Του Ρούσου Βρανά
Στον εκλογικό αυτόν μήνα, με δημοψήφισμα στην Ιρλανδία και με εκλογές στη Γαλλία και την Ελλάδα, που αναπόφευκτα όλα έχουν στο επίκεντρό τους το ευρώ, μήπως είναι πια καιρός να δούμε, ποιοι είναι αυτοί, που, παρά τα παχιά τους...
λόγια και τις κούφιες δηλώσεις αφοσίωσης σε αυτή, γελοιοποίησαν και εξακολουθούν να γελοιοποιούν την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση;
Την ώρα που η Γερμανία μεταχειρίζεται ιστορικά ευρωπαϊκά έθνη όπως ο Βίσμαρκ μεταχειριζόταν τη Βαυαρία - κυρίαρχη μόνο κατ' όνομα -, πολλά από αυτά τα έθνη αρχίζουν να προσχωρούν σε ένα ισχυρό μπλοκ κατά της λιτότητας κάτω από τις πιέσεις των δοκιμαζόμενων λαών τους. Ακόμη και η Αυστρία έχει αρχίσει να απομακρύνεται από τη σκληρή γερμανική γραμμή.
Διαμορφώνεται έτσι μια ευρωπαϊκή συμμαχία κατά της λιτότητας, που συγκεντρώνει τουλάχιστον 200 εκατομμύρια του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Και γι' αυτό ακριβώς είναι απορίας άξιον, γιατί η Γερμανία συνάντησε μέχρι τώρα τόσο μικρή αντίσταση στην εμμονή της να επιβάλει μια δημοσιονομική συνθήκη αιώνιας λιτότητας, που φορτώνει όλα τα βάρη και τις ανισορροπίες της Νομισματικής Ενωσης στις ασθενέστερες χώρες.
Ή στην εφαρμογή της θανατηφόρας λιτότητας σε χώρες που ήταν ήδη δεμένες χειροπόδαρα με τα δεσμά του χρέους.
Ή στην ανατροπή αιρετών ηγετών σε αυτές τις χώρες.
Ή στο αναγκαστικό κούρεμα ομολογιούχων, από το οποίο σήμερα «μολύνονται» και άλλες χώρες με άνοδο του κόστους δανεισμού τους.
Μια απορία ακόµη, όπως τη διατυπώνει ο Ιβανς - Πρίτσαρντ στην εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:
Γιατί στο συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών των χωρών εφαρμόστηκε η αφαίμαξη του εισοδήματος των λαών «αντί της κλασικής οικονομικής συνταγής, που συνιστά ετήσιες περικοπές δαπανών που δεν θα ξεπερνούν τη "θεραπευτική" δόση του 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και που θα επιβάλλονται μόνο αφού πια οι χρεωμένες χώρες θα έχουν φτάσει σε μια "ταχύτητα διαφυγής" από την ύφεση;»
Γιατί οι ηγέτες αυτών των χωρών υπέκυψαν στις απαιτήσεις των δανειστών, στερώντας από τις χώρες τους μια ευκαιρία να βγουν από την ύφεση;
Είναι φανερό, πως οι δανειστές δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να την προσφέρουν.
Επειδή, το πότε θα χρεοκοπήσει μια καταχρεωμένη χώρα, που εκποιείται για να ξεπληρώσει τα χρέη της, είναι φυσικά θέμα χρόνου.
Γι' αυτό γίνονται τόσο πιεστικοί οι δανειστές. Επειδή, αν και όταν περάσει η κρίση, η ανάγκη των χωρών να δανειστούν (και να πλουτίσουν τους τοκογλύφους) δεν θα είναι πια το ίδιο πιεστική.
Γιατί όμως οι πολιτικοί ηγέτες αυτών των χωρών αποδείχτηκαν τόσο ενδοτικοί στις πιέσεις;
Οι ηγέτες αυτών των χωρών είναι σήμερα πια φανερό, πως έλαβαν μέρος σε μια προγραμματισμένη συρρίκνωση των χωρών τους.
Πεπεισμένοι από τα επάργυρα «επιχειρήματα» των δανειστών, καταδίκασαν τους λαούς τους να πληρώνουν ισόβιο φόρο υποτέλειας. Και υπέσκαψαν την εμπιστοσύνη στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Αυτοί αυτοπαρουσιάζονται στις τρέχουσες εκλογικές αναμετρήσεις ως οι «φίλοι του ευρώ». Με τέτοιους φίλους, τι έχει να φοβηθεί κάποιος από τους εχθρούς του;
ΠΗΓΗ: tanea.gr
