Mια νέα απειλή πλανάται πάνω από την Ευρώπη – και δεν είναι... φάντασμα, όπως έβλεπε ο Μαρξ τον κομμουνισμό, αλλά πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή. Το Τέταρτο Ράιχ, υπό τη γερμανική ηγεσία και σε πλήρη συνεργασία με το Διεθνές... Νομισματικό Ταμείο, όλα δείχνουν ότι, αναπόφευκτα (;), θα εγκατασταθεί στη Γηραιά Ήπειρο.
Η Ευρώπη, υπό τον επίμονο σκληρό εκβιασμό των «αγορών» (διεθνών επενδυτών, «κερδοσκόπων» και μεγάλων τραπεζών) επιταχύνει τον βηματισμό της προς την τελική συμφωνία για μια λύση - πακέτο στο πρόβλημα της κρίσης χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη. Μια έκτακτη Σύνοδος Κορυφής γίνεται αύριο, η οποία θα είναι προπαρασκευαστική αυτής στις 24-25 Μαρτίου. Όμως, δεν αποκλείεται τα αποτελέσματά της να δείξουν πλημμελή προεργασία και ίσως, εξ αυτού, να χρειαστεί μία ακόμη σύνοδος, στις αρχές Μαρτίου.
Οι «αγορές» πιέζουν αφόρητα την «ενωμένη» Ευρώπη, ζητώντας της, ουσιαστικά, να διασφαλίσει τα λεφτά των μεγάλων δανειστών από μια περαιτέρω επέκταση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και τις επαπειλούμενες χρεοκοπίες των υπερχρεωμένων χωρών.
Οι «ατμομηχανές» (και αφεντικά) της ευρωζώνης Γερμανία και Γαλλία έχουν ήδη αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να αναλάβουν κανένα ρίσκο – όπως η κεφαλαιακή μεγέθυνση του ευρωπαϊκού μηχανισμού χρηματοπιστωτικής στήριξης αρχικά και η έκδοση ευρωομολόγου σε επόμενη φάση –, αν προηγουμένως δεν έχουν διασφαλίσει ένα σοβαρό αντιστάθμισμα.
Έτσι έχει, ήδη, αποφασιστεί η εφαρμογή του... «δημοσιονομικού Νταχάου», το οποίο θα προβλέπει την εναρμόνιση των χωρών της ευρωζώνης στη φορολογία, την ασφάλιση και, κυρίως, τη δημοσιονομική πολιτική. Μεταξύ των μέτρων συμπεριλαμβάνεται και η συνταγματική μεταρρύθμιση, η οποία θα προβλέπει συγκεκριμένο ποσοστό ελλείμματος (3%), αλλά και χρέους, το οποίο οι χώρες δεν θα μπορούν να υπερβούν.
Το δίλημμα αν την κρίση θα πληρώσουν οι δανειστές ή τα κράτη έχει ήδη λάβει μια πρώτη απάντηση. Η πολιτική βούληση της Γερμανίας, έτσι όπως συνάγεται από το πακέτο μέτρων που απαιτεί όχι μόνο από τις υπό χρεοκοπία χώρες – όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία – αλλά και απ’ όλες τις υπόλοιπες, είναι η διασφάλιση των επενδυτών και δανειστών, χωρίς να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν το τεράστιο κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί, τόσο σε χρήμα όσο και σε δικαιώματα, με πρώτα στη λίστα τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά.
Σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση η Ελλάδα βρίσκεται εξ αρχής παγιδευμένη σε αδιέξοδες επιλογές, με κυριότερη τον μηχανισμό «στήριξης» από Ε.Ε. και ΔΝΤ, στην... ούγια του οποίου μοναδική κατάληξη θα ήταν, όπως από την αρχή προειδοποιήσαμε, η αναδιάρθρωση του χρέους (ελεγχόμενη πτώχευση), η οποία όχι μόνο έχει αρχίσει, όπως ήδη έχουμε γράψει, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμη με βεβαιότητα πώς ακριβώς θα καταλήξει.
Λιτότητα διαρκείας
Με δεδομένο ότι ήδη η Γερμανία, σε συμφωνία και με τη Γαλλία, δηλώνει αποφασισμένη να μας θέσει υπό αυστηρή λιτότητα διαρκείας – όσο μεγαλύτερη η «επιμήκυνση» τόσο μακρύτερη η επιτήρηση και τόσο περισσότερα τα αλλεπάλληλα μνημόνια – η συνταγματοποίηση των προβλέψεων του μνημονίου έχει ήδη μπει στην ατζέντα της συζήτησης.
Η σκυτάλη, από την Κυριακή, βρίσκεται στα χέρια (ποιου άλλου;) του Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος, με συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής», έθεσε ήδη θέμα «υπέρβασης» και «παρέκκλισης» από το Σύνταγμα:
«Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητική. Όταν θα προχωρήσουμε προς τις εκλογές, με συμφωνία των κομμάτων – εάν εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, πράγμα για το οποίον αμφιβάλλω – πάντως με συμφωνία όλων των κομμάτων και κινημάτων που θα υπάρχουν τότε, πρέπει να τεθεί στον λαό θέμα ότι η προσεχής Βουλή θα είναι αναθεωρητική, καθ’ υπέρβασιν του Συντάγματος ή, αν θέλετε, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος».
Η πρότασή του όμως δεν είναι... νέα και δεν πρέπει να διαβαστεί μόνη της. Όπως έχουμε ξαναγράψει, στις 23.11.2010, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, εκ των κύριων εκφραστών της μητσοτακικής «σχολής» πολιτικής σκέψης, μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ, είχε προτείνει τα εξής:
«Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό ‘‘πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης’’, στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση.
Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από τον λαό με εκλογές – το ξαναλέω: με εκλογές. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος, αλλά εκλογές με ‘‘ανοικτά τα βιβλία’’, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός».
Πολιτική εκτροπή
Ο... ορισμός της πολιτικής εκτροπής, διατυπωμένος από δύο πολιτικά στελέχη με την ίδια ακριβώς λογική! Κάποιοι λένε ότι, ήδη, η μοίρα μας θα είναι η χειρότερη δυνατή, ότι ίσως αποτελέσουμε τη χώρα που θα «εκτελεστεί» για παραδειγματισμό. Κανείς δεν ξέρει αν έχουν δίκιο. Το βέβαιο όμως είναι ότι:
♦ Η Ν.Δ. από τη μια κρατάει αποστάσεις από τον Μητσοτάκη, αλλά ταυτόχρονα δέχεται τη συνταγματο-ποίηση του μνημονίου.
♦ Ήδη αναμοχλεύεται το ενδεχόμενο των εκλογών. Όμως εκλογές χωρίς πολύ σοβαρό λόγο - αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα επερχόμενα - δεν θα γίνουν!
Μέχρι τις 25 Μαρτίου έχουμε πολλά ακόμη να δούμε και να μάθουμε. Μέχρι τότε όλα θα είναι «πάνω στο τραπέζι», όπως άλλωστε παραδέχεται και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών κάθε φορά που λίγο χαλαρώνει από το... τιτάνιο (εκ του... «Τιτανικού») έργο του.
ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι
