Η τρόικα αποφασίζει επιμήκυνση για να μην πτωχεύσουμε ...τώρα
Η αδυναμία της κυβέρνησης να μειώσει το έλλειμμα του δημοσίου, τελικά θα αναγκάσει την τρόικα – ώς διαμεσολαβητή μεταξύ των πιστωτών μας και ημών – να βρεί άλλες εφικτές λύσεις για να μην πτωχεύσουμε. Τι εννοώ:
κανονικά η κακή επίδοση της κυβέρνησης στην εφαρμογή του μνημονίου, δεν επιτρέπει τη χορήγηση της επόμενης δόσης του δανείου απο την τρόικα.
Όμως αν δεν πάρουμε τη δόση δεν θα έχουμε χρήματα να πληρώσουμε την επόμενη λήξη ομολόγου, συνεπώς θα αναγκαστούμε να δηλώσουμε αδυναμία πληρωμής, δηλαδή πτώχευση.
Αυτό δεν το θέλει κανείς. Ούτε εμείς, ούτε οι πιστωτές, ούτε η τρόικα, ούτε η ευρωπαική ηγεσία, ούτε ο... Ομπάμα.
Η τρόικα λοιπόν ψάχνει δικαιολογίες, ώστε να μας δώσει τη δόση παρόλο που εμείς δεν την αξίζουμε με βάση τα αποτελέσματα που (δεν)πετυχαίνουμε. Και η λύση, όσο κι αν ψάξουν είναι μια:
Αναδιάρθρωση του χρέους μας.
Ο μόνος που δεν την θέλει είναι ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, διότι θα φανεί οτι η προσπάθεια του απέτυχε.
Όλοι οι άλλοι την θέλουν και στην πράξη, θέλουν δεν θέλουν, άλλη λύση δεν υπάρχει.
Η τρόικα λοιπόν θα αναλάβει την αναδιάρθρωση του χρέους μας και κατά πάσα πιθανότητα θα επιλέξει τον ηπιότερο τρόπο να το κάνει και αυτός είναι η επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων μας με πάγωμα του επιτοκίου εκεί που είναι ίσως και με μείωση του. Θα βρεί δηλαδή έναν μαθηματικό τύπο ώστε η αποπληρωμή των δανείων μας να συνεχιστεί και να μην πτωχεύσουμε – επισήμως, διότι όπως όλοι γνωρίζουμε το δημόσιο έχει προ πολλού πτωχεύσει.
Η ήπια αναδιάρθρωση σημαίνει οτι σε αυτή την πρώτη φάση της, δεν θα γίνει κούρεμα ( haircut) των ομολόγων μας.
Και αυτό διότι αν γινόταν κούρεμα, οι ελληνικές τράπεζες θα υφίσταντο τόσο μεγάλες ζημιές που ουσιαστικά η αξία τους θα ήταν αρνητική. Οι τράπεζες θα κρατικοποιούντο αυτομάτως όλες και οι μέτοχοι τους – μεγάλοι και μικροί – θα έχαναν την περιουσία τους. Αντ΄αυτού, λοιπόν θα γίνει επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων μας. Και αυτή η ρύθμιση, μαζί με την – αστεία και ανέφικτη δέσμευση για αποκρατικοποίηση περιουσίας με αξία 50 δις ευρώ – και μαζί και με το νέο φιλόδοξο (σε επίπεδο εξαγγελίας μόνο ασφαλώς) σχέδιο του υπουργού Οικονομικών, θα είναι η δικαιολογία της τρόικας για να γίνει η αναδιάρθρωση των δανείων μας.
Φυσικά η επιμήκυνση θα μας δώσει μια παράταση μέχρι να φτάσουμε στο κούρεμα του 2013, το οποίο επίσης είναι αναπόφευκτο. Και φυσικά, η κυβέρνηση την επιμήκυνση του χρέους θα την παρουσιάσει ώς μια ακόμη μεγάλη επιτυχία της. Θα πεί δηλαδή οτι κατάφερε να πετύχει την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, ενώ στην πραγματικότητα την επιμήκυνση θα την έχει επιβάλει η τρόικα για να αποφύγει την πτώχευση μας...
Αλήθεια λέει το reporter.gr στο άρθρο του - άλλωστε, αν δεν το παρατηρήσατε, και ο Soros στην πρόσφατη επίσκεψη του στην Ελλάδα, και στις συνεντεύξεις που έδωσε σε "Βήμα", "Καθημερινή" και άλλες καθεστωτικές εφημερίδες, αυτό είπε, δηλαδή ουσιαστικά προετοίμασε το έδαφος και αυτός για επιμήκυνση-αναδιάρθρωση, κτλ.
