Του Δήμου Χλωπτσιούδη.
Αισίως μπήκαμε στην προεκλογική περίοδο.
Τα κόμματα παρουσιάζουν υποψηφίους και οι υποψήφιοι άρχισαν ήδη τις βόλτες και τα μηνύματα.
Με τόσα κόμματα λογικό είναι να...
αυξηθούν και οι υποψήφιοι βουλευτές που μας περιτριγυρίζουν.
Μπορεί να μην έχουμε να φάμε, μπορεί να έχουμε χρεοκοπήσει ατομικά και κοινωνικά, μπορεί η βία να οπλίζει χέρια αυτοχείρων, ανέργων και άλλων, αλλά φευ η δημοκρατία λειτουργεί, έχουμε εκλογές.
Την ώρα, όμως, που οι πολίτες αναρωτιούνται τι να ψηφίσουν, έχουν να σκεφτούν κάτι σημαντικότερο: την απειλή της ζωής τους και της οικογένειάς τους. Γιατί μπορεί η δημοκρατία να μην έχει αδιέξοδα, αλλά τελικά κατάντησε ένας μονόδρομος χρεοκοπίας, φτώχειας, εξαθλίωσης και χαμένης αξιοπρέπειας.
Αν κάποτε ο πολίτης, που πεινούσε, αναζητούσε λύση στην ελεημοσύνη της εκκλησίας ή του ευγενούς, σήμερα όλη η κοινωνία κλυδωνίζεται. Έτσι, και η ελεημοσύνη αποκτά πια κοινωνικές διαστάσεις.
Κανάλια, ναοί, δήμοι, Εκκλησία, κόμματα που ιδρύουν παντοπωλεία, όλα στην κυριαρχία της αγοράς ελεημοσύνης. Συστήσαν μία ΜΚΟ και την ονομάσαν κράτος.
Πίσω από τη λέξη αλληλεγγύη έκρυψαν το θεμέλιο του νεοφιλελευθερισμού: τη φτώχεια που κρύβει η ελευθερία, εκείνη την έννοια για την οποία τόσοι έχυσαν το αίμα μας, τόσοι πάλεψαν (κάτι ξέρουν οι Αμερικανοί που για το νεοφιλελευθερισμό χρησιμοποιούν τον όρο νεοσυντηρητισμός).
Όταν η ελευθερία κατάντησε φτώχεια, όταν ο νεοφιλελευθερισμός μετονομάστηκε σε μέτρα για την κρίση, η δημοκρατία της ελεημοσύνης έκανε την εμφάνισή της. Στην αρχή δειλά, αλλά μετά όλο και πιο δυναμικά. Έγινε διαφήμιση υπεραγορών από την Εκκλησία και τον ΣΚΑΪ, έγινε κίνημα κατά των μεσαζόντων στην εξέλιξή του υπό το λαϊκίστικο πνεύμα τοπικών φορέων και δήμων ενόψει εκλογών, μετονομάστηκε κατά το θουκυδίδειο κείμενο φιλανθρωπία και αλληλεγγύη.
Η φτώχεια είναι το τέλειο άλλοθι. Δωρεάν διαφήμιση με ισχυρό κοινωνικό αντίχτυπο, μεγάλη πολιτική διαφήμιση με άμεση εξωθεσμική παρέμβαση προς λαό.
Υπάρχουν δύο ειδών ελεημοσύνες:
εκείνη των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων προς τους δικούς τους ανθρώπους. Η φτώχεια δεν αποτελεί μόνο αποπροσανατολισμό για τον πένητα, αλλά και για τον ελεήμονα. Και ο ελεήμων προσδίδει μέσα στο φαντασιακό του μία ταξική διάσταση στην πράξη του θεωρώντας την αλληλεγγύη.
Έχοντας κάτι να ασχοληθεί ο πένητας κι ο ελεήμων, δεν προλαβαίνει να αντικρίσει την πολιτική αιτία της κατάντιας του (κι αν το προσπαθήσει, θα ανταμώσει τα εμπόδια της προπαγάνδας της διαφθοράς, του μαζί τα φάγαμε, της συνευθύνης).
Υπάρχει και η διαφημιστική ελεημοσύνη της Εκκλησίας, των καναλιών, των καλλιτεχνών, των πολιτικών, των επιχειρηματιών. Οι τελευταίοι εμφανίζονται σωτήρες περιορίζοντας τις αντιστάσεις εναντίον τους από μέρος του λαού. Όλοι όμως αυτοί επιτελούν τέλεια το ρόλο τους κρύβοντας της ευθύνες της δημοκρατίας για τη φτώχεια.
Και η ελεημοσύνη αναγάγεται αυτομάτως στο μέγιστο ιδανικό της δημοκρατίας.
Ντύνεται με τα ωραία στολίδια της ανθρωπιστικής βοήθειας, της ανθρωπιστικής τραγωδίας κρύβοντας τη ντροπιαστική εικόνα εκείνων που τη γεννούν με τις αποφάσεις τους, τους πολέμους τους, τη φτώχεια που επιβάλλουν σε λαούς και έθνη.
Αλλά φευ, έχουμε εκλογές. Εμείς αποφασίζουμε κι έχουμε ευθύνη...
ΠΗΓΗ: Ο δείμος του πολίτη
