«Στην καρδιά του χειμώνα» («Winter’s bone», ΗΠΑ, 2010)
Σκληρό μέχρι το κόκαλο (και κυριολεκτώ γιατί τα ανθρώπινα κόκαλα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία) η ταινία «Στην καρδιά του χειμώνα» («Winter’s bone», ΗΠΑ, 2010) της Ντέμπρα Γκάνικ... είναι μια τρομερή εμπειρία καθώς αποτυπώνει σε όλο της το… μεγαλείο την εικόνα μιας Αμερικής που δεν θα θέλαμε ποτέ να γνωρίσουμε.
Είναι ο αμερικανικός νότος, τραχύς, ωμός και άκαρδος, ένα σύμπαν απομονωμένο και κλειστό, που λειτουργεί με τους δικούς του κώδικες και δεν υποκύπτει σε τίποτε. Σε αυτό το σύμπαν ανήκει ένα 17χρονο κορίτσι (Τζένιφερ Λόρενς) που θα ζήσει την χειρότερη εμπειρία της ζωής της, όταν αποφασίζει να βρει τον εξαφανισμένο πατέρα της, αφού ο τελευταίος, γνωστός παράνομος, χρησιμοποίησε το σπίτι του ως εγγύηση για να βγει από τη φυλακή και έφυγε χωρίς να αφήσει ίχνος. Για να διασφαλίσει το μέλλον της οικογένειά της, η κοπέλα (που ζει με μια αμίλητη μάνα και δυο αδέλφια) θα ρισκάρει τη ζωή της και θα προσπαθήσει να ενώσει τα κομμάτια ενός μυστηριώδους παζλ αντιμέτωπη με ψέματα και απειλές ακόμα και από συγγενικά πρόσωπά της.
Η Ντέμπρα Γκάνικ ακολούθησε πιστά τις σελίδες του μυθιστορήματος του Ντάνιελ Γούντρελ στο οποίο βασίσθηκε το σενάριο αλλά αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει εδώ, πέρα από την ιστορία, είναι η εικόνα μια χώρας σε παρακμή, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία.
Η 17χρονη ηρωίδα είναι ένα λουλούδι που προσπαθεί να ανθίσει σε μια κοινωνία τεράτων, έτοιμων να την κατασπαράξουν. Οι ακρότητες στις οποίες θα οδηγηθεί για να πετύχει τον σκοπό της, είναι πέραν κάθε λογικής και σε αφήνουν με πολλούς κόμπους στον λαιμό.
Όμως αυτό που κυριολεκτικά σε συγκλονίζει είναι η ατσαλένια δύναμη αυτής της όμορφης, αγέλαστης κοπέλας, την οποία υποδύεται η Λόρενς σε έναν ρόλο ζωής που την οδήγησε στα Οσκαρ. Το ίδιο βραβείο διεκδικεί η ταινία αλλά και ο Τζον Χόουκς, έξοχος στον ρόλο ενός συγγενικού προσώπου της ηρωίδας, το οποίο μαλακώνει βλέποντας το πείσμα αλλά και την καλοσύνη της. (Βαθμολογία: 3)
«The way back» (ΗΠΑ, 2011)
Το «The way back» (ΗΠΑ, 2011) του Πίτερ Γουίρ δεν θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις καλύτερες ταινίες του αυστραλού σκηνοθέτη («Μάρτυρας εγκλήματος», «Master and Commander», «Το τελευταίο κύμα»), όμως και πάλι, καμία ταινία του Γουίρ δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Βασισμένο στο μπεστ σέλερ του Σλάβομιρ Ράβιτζ , το φιλμ καταγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια επιβίωσης μιας ομάδας δραπετών από σοβιετικό γκούλαγκ του 1941. Οι περισσότεροι είναι πολιτικοί κρατούμενοι, κάποιοι είναι κακοποιοί (ανάμεσά τους ο Τζιμ Στέρτζες, ο Εντ Χάρις και ο Κόλιν Φάρελ).