Για το τέλος, βάζουμε για πολλοστή φορά ένα απόσπασμα από την εξαιρετική ανάλυση που είχε κάνει εδώ και μήνες ο Michael Pettis (αρθρογράφος των Financial Times, καθηγητής παν/μίου στην Κίνα, κτλ), μιας και πρόκειται για την πιο "ξεκάθαρη" ανάλυση που έχει κάνει ο οποιοδήποτε:
---
Η οικονομική ανάκαμψη στις χώρες που επλήγησαν από την κρίση δεν θα ξεκινήσει μέχρι να αναγνωριστούν ως χρεωκοπημένες και λάβουν άφεση του χρέους από τους πιστωτές τους.
Πριν από κάθε κήρυξη πτώχευσης υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η πιστώτρια χώρα αντιμετωπίζει απλώς ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα χρηματοδότησης, καθώς και ότι με πολλή πειθαρχία και λίγη καλή θέληση θα είναι σε θέση να συνεχίσει την πορεία της από την κρίση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πολλές «λύσεις» αναδιάρθρωσης του χρέους προτείνονται - οι οποίες συνεπάγονται την αύξηση του χρέους, και συχνά με τον πιο οικονομικά αποσταθεροποιητικό τρόπο - που καθιστούν αναπόφευκτα την τελική επίλυση της κρίσης πολύ πιο δύσκολη και οι οποίες αυξάνουν σημαντικά τα ασφάλιστρα για την περίπτωση χρεωκοπίας. Το πιο διαβόητο πρόσφατο παράδειγμα των τρομερών αυτών «λύσεων» ήταν το χρέος της Αργεντινής το 2001, με την αναδιάρθρωση του οποίου αυξήθηκε δραματικά το σύνολο των υποχρεώσεων της χώρας,ενώ απεγνωσμένα προσπαθούσε να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι κάπως θα μπορούσε να έχει ανάπτυξη και έτσι να αποπληρώσει το χρέος της.
Η Ελλάδα, και ίσως δύο ή τρεις άλλες χώρες, απλά δεν μπορούν να επιστρέψουν ποσά που χρωστάνε.
Τελικά πρόκειται να χρεωκοπήσουν, και στη συνέχεια, στη διαδικασία αναδιάρθρωσης, θα λάβουν επαρκή μείωση του χρέους, που θα τους επιτρέπει να επιστρέψουν σε μια υγιή βάση και με μια εύλογο προοπτική αποπληρωμής. Αλλά για όσο διάστημα διατηρούν το πρόσχημα ότι μπορούν και θα επιστρέψουν το πλήρες οφειλόμενο ποσό, οι προκύπτουσες στρεβλώσεις στην οικονομία θα σημαίνουν ότι οι επιχειρήσεις θα από-επενδύουν και η χώρα δεν θα έχει ανάπτυξη.
Το ιστορικό προηγούμενο καθιστά σαφές ότι, όσο το κράτο-δανειολήπτης είναι αναγκασμένο να αποπληρώνει ένα μη-αποπληρώσιμο χρέος, δεν θα έχει ανάπτυξη.
Τελικά, όπως έχει συμβεί σχεδόν σε κάθε προηγούμενη παρόμοια περίπτωση, οι πιστωτές και οι οφειλέτες θα αναγνωρίσουν την πραγματικότητα και θα βρουν ένα ένα σχέδιο για haircut του χρέους που θα επιτρέψει στην οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Μέχρι τότε, αναμένουμε χαμηλή ανάπτυξη, υψηλή ανεργία, και συνεχείς μάχες για το χρέος.
...
Η χρεωκοπία της Ελλάδας δεν θα αναγνωριστεί επίσημα για πολλά χρόνια.
Όταν οι περισσότερες από τις υποχρεώσεις του χρεωκοπημένου κράτους ήταν κατανεμημένες σε μια ευρεία ποικιλία ομολογιούχων, οι δυνάμεις της αγοράς ενεργούσαν αρκετά γρήγορα για να αναγκάσουν άφεση (haircut) χρέους. Ανεξόφλητα ομόλογα λαμβάνουν μεγάλες εκπτώσεις, και είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον που αγόρασε το χρέος στο 1/3 της ονομαστική αξία του να συμφωνήσει με 50% άφεση του χρέους από ό, τι για κάποιον που έκανε το αρχικό δάνειο.
Αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά με την τρέχουσα κατανομή των χρεών των χρεωκοπημένων ευρωπαϊκών κρατών, όπως ήταν και με τα κρατικά δάνεια της δεκαετίας του 1970. Είναι συγκεντρωμένα στο εσωτερικό του τραπεζικού συστήματος και οι τράπεζες δεν μπορούν να αντέξουν τις απώλειες, χωρίς οι ίδιες να καταρρεύσουν σε χρεοκοπία.
