Tης Τασουλας Kαραϊσκακη
Και φτάσαμε στα δύσκολα.
«Θα χυθεί αίμα» προειδοποιούσε προχθές συνδικαλιστής της ΠΟΕ - ΟΤΑ. «Δεν θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας», τόνιζε από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ.
Ενώ τα κακά νέα, η άμεση...
προοπτική της σύνθλιψης κάτω από τα επιβαλλόμενα οικονομικά βάρη με ταυτόχρονη μείωση των εσόδων, η έλευση των μπιλιέτων της ΔΕΗ με το ειδικό τέλος για τα ακίνητα, η κατάθεση προς ψήφιση της διπλής έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης σε μισθούς και συντάξεις για το 2012, οι αυξήσεις στις τιμές του ρεύματος, του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, το (κατά 60% ή 70%;) κούρεμα του χρέους και το ισομεγέθες πλήγμα σε τράπεζες, ασφαλιστικά Ταμεία, βιοτικό επίπεδο, πληθαίνουν.
Ο κόσμος θα εξεγερθεί;
Προς στιγμήν η πλειονότητα, και αυτό είναι το δραματικό, νιώθει τραγικά παγιδευμένη στην κορυφή ενός διπλού βαράθρου, να μην μπορεί να κάνει ούτε πίσω ούτε μπρος, καθηλωμένη σε ένα εφιαλτικό αδιέξοδο, ενσαρκωμένο σε ένα αύριο χωρίς ημερομηνίες (κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε η Ελλάδα θα ορθοποδήσει - ούτε η επόμενη γενιά, λένε...). Και αβοήθητη. Με τους τεχνοκράτες, ινστρούκτορες, ειδήμονες της αλλοδαπής να επινοούν καθημερινά δεκάδες αντικρουόμενες θεωρίες που κλονίζουν, μπερδεύουν τους Ελληνες ιθύνοντες, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να περνούν στιγμιαία από την τρομοκρατία των απαξιωτικών αφορισμών στην υποκρισία της στήριξης και της αλληλεγγύης, με την ελληνική κυβέρνηση να δείχνει, ότι στο βάθος δεν γνωρίζει σε τι ακριβώς στοχεύει, απορροφημένη στο να τρέχει πίσω από όσα συμφώνησε και δεν μπορεί να εφαρμόσει...
Σε τι μπορεί να προσβλέπει σήμερα ο Ελληνας;
Σε μια αλλαγή πολιτικής ηγεσίας, που θα βάλει μια ολιγόμηνη τελεία στο χάος;
Σε τι μέλλει να μεταμορφωθεί η εναγώνια λαχτάρα για λύτρωση;
Θα επαναστατήσει;
Δηλαδή θα περάσει σε εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία η κριτική μεταμορφώνεται σε ιδέα, όραμα και το όραμα μετενσαρκώνεται σε ηγετικά πρόσωπα και πράξεις;
Πάντοτε οι εξεγέρσεις γεννιούνται από τις απόλυτα λογικές και δίκαιες απαιτήσεις της κοινωνίας, από την αδήριτη ανάγκη των ανθρώπων να θέσουν ένα τέλος στην άθλια κοινωνική τους κατάσταση.
Βρίθει η ιστορία από βίαιες ταλαντεύσεις σε στιγμές κατάρρευσης των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, ψυχολογικών σταθερών, που ανακόπτουν την πορεία των πραγμάτων και εγκαθιδρύουν κάτι πολύ διαφορετικό από το παλιό. Το πρόβλημα είναι, ότι συνήθως ξεκινούν σαν υπόσχεση, εξελίσσονται σε κινήματα, σε πολιτεύματα αρχικώς δίκαια, ορθολογικά, αλλά τείνουν να παγιώνονται σε καθεστώτα αυταρχικά...
Ομως η ανθρωπότητα στο μεταξύ έχει ήδη κάνει ένα βήμα -ή άλμα- εμπρός.
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή ισχυρά νέα πιστεύω, για να τεθούν, έστω, στη δοκιμασία του χρόνου;
Επειτα, τι περιθώριο υπάρχει τα πράγματα στην Ελλάδα, σε περιβάλλον ευρωπαϊκής ενοποίησης (;), παγκοσμιοποίησης, πολλαπλών νημάτων αλληλεξάρτησης (ή εξάρτησης), να πάρουν μια ριζικά διαφορετική τροπή;
Η χώρα μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα κινηθεί, θα δράσει. Αποτελεί νομοτέλεια.
Εχουμε εισέλθει στον αέναο κύκλο «συμφωνία-ρήξη-συμφωνία», που επαναλαμβάνεται για αιώνες στην ανθρώπινη ιστορία. Αγνωστο τι θα βγει από αυτόν.
Το βέβαιο είναι ότι ύστερα από κάθε δυσκολία, αναβλύζει η ανακούφιση, το σκοτάδι κάποτε χαράζει...
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
