Του Σήφη Πολυμίλη
«Εµείς το χρέος, εσείς το έλλειµµα» είναι η, πέραν πάσης αµφισβήτησης - και διαπραγµάτευσης -, εντολή των δανειστών, που είτε µας αρέσει είτε όχι έχουν φτάσει στα όριά τους µε το ελληνικό πρόβληµα που ταλανίζει εδώ και δύο χρόνια σχεδόν...
ολόκληρη την ευρωζώνη.
Με απλά λόγια, κόψτε το κεφάλι σας και βολέψτε τα από ‘δώ και πέρα µε όσα έχετε...
Συνταγή που όχι απλώς δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά µας φέρνει ενώπιον των ορίων µας, δοκιµάζοντας τις αντοχές µας και υπονοµεύοντας, όπως αποδεικνύεται καθηµερινά, την κοινωνική και πολιτική συνοχή µας.
Κακή και ενδεχοµένως αναποτελεσµατική η λύση σωτηρίας που µας προτείνουν. Μόνο που η επόµενη λύση για µας είναι ακόµα χειρότερη. Αν βέβαια συνειδητοποιούµε, ότι µε τις κορόνες εθνικής υπερηφάνειας, που εκπέµπονται από τη Δεξιά µέχρι την άκρα Αριστερά, οδηγούµαστε µε µαθηµατική ακρίβεια στην έξοδο από το ευρώ και σε πολύ πιο δραµατικές οικονοµικές συνθήκες από αυτές που βιώνουµε κι από αυτές που φαντάζονται ορισµένοι...
Αισθανόµαστε και δικαίως αγανακτισµένοι από µια καταιγίδα φόρων, περικοπών µισθών, µέτρων επί δικαίων και αδίκων που αλλάζουν δραµατικά επί τα χείρω τη ζωή µας.
Αρα φυσιολογικές και αναπόφευκτες οι αντιδράσεις, θα απαντήσουν κάποιοι.
Ποιες αντιδράσεις όµως;
Είναι διέξοδος κάθε κοινωνική οµάδα που θίγεται και κυρίως αυτές που ζούσαν στη θαλπωρή και την επίπλαστη ευηµερία ενός υπερχρεωµένου µε δανεικά δηµόσιου τοµέα, να περιχαρακώνεται στα κεκτηµένα της και γαία πυρί µειχθήτω για τους υπόλοιπους;
Γιατί αυτό ζούµε όλη αυτή την περίοδο... Τα σκουπίδια µας πνίγουν, τα υπουργεία είναι υπό κατάληψη, οι υπηρεσίες της ΔΕΗ στα χέρια των συνδικαλιστών, η πόλη παράλυτη χωρίς συγκοινωνίες, λουκέτα σε σχολεία και πανεπιστήµια και πάει λέγοντας.
Ενας απίστευτος κατακερµατισµός, η µια κοινωνική οµάδα εναντίον της άλλης και τη χώρα στην Εντατική, δίκην πειραµατόζωου...
Και αυτό το σκηνικό τρόµου δεν το πληρώνουν αυτοί που τα έφαγαν, ούτε οι φοροφυγάδες, ούτε αυτοί που έσπευσαν να βγάλουν τα λεφτά τους στην Ελβετία, ούτε βέβαια οι πολιτικοί µας ταγοί που µας έφεραν ως εδώ, αλλά οι ταλαίπωροι πολίτες, αυτοί που εργάζονται στον ιδιωτικό τοµέα σε καθεστώς καθηµερινής ανασφάλειας, οι χιλιάδες άνεργοι, οι χαµηλοσυνταξιούχοι.
Μια κοινωνία, όµως, µε διαλυµένη συνοχή, που καταστρέφει καθηµερινά και τις µικρές πιθανότητες που έχει για να βρει κάποια σωσίβια επιβίωσης στην κρίση, δεν έχει ελπίδες.
Και ποια είναι η διέξοδος από αυτή τη µαυρίλα θα αναρωτηθεί κάποιος;
Δυστυχώς µία και µόνη κι αυτή επώδυνη.
Αντοχή, αλληλεγγύη, συρρίκνωση του βιοτικού µας επιπέδου και εµπιστοσύνη στις δικές µας δυνάµεις. Μέλλον µε δανεικά δεν υπάρχει πλέον για µας.
Δεν γίνεται να µην αλλάξουµε τις συνήθειές µας, τα βολέµατά µας, τις συντεχνιακές και κρατικοδίαιτες αντιλήψεις µας.
Νησίδες αντίστασης υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν. Στο χέρι µας είναι ή να τις αναπτύξουµε ή να αφεθούµε να µας παρασύρει στον βυθό το ρεύµα της κρίσης...
ΠΗΓΗ: tovima.gr
