Του Γ. Παπαδόπουλου - Τετράδη
Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του στις εκλογές έστειλε πολλαπλά μηνύματα σε όλους τους παράγοντες του πολιτικού σκηνικού.
Η έκφραση αγανάκτησης για την εφαρμογή ενός ακροδεξιού πειράματος στην πλάτη του από το τραπεζιτικό...
κεφάλαιο και τους υπαλλήλους του κυβερνήτες της Γερμανίας,της Ολλανδίας,της Ιταλίας και των σκανδιναβικών χωρών, επεκτείνεται κυρίως στους εδώ απάτριδες και δειλούς κυβερνήτες του. Οι οποίοι σπατάλησαν κυριολεκτικά όλες τις δυνάμεις του λαού εδώ και χρόνια σε μια διεφθαρμένη πολιτική αλισβερισιού μεταξύ κομμάτων και οργανωμένων ομάδων συμφερόντων, διαλύοντας κάθε έννοια ίσης μεταχείρησηςπολιτών και δικαιοσύνης.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποδοκιμάζει την παραδοσιακή δεξιά στο πρόσωπο της ΝΔ, αλλά της δίνει τη δυνατότητα να εξακολουθεί να διεκδικεί την εξουσία. Κι αυτό, γιατί το συντηρητικό κομμάτι του λαού είναι μεγάλο παγίως και το έχει αποδείξει ακόμα και σε περιόδους σημαδιακών αλλαγών,όπως ήταν το 1974, το 1981, το 1989 και τώρα. Η ΝΔ πήρε ένα ισχυρότατο μήνυμα αποδοκιμασίας από τους ψηφοφόρους της. Δεν εξαφανίστηκε,αλλά η προειδοποίηση του εκλογικού σώματος είναι σαφής: Όχι άλλη σφαγή.
Αντιθέτως, ο λαός έχει αποδοκιμάσει σήμερα ακόμα και την ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ, καταδικάζοντάς το στα τάρταρα του 1974. Κι αυτό, επειδή ο λαός έχει μεν παγίως απαίτηση σταθερότητας από τη ΝΔ, αλλά έχει απαίτηση φιλολαϊκότητας από το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα στην περίοδο διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου τα τελευταία δύο χρόνια ακολούθησε την πιο εχθρική για τον λαό πολιτική, αντίστοιχη με εκείνη που θα περίμενε κανείς από ένα ακραία νεοφιλελεύθερο κόμμα.
Τι θα έπρεπε να κάνει το ΠΑΣΟΚ για να είναι συνεπές με ό,τι επαγγέλλεται από ιδρύσεώς του; Να αρνηθεί να οδηγήσει τη χώρα στην παγίδα των δανειστών, ειδάλλως να αρνηθεί να κυβερνήσει υπό αυτούς τους όρους.
Το ηχηρότερο μήνυμα
Ο λαός με την προχτεσινή ψήφο του μετέφερε τις ελπίδες της επόμενης μέρας του από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι το ηχηρότερο μήνυμα αυτών των εκλογών.
Ένα μήνυμα, πού είναι άγνωστο αν ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει ακούσει τόσο σοβαρά όσο έχει εκπεμφθεί.
Το μήνυμα αυτό υποχρεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ να ξαναδεί τον εαυτό του, από κόμμα της αντιπολίτευσης του 3-4,5% σε κόμμα εξουσίας και διακυβέρνησης, αντιπροσωπεύοντας όχι πια τους παραδοσιακούς αριστερούς και κομμουνιστές ψηφοφόρους του, αλλά πλατύτερες μάζες του λαού.
