Του Μιχάλη Μητσού
Η Αραβική Ανοιξη ήταν η έκρηξη καταπιεσμένων πληθυσμών εναντίον του αυταρχισμού και της καταστολής, μια μαζική διεκδίκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, που αλλού είχε επιτυχία και αλλού πνίγηκε στο αίμα.
Η Φαιά Ανοιξη είναι ακριβώς το αντίθετο: η απελευθέρωση των πιο σκοτεινών ενστίκτων,...
η μετενσάρκωση του φόβου και της ανασφάλειας σε επίθεση εναντίον των αδυνάτων, η εκταφή παλαιών, καταδικασμένων συνθημάτων, προκειμένου να υπηρετήσουν έναν καινούργιο εθνικισμό.
Ο όρος Φαιά Ανοιξη ανήκει σε έναν δημοσιογράφο της «Ελ Παΐς», τον Χαβιέρ Βαλενθουέλα, ο οποίος το ξεκαθαρίζει από την αρχή: δεν είναι όλα τα ακροδεξιά κινήματα της Ευρώπης ίδια. Μπροστά στη Χρυσή Αυγή, ας πούμε, η Μαρίν Λεπέν μοιάζει με Ουρσουλίνα.
Ούτε είναι όλοι οι ψηφοφόροι των κινημάτων αυτών ακροδεξιοί ή φασίστες.
Σε μεγάλο ποσοστό είναι απλώς αφελείς, αφού νομίζουν, ότι τα μεγάλα προβλήματα της εποχής - την ανεργία, τις ανισότητες, την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την αλαζονεία των ελίτ - μπορούν να τα λύσουν οι διώκτες των ξένων, οι εχθροί της Ευρώπης και οι νοσταλγοί του Χίτλερ.
Ορισμένοι λένε, ότι τα κόμματα αυτά ενισχύονται, όταν ασχολείται μαζί τους το «σύστημα». Ισως αυτό σε έναν βαθμό να ισχύει.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια πραγματικότητα, που δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί.
Η άκρα Δεξιά κέρδισε στις τελευταίες ευρωεκλογές 40 έδρες, υπερδιπλασιάζοντας τη δύναμή της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν έλαβε στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών 18%.
Η Χρυσή Αυγή μοιάζει να έχει εξασφαλισμένη την είσοδό της στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Και η πρόσφατη κρίση στην Ολλανδία, που προκάλεσε ρίγη στην κ. Μέρκελ, δεν προκλήθηκε από μια λαϊκή εξέγερση κατά της λιτότητας, αλλά από την άρνηση των λαϊκιστών του Γκέερτ Βίλντερς να ψηφίσουν τα νέα μέτρα.
Τα ακροδεξιά κινήματα της Ευρώπης, επισημαίνει ο Βαλενθουέλα, έχουν πολλά κοινά σημεία: τον εθνικισμό (που σε κάθε χώρα έχει διαφορετικό χαρακτήρα), την ξενοφοβία (ένοχοι είναι πάντα οι ξένοι και οι προοδευτικοί υποστηρικτές τους), τον αυταρχικό λαϊκισμό και τον αντιευρωπαϊσμό.
Οπως συνέβαινε και με τους φασίστες παππούδες τους, οι αρχηγοί αυτών των κινημάτων είναι μετρ του καμουφλάζ. Εμφανίζονται για παράδειγμα ως «αντισυστημικοί» πρόσωπα όπως η εκατομμυριούχα Λεπέν ή ο Ουμπέρτο Μπόσι, που κυβέρνησε για πολλά χρόνια την Ιταλία μαζί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Η προπαγάνδα τους («οι μετανάστες κλέβουν τις δουλειές, δεν πληρώνουν φόρους και είναι υπεύθυνοι για την εγκληματικότητα») είναι ψευδής. Αντί όμως τα παραδοσιακά κόμματα να την καταγγείλουν και να την αποδομήσουν, είτε σιωπούν είτε την υιοθετούν.
Ο άνθρωπος που κυβέρνησε τα τελευταία πέντε χρόνια τη Γαλλία έφτασε να ισχυριστεί την περασμένη Πέμπτη, ότι ο Ολάντ ζητεί στον δεύτερο γύρο την ψήφο των τζαμιών...
Και ύστερα αναρωτιόμαστε, από πού ξεφυτρώνουν ξαφνικά κάτι τύποι σαν τον Μπρέιβικ.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
