Του Σ. Κούλογλου
Η πολιτική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα είναι πολύ βαθιά για να επιλυθεί με μια εκλογική αναμέτρηση.
Όπως έγραφαν αυτές οι στήλες την μέρα που προκηρύχθηκαν, οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα ήταν «της τιμωρίας και των εκπλήξεων». Γιατί, αν μια...
οποιαδήποτε σοβαρή χώρα χρεοκοπούσε, τα κόμματα που την είχαν οδηγήσει στη καταστροφή θα είχαν διαλυθεί.
Εδώ είχαμε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να υπερηφανεύεται, ότι ήταν αυτός που υπέγραψε τα τελευταία επαχθή μέτρα και τον ομόλογο του της ΝΔ να λιγουρεύεται να γίνει πρωθυπουργός για να τα εφαρμόσει αυτός. Στους ψηφοφόρους δεν είχε απομείνει, παρά να τους υποβάλλουν σε μια «θεραπεία σοκ», παρόμοια με αυτές που τα δύο κόμματα τους επέβαλαν τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμιά νομιμοποίηση, οδηγώντας την χώρα στην απόγνωση και τον μαρασμό.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς, ποιος από τους εταίρους του δικομματισμού υπέστη τη μεγαλύτερη, ιστορική συντριβή. Το ΠΑΣΟΚ, που μόλις 2,5 χρόνια αργότερα από τον εκλογικό θρίαμβο του 2009 βρίσκεται στη τρίτη θέση με 13% ή μήπως η ΝΔ που είχε στόχο την αυτοδυναμία και πήρε τελικώς 18,9%; Το βέβαιο είναι ότι το μεν πρώτο μπαίνει σε μια βαθιά εσωτερική κρίση, καθώς οι διάδοχοι ακονίζουν τα ξίφη τους για να καρφώσουν τον κ. Βενιζέλο, που δηλώνει ότι θα μείνει στην ηγεσία για να ηγηθεί της αναγέννησης της παράταξης.
Η επιστροφή Καραμανλή!
Στη δε ΝΔ είναι τέτοια η δυσαρέσκεια για τον κ. Σαμαρά, ώστε υπάρχουν στελέχη έτοιμα να ζητήσουν την επάνοδο του play station Καραμανλή «για να ενώσει την κεντροδεξιά παράταξη»!! Άλλωστε, εξήγησε ένας από τα στελέχη αυτά, «οι Καραμανλήδες είναι καλύτεροι την δεύτερη φορά», εννοώντας ότι ο θείος Καραμανλής της προδικτατορικής βίας και νοθείας, επέστρεψε πολύ καλύτερος με την μεταπολίτευσης του 1974.
Είναι πάντως γεγονός, ότι Α.Σαμαράς, «που παρέλαβε μαγαζί γωνία και το έκανε παραμάγαζο», υπέπεσε σε λάθη, που θα πρέπει να διδάσκονται σε σχολές πολιτικών επιστημών για το τι δεν πρέπει να κάνει ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Η κατά μέτωπο αναμέτρηση με τον Π.Καμμένο είναι ένα από τα κορυφαία, γεγονός που αποδεικνύει ότι η ηγεσία της παράταξης είναι εκτός τόπου και χρόνου: δεν καταλαβαίνει, ότι είναι τέτοια η φθορά της ΝΔ, ώστε ήταν η δαιμονοποίηση του αρχηγού των Ανεξάρτητων Ελλήνων που τον έφτασε, εβδομάδες μόλις μετά την ίδρυση του κόμματος, στην τέταρτη θέση με το εντυπωσιακό 10, 5%.
Το χρυσωρυχείο της αριστεράς.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες κρίθηκε και η μάχη στο εσωτερικό της αριστεράς.
Αν και αποτελεί επιτυχία της ότι μπαίνει στη Βουλή με ένα ποσοστό(6%), που 2 χρόνια πριν θα ζήλευε ο ενιαίος Συνασπισμός, η ΔΗΜΑΡ θυμίζει λίγο χρυσοχόο, που ανακάλυψε χρυσωρυχείο και το παράτησε. Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι στις γραμμές του δέχθηκε πρώην βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ- άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το ίδιο σε μικρότερη έκταση -όσο ότι δεν συνόδευσε την διεύρυνση με μια σαφή ριζοσπαστική πολιτική πλατφόρμα.
Αντίθετα, η θέση ότι το κόμμα αποδέχεται το μνημόνιο, επειδή αποτελεί διεθνή σύμβαση της χώρας (λες και η ιστορία της ελληνικής αριστεράς δεν είναι γεμάτη από αγώνες για την κατάργηση παρόμοιων συμβάσεων) και θα επιδιώξει την σταδιακή απαγκίστρωση απ αυτό, ενίσχυσε τη εικόνα ενός κόμματος φιλικού και έτοιμου να συμμαχήσει με το μισητό ΠΑΣΟΚ.
Η ανοχή του.. Καμμένου
Στο τέλος η ΔΗΜΑΡ, που κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για αριστερισμό, επειδή αρνείται να προβάλλει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, έφτασε να αρνείται την σύμπραξη με οποιαδήποτε άλλη δύναμη, με την εξαίρεση ίσως των Οικολόγων Πράσινων, που διαθέτουν μικρή δύναμη και δυστυχώς – τελικά δεν ξεπερνούν το όριο του 3%. Αυτή η πολιτική της άρνησης κάθε συνεργασίας, οδηγούσε αναγκαστικά σε αυτό που αναγκάστηκε να πει ο Φ. Κουβέλης σε μια συνέντευξη του: « αν δεν βγαίνει κυβέρνηση, να πάμε σε εκλογές».