Αυτές οι μάζες, πού προέρχονται κατά κύριο λόγο από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από το ΚΚΕ και τη ΝΔ, χωρίς να είναι κατ ανάγκη ιδεολογικά ταυτισμένοι μ’ αυτά τα κόμματα, δεν έχουν ως βασική ανάγκη να αντιπολιτεύονται και να αντιστέκονται, όπως ήταν μέχρι τώρα η βασική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν κατά κύριο λόγο ανάγκη να κυβερνηθούν. Δηλαδή, να καθοδηγηθούν στην καθημερινή τους ζωή με κανόνες, που θα βάλει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ ως βασικός καθοδηγητής τους. Ως κυβέρνηση. Αυτό έχει ψηφίσει το κοντά 17% του λαού, πού επέλεξε αυτό το κόμμα ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Η ταφόπλακα και οι απαιτήσεις
Όποιος πιστεύει, ότι η ψήφος του λαού ήταν απλώς τιμωρητική έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος. Οι προχτεσινές εκλογές ήταν η ταφόπλακα της μετά ΠΑΣΟΚ εποχής, και όχι της μεταπολίτευσης, που ξεκίνησε το 1981 και, ενώ έβγαλε από την αφάνεια τα μεγάλα στρώματα του λαού, που ήταν υποβαθμισμένα οικονομικά και πολιτικά, τα οδήγησε σε μια νοοτροπία διαφθοράς, πλιάτσικου, παντελούς έλλειψης σεβασμού για το δημόσιο χρήμα και τους νόμους, σε έλλειψη σεβασμού για τη Δημοκρατία, σε διασυρμό κάθε έννοιας κοινωνικότητας με θεοποίηση του φιλοτομαρισμού, και τελικώς στη δημιουργία μιας κοινωνίας απολιτικών καταναλωτών με σχεδόν παντελή υποτίμηση κάθε έννοιας ιδεολογίας και αξιών. Με άξιο συνοδοιπόρο τη ΝΔ, ήταν το σύστημα, που μας έφερε εδώ.
Καλό είναι να ακουστεί αυτό το μήνυμα από τον ΣΥΡΙΖΑ, πού έχει πια την ευθύνη να ανοίξει τους ιδεολογικούς του ορίζοντες προς τον λαό και να ξεκαθαρίσει έτσι και τα του οίκου του. Αν θέλει να διαδραματίσει τον σοβαρό ρόλο εξουσίας, πού του ανατίθεται, με την απαραίτητη υπευθυνότητα. Και πάντα στα πλαίσια μιας καθαρής ιδεολογίας, χωρίς να παρασυρθεί από τα λάθη του πράσινου προκατόχου του, και χωρίς ταυτόχρονα να εγκαταλείψει τους αγώνες για μια Ευρώπη των λαών και όχι των αγορών, μέσα σ’ αυτή την Ευρώπη.
Η ψήφος του λαού γεννάει το αύριο νέων πολιτικών σχηματισμών, όπως έγινε το 1974. Ο σημερινός κατακερματισμός είναι ό,τι υγιέστερο έχει συμβεί από τότε. Οι πολίτες είναι διεσπαρμένοι κατά τις προτιμήσεις τους σε 36 πολιτικά μορφώματα, αντί να είναι κρυμμένοι μέσα στη χοάνη των μεγάλων σχηματισμών. Ήδη, τα κόμματα, που εξ’ αιτίας του καλπονοθευτικού νόμου δεν μπαίνουν στη Βουλή, συγκεντρώνουν περίπου το 20% των ψηφοφόρων! Ακόμα και οι άφρονες, πού ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή μαρτυρούν την ύπαρξή τους μέσα στην ελληνική κοινωνία και είναι αναγνωρίσιμοι.
Να φαίνονται και να εκφράζονται οι πολίτες, είναι ό,τι χρησιμότερο. Αυτό τώρα κατακτήθηκε. Μένει να κατακτηθεί το επόμενο στάδιο, πού είναι το πιο δύσκολο και το πιο ουσιαστικό: Να συνεργάζονται.
Για να υπάρχει συνεργασία απαιτείται έλλειψη συμπλεγμάτων κατωτερότητας. Κι εδώ πάσχει το ελληνικό πολιτικό, και όχι μόνο, σύστημα. Χρειάζεται να αισθάνεται κανείς νικητής στη ζωή του και έτοιμος να θυσιάσει το έλασσον στο μείζον για να μπορεί να συνεργάζεται προς ένα κοινό καλό. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν έχουν δυστυχώς τέτοια κουλτούρα. Και δεν την έχουν, γιατί δεν την έχουν οι ίδιοι οι Έλληνες, διαμορφωμένοι απολύτως ατομικιστικά από τα πολιτικά τους κόμματα εδώ και κοντά δυο εκατονταετίες. Έτσι επιβιώνουν στο διεφθαρμένο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, πού χτίζεται γύρω τους σαν ένας φαύλος κύκλος.