Το ταξίδι τους θα είναι μια εξαντλητική Οδύσσεια προς την ελευθερία, με εχθρούς όχι πια του «κακούς» Ρώσους του Ιωσήφ Στάλιν αλλά τα στοιχεία της φύσης που ούτως ή άλλως ανέκαθεν γοήτευαν τον Γουίρ ως κινηματογραφιστή. Το χιόνι, ο αέρας, ο καυτός ήλιος η πείνα, οι κακουχίες, το «φλερτ» με τον καννιβαλισμό είναι στοιχεία που μπορούν να συνθέσουν έναν συναρπαστικό κινηματογράφο, παρότι στην ιδεολογία του το φιλμ μοιάζει γυρισμένο από έναν φανατικό αντικομμουνιστή! (Βαθμολογία: 3)
«Τελετή» («The rite», ΗΠΑ, 2011)
Το επίμαχο ζήτημα του εξορκισμού έχει χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ στον κινηματογράφο, που τελικά, το μόνο που απομένει είναι να δούμε τον σατανά στο ίδιο το πρόσωπο του… εξορκιστή!
Και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στην «Τελετή» («The rite», ΗΠΑ, 2011) του Μίκαελ Χάλστρομ, που αρχικώς θυμίζει φροντιστήριο περί εξορκισμού και αργότερα μεταμορφώνει έναν μετρ του εξορκισμού (Αντονι Χόπκινς) σε Βάαλ. Όλα αυτά μέσα στην καρδιά της καθολικής εκκλησίας, το Βατικανό, όπου ο ιερέας του Χόπκινς ασκεί τα καθήκοντά του λες και είναι… δημόσιος υπάλληλος με χιούμορ.
Ως δαίμονας πάντως, ο Χόπκινς κάνει ότι μπορεί για να μας θυμίσει τον διασημότερο ήρωα της φιλμογραφίας του, κανέναν άλλο από τον Δρ. Χάνιμπαλ Λέκτορ της «Σιωπής των αμνών» και των «συνεχειών« της.
Κρίμα, τελικά, που αυτός ο ήρωας έχει στοιχειώσει τόσο πολύ τον εξαιρετικό αυτό Ουαλλό ηθοποιό. (βαθμολογία:1)
«Kuhle Wampe- Σε ποιόν ανήκει ο κόσμος». Επανέκδοση
Η καταπληκτική ταινία «Kuhle Wampe- Σε ποιόν ανήκει ο κόσμος», του Ζλάταν Ντούντοφ σε σενάριο Μπέρτολντ Μπρεχτ ,αποτυπώνει με ανατριχιαστικό τρόπο την ζωή των Βερολινέζων εργατών και ανέργων κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που συγκλόνισε την καπιταλιστική κοινωνία της Γερμανίας των αρχών της δεκαετίας του ’30.
Kuhle Wampe λεγόταν μια κατασκήνωση έξω από το Βερολίνο, αν και στην βερολινέζικη διάλεκτο Wampe σημαίνει επίσης «στομάχι» και ο τίτλος κάνει ένα λογοπαίγνιο και υποδηλώνει «Άδειο στομάχι», δείχνοντας τη φτώχεια και την πείνα της εργατικής τάξης.
Το φιλμ είναι, επίσης, το πιο ριζοσπαστικό δείγμα της αποκαλούμενης Νέας Αντικειμενικότητας, δηλαδή μιας τάσης της εποχής στη Γερμανία, για τέχνη με κοινωνική συνείδηση και ντοκιμαντερίστικη απόδοση της υπόθεσης. Πρωταγωνιστούν οι Χέρτα Τιέλε, Ερνστ Μπους και Μάρτ Βόλτερ. (Βαθμολογία: 4)
Βαθμολογία: εξαιρετική: 5 , πολύ καλή: 4 , καλή: 3 , ενδιοαφέρουσα :2 , μέτρια: 1 , απαράδεκτη: 0 , χωρίς άποψη: _
ΠΗΓΗ: το βημα on-line
