Του ΕΡΡΙΚΟΥ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν ξέρω αν περιμένατε κάτι περισσότερο, αν και όταν ο Κ. Καραμανλής θ' αποφάσιζε να σπάσει επιτέλους τη σιωπή του. Με βάση τα όσα έχουν αποκαλυφθεί μετά την εκδίωξή του από την εξουσία, συμπεριφέρθηκε όπως ακριβώς είχε μάθει να συμπεριφέρεται και ως...
πρωθυπουργός: αποφεύγοντας ν' αναλάβει τις ευθύνες του.
Θυμάμαι την τελευταία τηλεοπτική αντιπαράθεσή του ως πρωθυπουργός με τον Γ. Παπανδρέου. Τον είχε ρωτήσει ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αν επιμένει ότι τα στοιχεία που δίνει η κυβέρνηση για το έλλειμμα είναι αληθινά. Και χωρίς να κοκκινίσει είχε απαντήσει πως «ναι».
Ηταν το κερασάκι στην τούρτα της αναξιοπιστίας ενός πολιτικού, που επανειλημμένα τον είχαν ειδοποιήσει από τις Βρυξέλλες ότι η ελληνική οικονομία κατέρρεε, αλλά εκείνος δεν έκανε το παραμικρό για ν' αποτρέψει το κακό που ερχόταν.
Μόνο στο τέλος, όταν πια επιχείρησε να υποδυθεί τον υπεύθυνο πολιτικό, εξήγγειλε για μετά τις εκλογές διάφορες οικονομικές «ασπιρίνες», όπως πάγωμα μισθών, αυξήσεις φορολογίας μισθών και τσιγάρων και άλλα συναφή. Αλλά και τότε οι άνθρωποί του εξακολουθούσαν να φορτώνουν το Δημόσιο με αργόσχολους.
Χθες, λοιπόν, μίλησε. Και φυσικά - όπως άλλωστε και ο διάδοχός του - δεν είχε την πολιτική γενναιότητα να πει ένα «συγνώμη» για τα δεινά που προκάλεσε στον τόπο.
Οπως και τότε, έτσι και τώρα υποδύθηκε τον αποστασιοποιημένο από γεγονότα, καταστάσεις και ευθύνες. Και το έκανε, απευθυνόμενος σ' έναν λαό που δεινοπαθεί, εξαιτίας προβλημάτων για τα οποία αυτός και οι συνεργάτες του φέρουν τεράστιες ευθύνες.
Μπορεί να διαφωνήσουμε στον καταμερισμό των ευθυνών. Αν είναι οι δικές του περισσότερες ή του Γ. Παπανδρέου.
Αλλά δεν νομίζω να υπάρχει σοβαρός πολίτης αυτής της χώρας που να μη θεωρεί, ότι ο Κ. Καραμανλής έχει πολλές και μεγάλες ευθύνες για τη σημερινή κατάντια του τόπου και τα δεινά του λαού της. Αλλά για όλα αυτά δεν βρήκε να πει λέξη. Σαν να μην έγιναν, σαν να μην υπήρξαν, σαν να μην τον αφορούν.
Και μόνο ότι μέσα σ' αυτήν τη θύελλα της κρίσης ο Κ. Καραμανλής θεώρησε, πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο άξιζε να μιλήσει, ήταν για να στηρίξει το κόμμα του και τον διάδοχό του, δείχνει τον άνθρωπο και την ποιότητά του.
ΕΘΝΟΣ