Το βάρος στον ΣΥΡΙΖΑ
Από όλα τα κόμματα που ψηφίστηκαν σ αυτές τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο, που επωμίζεται το βάρος της Ανατροπής. Να αλλάξει σε βάθος τη χώρα και να την μετατρέψει σε πρότυπο κοινωνίας από πρότυπο ζούγκλας. Το υποσχέθηκε ο ίδιος στους πολίτες πριν τον ψηφίσουν. Και τον ψήφισαν. Τον ψήφισαν και πολίτες, πού ελπίζουν ότι θα διασώσουν αντικοινωνικά τους κεκτημένα. Μ’ αυτές τις νοοτροπίες πρέπει να έχει το σθένος να συγκρουστεί, ακόμα κι αν υποθάλπονται από κομμάτια των σπλάχνων του. Δεν προοδεύουν αλλιώς οι κοινωνίες.
Το κυριότερο: Ο ΣΥΡΙΖΑ επωμίζεται το βάρος της ιδεολογικής κατεύθυνσης των Ελλήνων. Όσοι τον ψήφισαν, πάνω από το σύνηθες ποσοστό του, είναι πολίτες απογοητευμένοι πλέον και εξοργισμένοι με την πολιτική τού ΠΑΣΟΚ και τής ΝΔ. Εάν απογοητευθούν και από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ορατός ο κίνδυνος να στραφούν προς την ακροδεξιά. Κι αυτό θα ήταν η καταστροφή της χώρας.
Τα άλλα κόμματα
Το ΠΑΣΟΚ δεν καταδικάστηκε μόνο να ξαναγυρίσει περίπου στη δύναμη του 1974. Πρέπει να ιδρώσει πολύ για να πείσει, ότι δεν είναι ένα ακόμα δεξιό κόμμα, όπως απέδειξε με την πολιτική των τελευταίων χρόνων, και ότι είναι ένα κόμμα προοδευτικά φιλολαϊκό.
Αν δεν ανανεωθεί εκ βάθρων θα εξαφανιστεί. Αλλά, το μέλλον του εξαρτάται και από την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να καλύψει το κενό του αριστερού ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό χώρο.
Το κόμμα του κ. Καμμένου ανήκει στη ΝΔ. Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στις αγκάλες της μητέρας, όπως έγινε παλαιότερα με τη ΔΗΑΝΑ του Κ Στεφανόπουλου και την ΠΟΛΑΝ του Α. Σαμαρα, αλλά και ακόμη παλιότερα με το κόμμα των Γ. Ραλλη-Π. Παπαληγουρα.
Στη δεξιά μητέρα θα οδηγηθεί κάποια στιγμή και ο άσωτος Γ. Καρατζαφέρης ή οι πρώην βουλευτές και στελέχη του, πού σήμερα είναι κοινοβουλευτικώς άστεγοι. Ήδη, με την ερασιτεχνική και απολιτίκ πολιτική του έστειλε τους μισούς του ψηφοφόρους εκεί που πάντα ανήκαν: Στη φιλοχουντική και νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Η ΔΗΜΑΡ του κ Κουβέλη, με ολίγη από Αριστερά και πολύ από ΠΑΣΟΚ, που κατέφυγε εκεί για να διασωθεί, δεν έχει μέλλον. Είτε θα απορροφηθεί κάποια στιγμή από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού διασπαστεί, είτε θα απορροφηθεί από το ΠΑΣΟΚ, αν αυτό το τελευταίο καταφέρει να μείνει ζωντανό από την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Εφόσον αυτή η επέλαση γίνει με τους όρους που ανέφερα πιο πάνω.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θα μπορούσαν να έχουν ένα μέλλον αν ήταν πιο δυναμικοί και είχαν στις τάξεις τους προσωπικότητες - ή μία προσωπικότητα –και έντονες δραστηριότητες, που να εμπνέουν τους πολίτες.