Αυτό δεν μπορεί να επιτραπεί να συμβεί. Η κρίση του χρέους των ΛΑΧ της δεκαετίας του 1980 μαινόταν για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία - μια δεκαετία παύσης πληρωμών, φυγής κεφαλαίων, και έντονα χαμηλής ανάπτυξης - πριν οι πιστωτές επισήμως αναγνώρισαν ότι οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι δανειολήπτες δεν θα μπορούσαν να εξοφλήσουν το χρέος τους και χρειάζονταν μερική άφεση χρέους. Η πρώτη επίσημη αναγνώριση της διαγραφής χρεών συνέβη με το σχέδιο αναδιάρθρωσης του Μεξικού Brady το 1990. Η ανάπτυξη επέστρεψε στις περισσότερες χώρες, μόνο αφότου κατέστη σαφές ότι θα λάβουν άφεση χρέους.
Γιατί πήρε τόσο καιρό; Ήταν οι τράπεζες ηλίθιες; Όχι, οι τράπεζες γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν επρόκειτο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά για να το αναγνωρίσουν επίσημα αυτό, θα έπρεπε να χάσουν περισσότερα κεφάλαια για την απορρόφηση των ζημιών από όσα είχαν.
Η αναγνώριση του προφανούς έπρεπε λοιπόν να καθυστερήσει σχεδόν μία ολόκληρη δεκαετία, ώστε οι τράπεζες να οικοδομήσουν ένα επαρκές κεφάλαιο ως «μαξιλάρι» για την απορρόφηση των ζημιών. [σημ.: χάστε τώρα εσείς μισθούς, συντάξεις, θέσεις εργασίας, ωράρια, κτλ, ώστε να αρπάξουν οι τράπεζες τα "πακέτα σωτηρίας" τους, ώστε να βγουν αυτές αλώβητες, και εσείς να ζήσετε σα νέοι κολλίγοι του μεσαίωνα]
Το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή κρίση. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους κατέχεται από ευρωπαϊκές τράπεζες, και απλά δεν έχουν αρκετό κεφάλαιο για να απορροφήσουν τις ζημίες του ελληνικού χρέος, πόσο μάλλον αν η Ελλάδα συνοδεύεται από την Πορτογαλία, την Ισπανία και άλλες.
Οι τράπεζες θα πρέπει πρώτα να ανοικοδομήσουν τις κεφαλαιακές βάσεις τους για να μπορέσουν να παραδεχτούν το αυτονόητο, και αυτό θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετά χρόνια.[σημ.: Και μάλιστα, όχι μόνο οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είναι οι κύριοι δανειστές, και θα χρεωκοπήσουν αν εμείς τους πούμε στάση πληρωμών, αλλά αυτό θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις - για παράδειγμα και η τράπεζα της Αγγλίας παραδέχτηκε πρόσφατα ότι θα έχει σοβαρό πρόβλημα, μιας και όλες οι τράπεζες του κόσμου είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους: "The Bank of England said the sovereign debt crisis in Europe had increased the risk of instability in the U.K. financial system, and banks need to raise more capital to guard against shocks.. U.K. banks are “particularly exposed” to the French and German banking systems, which account for about a quarter of their claims on banks globally, the central bank said".
Την ίδια ώρα, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ αναφέρει ότι "Όλες [οι τράπεζες] θα είχαν εξαφανιστεί εάν δεν τις είχαμε σώσει, αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε", χωρίς βέβαια να βγάζει τσιμουδιά ποιος πληρώνει το μάρμαρο για αυτή τη σωτηρία των τραπεζών, που αποδεικνύει ότι το "αόρατο χέρι της αγοράς" δεν υπάρχει, υπάρχουν όμως οι -εντελώς ορατές- χερούκλες των τραπεζιτών που επιδίδονται σε πλιάτσικο εναντίον μας]
Έτσι, είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης δεκαετίας, με αναβολή της επίλυσης της κρίσης, ενώ οι τράπεζες ανοικοδομήσουν την οικονομική τους βάση.
Μέχρι να το κάνουν, όλοι θα προσποιηθούμε ότι η Ελλάδα δεν είναι χρεωκοπημένη και ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν θα έχουν κρίση. Εν τω μεταξύ, καμία από αυτές τις χώρες δε θα μπορέσει να έχει ανάπτυξη.
ΠΗΓΗ: tsak-giorgis.blogspot.com
