Γιάννης Σιώτος*
Η διαφορά του Μνημονίου-«Ελλάδα 2.0» από τα Μνημόνια που υπέγραψαν οι προκάτοχοι του κ. Μητσοτάκη, είναι, ότι οι υπόλοιποι μπορούν να ισχυριστούν, ότι εκβιάστηκαν από τους δανειστές.
Κάποιοι το χαρακτήρισαν νέο Μνημόνιο. Κάποιοι άλλοι, αληθοφανή έκθεση ιδεών. Κάποιοι τρίτοι, σίριαλ με πρωταγωνιστές την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας, το οποίο επαναλαμβάνεται σε διάφορες εκδοχές τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχουν φυσικά κι εκείνοι, που το αντιμετώπισαν σαν τη «Βίβλο».
Η αλήθεια είναι, ότι τα «θα» του πρωθυπουργού που σερβιρίστηκαν στη συσκευασία «Ελλάδα 2.0», πέρασαν απαρατήρητα από τους περισσότερους Ελληνες. Λογικό, θα σκεφτεί κάποιος, αφού όλες οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» για ρυθμούς ανάπτυξης 4%, για εργασία, για λιγότερους φόρους, για ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα και για διακυβέρνηση με το βλέμμα στην Κοινωνία, είχαν τόση σχέση με την πραγματικότητα όση οι μύθοι του Αισώπου.
Η αλήθεια είναι, ότι τους τελευταίους 20 μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες αλλεπάλληλων διαψεύσεων των προεκλογικών υποσχέσεων. Η πανδημία, θα μου πείτε. Μπορεί η πανδημία να έφερε την ύφεση, αλλά και πριν την πανδημία ούτε εκτίναξη της ανάπτυξης «μυρίσαμε», ούτε νέες θέσεις εργασίας αντιληφθήκαμε, ούτε καλύτερες συνθήκες και αμοιβές βιώσαμε και ούτε λιγότερα υπουργικά αυτοκίνητα είδαμε να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Το μόνο καινούργιο (που και αυτό είναι παλιό) που είδαμε, είναι η ανάδειξη του κ. Χρυσοχοΐδη σε υπέρτατο κριτή της πολιτικής ορθότητας και σε «τοπογράφο» της διαφωνίας.
Οι άνθρωποι, έχοντας στην πλάτη το ασήκωτο φορτίο με απογοητεύσεις, δεν έχουν κανένα λόγο να ασχοληθούν στα σοβαρά, με το «Σχέδιο» που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός. Είμαι σίγουρος, ότι οι περισσότεροι είτε δεν άκουσαν τίποτα, είτε πέταξαν αυτά που άκουσαν στην πιο απόμακρη γωνιά του μνημονικού τους, εκεί όπου ήδη έχουν καταχωνιάσει το «λεφτά υπάρχουν», τα «Ζάππεια» και τις «Θεσσαλονίκες», που τόση απογοήτευση και οργή τούς πρόσφεραν.
Υπό το πρίσμα αυτό, το σχέδιο για την αξιοποίηση των 32 δισ. ευρώ από το ευρωπαϊκό Ταμείο δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Είναι η απεικόνιση του «o Θανάσης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγια» που έλεγαν οι παλιοί, για να περιγράψουν τους φανφαρόνους και τους υπερφίαλους.
Μήπως όμως κάνουν λάθος; Μήπως η αοριστία, η οποία χαρακτήρισε τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, δεν αντιπροσωπεύει τη συνηθισμένη τακτική των πολιτικών «να λένε πολλά για να μη λένε τίποτα»; Μήπως πίσω από την ασάφεια των λόγων κρύβονται κρυφές σκέψεις και ανομολόγητες προθέσεις; Μήπως αυτή η φορά δεν θα μοιάζει με τις άλλες;
Το σίγουρο είναι, ότι πολλά από αυτά που προτείνονται στις 2.000 σελίδες του «Ελλάδα 2.0», που θα υποβληθούν έως τα μέσα Απριλίου στην Κομισιόν για έγκριση, έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται. Οι ανεμογεννήτριες, που βιάζουν βουνά, νησιά και περιοχές Νatura και που στήνονται με την «αρωγή» των ράβδων και των χημικών των ΜΑΤ, δεν είναι συστατικό της νέας «ενεργειακής πολιτικής»; Η ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης δεν αντιπροσωπεύει μία προσοδοφόρα αγορά;
Τα νομοθετήματα που αφορούν την Eldorado Gold και τον χρυσό της Χαλκιδικής, τη Lamda και το Ελληνικό, τα ΚΤΕΛ και την παραχώρηση δρομολογίων αστικών συγκοινωνιών και πολλά ακόμα, δεν επαναχαράσσουν τα σύνορα μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα;
Πλέον, η κυβέρνηση δεν έχει κρύψει την επιθυμία της να συρρικνώσει οτιδήποτε έχει το πρόθεμα «δημόσιο» και «κοινωνικό». Εχει εμπράκτως αποδείξει, ότι για να κάνει αυτήν την επιθυμία πραγματικότητα, δεν διστάζει να αξιοποιήσει όλα τα όπλα που διαθέτει – την προπαγάνδα, την αποσιώπηση ακόμα και τη βία. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, το Δημόσιο Σύστημα Υγείας.