Η κ. Μπακογιάννη, κουβαλάει στους ώμους της το βαρύ όνομα του πατέρα της, πού δεν της επιτρέπει να επιβιώσει μόνη της πολιτικά. Μοναδική της ελπίδα είναι η επανένταξη στη μαμά δεξιά, οψέποτε φύγει από το δρόμο της ο κ Σαμαράς.
Το δίδυμο Κατσέλη-Καστανίδης απέτυχαν να συσπειρώσουν αγανακτισμένους του ΠΑΣΟΚ. Θα περιμένουν κι αυτοί να ενταχθούν στο μέλλον σ’ ένα μεγάλο αριστερόμορφο σχήμα, αλλιώς θα εξαφανιστούν.
Το ΚΚΕ βρίσκεται υπό μια ηγεσία απολύτως μονολιθική, που ζει μέσα στο όνειρο μιας στενής ταξικής επανάστασης, τη στιγμή πού ο διαχωρισμός των μικροαστών, πού είναι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, σε υποτάξεις είναι αδύνατος. Αποτέλεσμα: η επαναστατικότητα του κόμματος εξαντλείται περιστασιακά ή άλλοτε σε βάρος των συμφερόντων της πλειονότητας του λαού. Είναι κρίμα, γιατί βρίσκονται εκεί εγκλωβισμένοι δεκάδες χιλιάδες οπαδοί και στελέχη,που πιστεύουν πραγματικά σε μία ανθρώπινη κοινωνία Πολιτών. Εγκλωβισμένοι, σε ένα κόμμα, πού η μονολιθικότητά του και η άρνησή του για οποιαδήποτε συνεργασία με οποιονδήποτε θα το κάνει να φθίνει διαρκώς στο μέλλον.
Η Χρυσή Αυγή, σάρξ εκ της σαρκός του ΛΑΟΣ και της ΝΔ κατά κύριο λόγο, και του ΠΑΣΟΚ με τους απολιτίκ και αμόρφωτους πιτσιρικάδες που δημιούργησε με την πολιτική του, ήρθε, αλλά δεν ξέρουμε αν θα φύγει. Κύρια αιτία τής ύπαρξής της είναι αναμφισβήτητα η παντελής έλλειψη προστασίας των κατοίκων από την εγκληματικότητα.
Το κράτος της ΝΔ και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, με αποκορύφωμα τα τελευταία δυόμισυ χρόνια, παρατάσσει χιλιάδες αστυνομικούς για να σουλατσάρουν και να δέρνουν διαδηλωτές στους δρόμους και στις πλατείες, και χιλιάδες άλλους για να μεταφέρουν χαρτούρα σε άχρηστες θέσεις μέσα στη ΓΑΔΑ και στο υπουργείο, αποσπασμένους εκεί με ρουσφέτια, έχοντας αφήσει τις γειτονιές εντελώς αφύλακτες και τους πολίτες εντελώς περιφρονημένους. Η νοοτροπία μέσα στα κουτσουρεμένα από προσωπικό αστυνομικά τμήματα και η συμπεριφορά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θυμίζει εποχές «εσείς είσαστε το κράτος».
Τι επιβάλλουν οι ψηφοφόροι
Αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό πού διαμόρφωσαν μέχρι σήμερα οι εκλογές. Αλλά,αυτή είναι μόνο η αρχή του. Η βάση των νέων μελλοντικών πολιτικών σχηματισμών. Η διαμόρφωσή τους θα πάρει καιρό. Και θα εξαρτηθεί από τον λαό. Όπως ακριβώς ο λαός επέβαλε το ΠΑΣΟΚ το 1981 και όχι το αντίθετο, έτσι και τώρα ο λαός επέβαλλε το νέο πολιτικό σκηνικό.
Τι ζητάει ο λαός; Μια ισομερή συνεργασία. Ο τρόπος που έχει μοιράσει τις ψήφους του φωνάζει, ότι θέλει μία πολιτική, πού να είναι:
1. Μέσα στην Ε.Ε. χωρίς να είναι πειραματόζωο.
2. Αποτέλεσμα μάχης για τα συμφέροντά του και όχι αποτέλεσμα παράδοσης άνευ όρων.
3. Αποτέλεσμα ισορροπίας ανάμεσα στις πολιτικές των κομμάτων και όχι αποτέλεσμα μίας πολιτικής ενός κόμματος.
