Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Οι καιροί ήταν σεμνότεροι, τα μετάλλια τα βλέπαμε με τα κιάλια, κι όταν η Πατουλίδου είπε το «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!», ρίγη συγκίνησης διετάραξαν τη νηφαλιότητα της εθνικής ψυχής.
Ηταν η Ελλάδα, ήταν αυτό το άχτι του «γαμώτο», ήταν και το μετάλλιο κι όλα αυτά...
μαζί έγιναν σύνθημα.
Εφτανε να το πεις, ή και να το σκεφτείς ακόμη, να σφίξεις τα δόντια και να αισθανθείς πρωταθλητής. Ακόμη κι αν λέγοντάς το πατούσες το γκάζι και τραβούσες βουρ για μετωπική στην Εθνική.
Κάποιοι βέβαια αναρωτιόνταν γιατί δεν άκουσαν τον Σουηδό να λέει «Για τη Σουηδία ρε γαμώτο», όμως οι Σουηδοί είναι ξενέρωτοι, δεν ξέρουν τη γεύση του «γαμώτο».
Εξάλλου, πόσοι αντι-Σουηδοί κυκλοφορούν στον κόσμο τούτο, που είναι γεμάτος από ανθέλληνες κι όταν είσαι δρομέας παλεύεις να τους κατατροπώσεις.
Μετά το ύφος των καιρών ανέβηκε και βγήκε στην επιφάνεια το τουρλουμπούκι της ανοησίας. Είναι, λέει, στο DNA του Ελληνα να κερδίζει, η νίκη τρέχει στο αίμα μας και μαζί της έτρεξε και η Χαλκιά στα 400 εμπόδια και πήρε το μετάλλιο.
Κάποιοι βέβαια, οι συνήθεις γκρινιάρηδες, συνέχισαν να αναρωτιούνται. Αν εμείς με τα δέκα-δεκαπέντε μετάλλια λέμε ότι η νίκη είναι στο αίμα μας, τότε τι πρέπει να πουν οι Αμερικανοί ή οι Κινέζοι που τα φτύνουν σαν τσίχλες;
Ισως, γιατί στο πεδίο της βιολογίας ουδείς δύναται να ανταγωνιστεί τους έλληνες πρωταθλητές.
Παρ' όλα αυτά, η διεθνής Υδρα των ανθελλήνων δεν το έβαλε κάτω. Και το έβγαλε το αίμα μας νοθευμένο από ντόπα η άθλια. Κι εμείς μείναμε να εξιχνιάζουμε το ατύχημα του Κεντέρη και της Θάνου για να μη χάσει η ψυχή μας το ωραίο ρίγος της. Το ρίγος το οποίο είχε πάρει την κατηφόρα της ευτέλειας.
Διότι, όπως και να το κάνεις, απ' το «γαμώτο» της Πατουλίδου στο νικηφόρο αίμα υπάρχουν κάτι σκαλοπάτια κατηφόρας. Τα οποία τα κατέβηκε αναφανδόν που λένε, και εν πλήρη αθωότητι, το κορίτσι του τριπλούν. Σήμερα που οι καιροί είναι, όπως είναι, ακατονόμαστοι. Ενα αστειάκι πήγε να κάνει το κοριτσάκι με το κουνουπάκι και το μαυράκι και βρήκε τον μπελά του. Κρίμα, κρίμα και πάλι κρίμα. Διότι πάλι θα βρουν την ευκαιρία οι συνήθεις γκρινιάρηδες για να πουν, πως αν πιστεύατε, πως η ευτέλεια έχει όρια πέφτετε έξω.
Η ευτέλεια δεν έχει όρια.
Και η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που κάθεται απέναντί σου και σε φτύνει και τον άλλον που δεν σε φτύνει, δεν είναι ότι ο ένας έχει σάλιο, ενώ ο άλλος δεν έχει.
Είναι, ότι αυτός που σε φτύνει, δεν αναγνωρίζει τα όρια της συμπεριφοράς, γιατί είναι κοινωνικά αναλφάβητος, σκέτα αγράμματος που λένε. Ενώ ο άλλος που δεν σε φτύνει, έμαθε ότι, σε γενικές γραμμές, αν δεν υπάρχει αποχρών λόγος, δεν φτύνεις τον απέναντί σου.
Και το κορίτσι του τριπλούν μας έφτυσε κατάμουτρα. Ετσι για να σπάσει πλάκα, όπως δηλώνει εν πλήρη αθωότητι. Το μωρόν και χάριν έχει.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