Το παραμέλησε, το εγκατέλειψε και σήμερα δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, για να μπορέσει αύριο να εμφανίσει τους «επενδυτές» με το φωτοστέφανο του σωτήρα. Την ίδια τακτική ακολουθεί και με την κοινωνική ασφάλιση. Την αποδυναμώνει, για να την παραδώσει στις ασφαλιστικές. Εμφάνισε τη Δημόσια Παιδεία ως βαριά ασθενή, προκειμένου να παραχωρήσει τα πιο προσοδοφόρα κομμάτια της στους ιδιώτες «παρόχους» παιδείας. Επιδίδεται σε συστηματική συκοφάντηση της εργασίας, για να εξουδετερώσει και τις τελευταίες εστίες αντίστασης, ώστε ανεμπόδιστη να προσφέρει φθηνά και υποταγμένα χέρια στους «επενδυτές».
Αν ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών εκφράζει τις πραγματικές προθέσεις του κ. Μητσοτάκη, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι, ότι το «σχέδιο ανάκαμψης» ήδη εφαρμόζεται. Η δήλωση, ότι το σχέδιο «αποσκοπεί στο να κινητοποιήσει και σημαντικές δυνάμεις από τον ιδιωτικό τομέα, ενισχύοντας ιδιωτικές επενδύσεις και χρησιμοποιώντας συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα...», είναι μία κυνική ομολογία, ότι η κυβέρνηση, που μεθοδικά επιβάλλει μια βίαιη και με συνοπτικές διαδικασίες εκχώρηση του τόπου και των ανθρώπων του σε «επενδυτές», θα επιδιώξει στις Βρυξέλλες να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη υλοποίησή του.
Οι υπογραφές που θα μπουν στο «σχέδιο ανάκαμψης», θα το μετατρέψουν αυτόματα σε οικειοθελές Μνημόνιο, με αναγκαστικό και δεσμευτικό χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει, ότι οι επόμενες κυβερνήσεις, ακόμα κι αν διαφωνούν, θα είναι αναγκασμένες να συμμορφωθούν και ότι οι δανειστές θα αποκτήσουν μια πρόσθετη νομιμοποίηση, για να επιβάλλουν στον τόπο τα συμφέροντά τους.
Ετσι, η λαϊκή βούληση θα ακυρωθεί, αφού νόμος θα είναι το δίκαιο του «επενδυτή». Η διαφορά του Μνημονίου-«Ελλάδα 2.0» από τα Μνημόνια που υπέγραψαν οι προκάτοχοι του κ. Μητσοτάκη, είναι ότι οι υπόλοιποι μπορούν να ισχυριστούν ότι εκβιάστηκαν από τους δανειστές. Αντίθετα, οι τζίφρες που θα μπουν τώρα, θα είναι οικειοθελείς, μεθοδευμένες, ευχάριστες και αυτάρεσκες.
Εχει όμως ο πρωθυπουργός τη νομιμοποίηση να αναγκάσει τη χώρα να αποδεχτεί τέτοιες δεσμεύσεις; Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει, σίγουρα προσφέρει ένα νομικό άλλοθι, αλλά η ηθική νομιμοποίηση δεν είναι μια υπόθεση 158 ψήφων.
Η ηθική νομιμοποίηση προϋποθέτει αποδοχή και είναι σίγουρο, ότι ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις υποστηρικτές του θα την αρνηθούν, όταν συνειδητοποιήσουν το μέλλον που τους περιμένει.
Επειδή ο κ. Μητσοτάκης το γνωρίζει, φροντίζει να κρύβει την πραγματικότητα, πίσω από θολές ανακοινώσεις που μπροστά τους οι χρησμοί της Πυθίας μοιάζουν με ξεκάθαρες ανακοινώσεις. Αντιλαμβάνεται, ότι η πλειονότητα των ανθρώπων του μόχθου μόλις αντιληφθούν το μέλλον που τους ετοιμάζει, θα αντιδράσουν και γι’ αυτό βιάζεται...
*Δημοσιογράφος, συγγραφέας