4. Αποτέλεσμα δίκαιης διακυβέρνησης, όπου όλοι θα συμμετέχουν ισοδίκαια σε όλα τα βάρη.
5. Αποτέλεσμα αξιοπρεπούς υπεράσπισης των συμφερόντων της χώρας και όχι διαρκών ευτελισμών και υποχωρήσεων.
6. Αποτέλεμα ασφάλειας για τους πολίτες και όχι αυταρχισμού.
7. Αποτέλεσμα καθαρής διακυβέρνησης και νομοθέτησης χωρίς διαφθορά και πολιτικάντικη απάτη.
Αυτές είναι οι ελάχιστες απαιτήσεις του λαού,πού αποτυπώνονται στην κάλπη, με τη δύναμη πού έδωσε σε κάθε κόμμα και στο πρόγραμμά του.
Ευκαιρία για τρικομματική
Η χτεσινή διερευνητική υπό τον κ Σαμαρά, πού δεν τελεσφόρησε, έδειξε, ότι τα κόμματα είναι ακόμα προσηλωμένα στα παλιά στερεότυπα και στις παλιές νοοτροπίες τους. Η εμμονή κυριάρχησε, απαγορεύοντας κάθε δυνατότητα συνεννόησης. Η χώρα βαδίζει προς νέες εκλογές, οι οποίες, εκτός απροόπτου, θα δώσουν πάλι πολυκομματική Βουλή, χωρίς αυτοδυναμία κόμματος. Και δεν θα λύσουν έτσι το πρόβλημα.
Η ΝΔ έχασε χτες μία μοναδική ευκαιρία. Να συμφωνήσει στην καταγγελία του Μνημονίου, πού η ίδια διαφημίζει ότι είναι ατελέσφορο και να ανοίξει το δρόμο για μία συγκυβέρνηση τουλάχιστον τριών κομμάτων, με την Αριστερά. Η πλειοψηφία των 218 εδρών στη Βουλή θα ήταν συντριπτική για να πορευτεί η χώρα πολύ ισχυρή προς αυτή την κατεύθυνση. Η διαπραγματευτική της ικανότητα θα ήταν τεράστια.
Μια τέτοια πιθανότητα, όμως, απαιτεί να σπάσουν νοοτροπίες και στερεότυπα και ταμπού χρόνων. Και απαιτεί ειλικρίνεια και κοινό στόχο να βγει η χώρα από το θανάσιμο παιχνίδι, πού παίζεται σε βάρος της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ,η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ έχουν στις τάξεις τους και γύρω τους ικανότατα στελέχη, πού μπορούν να διαχειριστούν την οικονομική συγκυρία με επιτυχία. Και το μήνυμα στην Ευρώπη και στις αγορές θα ήταν ηχηρότατο. Γιατί θα ήταν μέσα από την κουλτούρα της των συνεργασιών, χωρίς αυτές να έχουν επιβληθεί απ’ έξω.
Ήδη, αν ο Ολαντ δεν αποδειχθεί λίγος και ανακόλουθος με τις δηλώσεις του (ότι εχθρός του είναι η οικονομία του παρασκηνίου), οι δύο πρώτες δυνάμεις που σπάνε τον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό - Γαλλία και Ελλάδα - θα μπορούσαν να συμμαχήσουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στα όργανα της τραπεζόδουλης Κομισιόν και του αφασικού και διαπλεκόμενου Ευρωκοινοβουλίου. Και να παρασύρουν και τον ευρωπαϊκό Νότο.
Το παιχνίδι είναι πολύ χοντρό και χρειάζεται ανοιχτόμυαλους και πολύ εμπνευσμένους παίκτες, με ικανότητες να βλέπουν στο μέλλον. Μόνο από τέτοιους μπορεί να σωθεί και η δική μας χώρα και μόνο μέσα από ένα νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Μένει να αποδειχτεί αν οι πολιτικοί μας το έχουν αντιληφθεί.
*Ο Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης είναι δημοσιογράφος, έγραφε τον «Καιρό» στην Ελευθεροτυπία και ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθήνας.
ΠΗΓΗ: παρέμβαση
