Ενα το ακαταμάχητο, το απροσμέτρητο, το ιδιαίτερο και το αναντικατάστατο πλεονέκτημα του Θανάση Βέγγου. Ενα και μοναδικό.
Δεν ήταν ηθοποιός. Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν έχει ιδέα περί υποκριτικής Τέχνης.
Ο Θανάσης δεν έπαιζε ρόλους. Δεν έμπαινε στο πετσί κάποιου χαρακτήρα. Δεν υποδυόταν τον Αλλο. Αυτός και ο Ηθοποιός δύο...
κόσμοι εντελώς διαφορετικοί. Μπορεί και εχθρικοί.
Ο Βέγγος έπαιζε τον εαυτό του. Αποκλειστικός σκηνοθέτης του εαυτού του ήταν το κύτταρό του. Το βίωμά του. Η εξορία του. Η άδεια τσέπη του. Ο αστυνομικός του φάκελος. Το περιθώριό του. Το βάσανό του. Η κοροϊδία του.
Μια κατηγορία από μόνος του. Ακατέργαστος και αναλλοίωτος. Γι' αυτό έπαιζε διαρκώς τον ίδιο ρόλο. Εναν ρόλο μονόχορδο, μονοδιάστατο και μονοσήμαντο. Το ανθρωπάκι. Ο φουκαράς, ο φτωχοδιάβολος. Ο πονηρούλης. Ο βιοπαλαιστής. Ο ασήμαντος. Ο μικροκομπιναδόρος. Ο καρπαζοεισπράκτορας.
Οπως η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού μετά τον Εμφύλιο. Γι αυτό έτρεχε ασθμαίνων προς όλες τις κατευθύνσεις. Να κοροϊδέψει τους δανειστές του. Να δραπετεύσει από τους διώκτες του. Να ξεφύγει από τους βασανιστές του. Να ξεχάσει τα Μακρονήσια του. Να διαφύγει ακόμα και από την σκιά του.
Γι' αυτό ο απλός, καθημερινός θεατής ταυτίστηκε μαζί του. Μα φυσικά επειδή ήταν σάρκα από την σάρκα του. Ο πόνος από τον πόνο του. Το καθημερινό τρεχαλητό από το τρεχαλητό του. Η πονηριά από την πονηριά του. Ο μικρός Οδυσσέας που ο Νεοέλληνας κρύβει μέσα του. Ο Καραγκιόζης που λαθραία επιβιώνει κόντρα σε όλες τις συνθήκες και επιβιώνει απ' όλες τις εξουσίες και απ' όλους τους δυνάστες του. Αυτό ακριβώς.
Οπως ο Ελληνας έτσι κι αυτός. Λαθρεπιβάτης στην κοινωνία. Λαθρεπιβάτης στην εργασία. Λαθρεπιβάτης στο καθημερινό γίγνεσθαι.
Ετσι και ο Θανάσης. Λαθρεπιβάτης στην οθόνη.
Δεν ξέρω για τον Γιώργο, τον Αντώνη και κάθε μεγάλο και μικρό πολιτικό.
Ενα ξέρω.
Οσα Μνημόνια και να πέσουν τα εκατομμύρια Θανάσηδες θα επιβιώσουν.
Οπως λέει και το τραγούδι, οι κυβερνήσεις πέφτουν μα ο Θανάσης μένει.
ΠΗΓΗ: το βημα on-line
