταπράσινα δροσερά νερά, γεμάτες άφοβα ψάρια που σχεδόν κάθονται να τα αγγίξεις. Ηρεμία παντού. Οι άνθρωποι του νησιού βγαλμένοι λες από παραμύθι τόσο καλοσυνάτοι, περιποιητικοί και εγκάρδιοι σε όλα. Πως πας στη θεία σου, στη γιαγιά σου και σε περιποιείται με γλύκα…έτσι κι εκεί ήταν ΟΛΟΙ οι κάτοικοι. Ακόμη και οι τουρίστες που ήταν στο νησί ήταν ήρεμοι, με το βιβλίο τους, με τις παρεούλες που χαχάνιζαν σιγανά και γενικά σεβόταν ο ένας την ηρεμία του άλλου. Λες και είχαν συνεννοηθεί όλοι στο νησί να είναι ήσυχοι, χαμογελαστοί και πολύ πολύ καλοσυνάτοι.
Κάθε μέρα και μια περιπέτεια. Η πρόσβαση στις 3 ωραιότερες παραλίες γινόταν με κατάβαση σε ψιλογκρεμούς και βράχια απόστασης περίπου 15-20λεπτών. Φανταστείτε εμάς(2 οικογένειες με 4 παιδιά, 17 το μεγαλύτερο και 7 το μικρότερο)με καρεκλάκια, ομπρέλες, ψυγείο, επιτραπέζια, μάσκες και μουσική να το κάνουμε αυτό 7 ημέρες και όταν προτείναμε στα παιδιά κάποια παραλία πιο ήπιας πρόσβασης δεν δεχόταν με τίποτα.
Όπως καταλαβαίνετε ξεπατωθήκαμε…αλλά να σας πω την αλήθεια, ήταν οι ωραιότερες διακοπές που έχουμε κάνει εδώ και χρόνια.
Μην ήταν τα πεντακάθαρα νερά στις «πλάκες», τα 10 διαφορετικά μιλφέιγ με τον τέλειο ελληνικό καφέ στο «καφεγλυκατζίδικο», τα δροσερά κοκτέιλ με την τέλεια θέα στο «αρχιπέλαγος», τα πεντανόστιμα φαγητά και ο μεζές του ναύτη στην «αστυφαγιά» ή η πηγαία γλύκα των κατοίκων;
Όποιος από σας πάει…θα μάθει.
