Tου Κώστα Καλλίτση
Αν ρωτήσετε τον Domingo Cavallo - που ήταν υπουργός Οικονομικών, όταν η κρίση διέλυσε την Αργεντινή, το 2001- ποιοι κέρδισαν πολλά λεφτά εξαιτίας της κρίσης, θα σας απαντήσει, ότι οι πρώτες που κέρδισαν ήταν οι...
διεθνείς επενδυτικές τράπεζες, που συμβούλευαν την κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει και, με τις συμβουλές τους, η Αργεντινή πτώχευσε.
Κι αν τον ρωτήσετε για τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, θα σας πει, ότι με τα δάνειά του κράτησε την ισοτιμία του πέσο όσο χρειαζόταν, ώστε οι πλούσιοι να βγάλουν τα λεφτά τους έξω από τη χώρα και, μετά, ήρθε το χάος.
Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Αλλά μερικές «λακκούβες» είναι ίδιες.
Υπάρχει μια τάση, να στηρίζουμε τις αποφάσεις μας σε εκτιμήσεις τρίτων, «έγκυρων» ειδικών - ως ότι «αυτοί ξέρουν καλύτερα».
Είτε για να αποδιώχνουμε το πικρό ποτήρι.
Οπως η κυβέρνηση της Ν.Δ., με τον ανεκδιήγητο επίτροπο Joaquin Almunia που δήλωνε (Φεβρουάριος 2009), ότι «η ελληνική οικονομία είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης».
Είτε για να αναζητούμε σωσίβιο.
Οπως στα τέλη του 2009, όταν κάποιες «σοφές» επενδυτικές τράπεζες μας υπόσχονταν 25 δισ. ευρώ στο πιάτο, για αγορά ελληνικών ομολόγων από (ανύπαρκτους...) επενδυτές. Κι άλλες που εξαιτίας τους, με τα παραμύθια ότι θα φέρουν πολλά δισ. ευρώ από τη μακρινή Κίνα, κινδυνέψαμε να αποκλειστούμε από τις δυτικές αγορές.
Στην Ελλάδα τείνουμε να πιστεύουμε, ότι θα μας σώσει κάποιος «θείος» από το εξωτερικό.
Αλλοι αναζητούν (πάλι) «θείο» στην Κίνα - κι ας δηλώνει ο πρόεδρος του κινεζικού κρατικού fund, ο Jin Liqun, ότι η Κίνα δεν πρόκειται να ρισκάρει λεφτά στην Ευρώπη, αν δεν αποδειχτούν βιώσιμα τα χρέη της.
Αλλοι, αίφνης, αναζητούν «θείο» στη Ρωσία, η οποία μας στέλνει απλόχερα (ως βοήθεια…) την αλληλεγγύη της - αφού προηγουμένως μας είχε συμβουλέψει να βγούμε από το ευρώ, τουλάχιστον προσωρινά.
Κι άλλοι, λέγεται ότι, μαζί με διεθνείς επενδυτικές τράπεζες και κάποιους Αμερικανούς καθηγητές, προβληματίζονται μήπως «θείος» είναι η πτώχευση. Αν ισχύει, αυτό θα ήταν επικίνδυνο.
Πρόκειται για την επανάληψη των ευτράπελων που λέει ένα μικρό (δήθεν αριστερό…) μέρος του πολιτικού κατεστημένου, περί της σωτηρίας της Ελλάδας διά του καθαρτηρίου της πτώχευσης.
Η πτώχευση δεν είναι καθαρτήριο, είναι η κόλαση.
Κι αν μπεις σε αυτήν, μένεις πολλά χρόνια. Ο Juan Jose Cruces, καθηγητής στο Μπουένος Αϊρες, και ο Christoph Trebesch, του Πανεπιστημίου του Μονάχου, εξέτασαν 180 χρεοκοπίες 68 κρατών από το 1970 έως το 2010. Το συμπέρασμά τους είναι ότι με ένα κούρεμα 30-60% έχεις 30% πιθανότητες να αποκλειστείς από τις αγορές για 12 χρόνια και 50% πιθανότητες να αποκλειστείς για 5 χρόνια.
Εμείς, δεν θα ήμασταν η εξαίρεση.
Και μέχρι τότε, τι γίνεται;
Την απάντηση έδωσε ο κ. Τρισέ. Αν η Ελλάδα κηρύξει πτώχευση - δήλωσε - η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα δέχεται τους τίτλους της ως ενέχυρο για παροχή ρευστότητας.
Ως εκ τούτου, είτε η Ελλάδα θα καταστραφεί είτε θα της παρέχουν ρευστότητα τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, για όσο χρειαστεί.
Ερώτημα: Υπάρχει, άραγε, κάποια ευρωπαϊκή ή άλλη ηγεσία που να μπορεί να μας εγγυηθεί τέτοια μακρόχρονη παροχή ρευστότητας, αποκλείοντας το ενδεχόμενο στο μεσοδιάστημα να συμβεί κάποιο «λάθος» ή «ατύχημα», που θα μας υποχρέωνε να αποσυρθούμε από το ευρώ;
Δεν νομίζω.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