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών(16,74%) οφείλει την επιτυχία του στο γεγονός ότι αύξησε την εικόνα της «κυβερνησιμότητας», πάνω σε ένα πρόγραμμα ανατροπής των μνημόνιων. Παρ ότι επικρίθηκε και εσωκομματικά, η θέση του Α.Τσίπρα στην συνέντευξη στο Tvxs που δημιούργησε σάλο, ότι δηλαδή μια κυβέρνηση της αριστεράς θα μπορούσε να δεχθεί ψήφο ανοχής ή υποστήριξης από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, άλλαξε την προεκλογική «ατζέντα», από την συζήτηση για τους μετανάστες και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», στα κυβερνητικά σχέδια του Α.Τσίπρα. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος ανήκει σε μια γενιά στην οποία οι συμβατικοί πολιτικοί διαχωρισμοί αριστερά-δεξιά δεν έχουν την ίδια σημασία με την προηγούμενη: στις νεότερες ηλικίες ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται πρώτο κόμμα, με δεύτερους τους «Ανεξάρτητους Έλληνες».
Το ΚΚΕ μπαίνει σε κρίση.
Ο μεγάλος χαμένος στην αριστερά είναι το ΚΚΕ, καθώς η γραμμή «μην με πειράζετε, δεν σας ενοχλώ» αποδεικνύεται ολέθρια, σε μια περίοδο όπου οι πολίτες στους οποίους απευθύνεται αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και αναζητούν λύσεις.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι δηλώσεις της κυρίας Παπαρήγα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων είχαν ως αποκλειστικό αποδέκτη τα μέλη του κόμματος: το ΚΚΕ, για το οποίο ακόμη και μια ψήφος λιγότερη από τον ΣΥΡΙΖΑ θα εθεωρείτο σοβαρή ήττα, κερδίζει τώρα τους μισούς ψήφους και αναπόφευκτα μπαίνει σε μια περίοδο εσωστρέφειας και εσωτερικής κρίσης. Πολύ περισσότερο όταν ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ανατρέπει την συνεχή εκλογική υπεροχή της ορθόδοξης επί της ανανεωτικής αριστεράς από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αλλά καταλαμβάνει και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που είχε να δει η αριστερά από το 1958.
Η Χρυσή Αυγή σαν όπλο μαζικής καταστροφής.
Η μεγαλύτερη πληγή που ανοίγουν τα αποτελέσματα είναι η είσοδος των νεοναζί στη Βουλή, που δεν έχει ως κύρια αιτία την δυσαρέσκεια για το μεταναστευτικό πρόβλημα και την εγκληματικότητα: η «Χρυσή Αυγή» κερδίζει τα υψηλότερα ποσοστά της όχι στον Αγιο Παντελεήμονα αλλά σε επαρχίες χωρίς προβλήματα με μετανάστες, γιατί την ψήφισαν πολίτες που ήθελαν να τιμωρήσουν, με ακραίο τρόπο, να καταστρέψουν το κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Πρόκειται στη πραγματικότητα για μια «τρομοκρατική ενέργεια» από ένα κομμάτι αυτών που τον προηγούμενο χρόνο φώναζαν «να καεί, να καεί το το μπουρδέλο η Βουλή»: μόνο που αντί για βόμβα, επέλεξαν τα βλήματα...
Όπως έγραψα χθες , οι εκλογές αυτές θα είναι ασφαλώς « οι κρισιμότερες από τη μεταπολίτευση του 1974 αλλά μέχρι τις επόμενες, που .. δεν θ’ αργήσουν πολύ».
Παρά το εξωφρενικό bonus των 50 εδρών, ενός εξωφρενικού εκλογικού νόμου εξ αιτίας του οποίου το 19% όσων ψήφισαν δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή, η ΝΔ συγκεντρώνει μαζί με το ΠΑΣΟΚ 149 έδρες. Ακόμη όμως και την αυτοδυναμία να εξασφάλιζε, το «Ενιαίο Κόμμα των Αγορών» θα ήταν πολύ δύσκολο να συγκροτήσει σταθερή κυβέρνηση, καθώς η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων αποδοκιμάστηκε με κατηγορηματικό τρόπο.
Ο Ολάντ και οι νέες εκλογές.
Έτσι, στις διερευνητικές εντολές για τον σχηματισμό κυβέρνησης, που ξεκινούν σήμερα, αυτό που πρόκειται να παιχτεί, είναι ένα blame game:
το παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών για το ποιό κόμμα ευθύνεται για το μη σχηματισμό κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών.
Ορισμένα κόμματα, ιδιαίτερα η ΔΗΜΑΡ αλλά και το ΚΚΕ θα βρεθούν σε δύσκολη θέση και όλοι θα προσπαθήσουν να αποσείσουν τις ευθύνες τους για την νέα εκλογική αναμέτρηση που μοιάζει αναπόφευκτη.
Η εξαιρετικά μεγάλης σημασίας νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, θα αλλάξει την καταστροφική συνταγή που έχει επιβάλλει η Γερμανία σε όλη την Ευρώπη, αλλά η Ελλάδα δεν έχει πολύ χρόνο. Είναι στα γόνατα, από την θεραπεία σοκ, από την οποία τα δύο κόμματα που έφεραν τα πράγματα ως εδώ δεν θα ανακάμψουν ποτέ.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
