Ο κόσμος κουράστηκε. Κουράστηκε να κάνει υπομονή για να μην πεθάνει, χωρίς να ζει!! Κουράστηκε και θύμωσε από τη μιζέρια μιας ζωής, που μόνο ζωή..
δεν είναι. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ!Πονάει και θυμώνει όταν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει ούτε τα πιο απλά πράγματα που πριν από κάποιους μήνες ήταν αυτονόητα. ΘΥΜΩΝΕΙ!
Αγανακτεί με όλους. Και με τους κυβερνώντες που πειραματίζονται με μια σειρά μέτρων μέσα στην καραντίνα, αλλά και από την αντιπολίτευση που βρίσκει κάθε φορά ευκαιρία να ασκήσει κριτική για πολιτικά οφέλη. ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ!!
Φοβάται το Αύριο. Και φοβάται περισσότερο την μετά τον κορονοιό εποχή. Πως θα είναι η επόμενη μέρα. Πόσες επιχειρήσεις από όσες έκλεισαν, θα μπορέσουν να ανοίξουν και πάλι; Πόσοι θα μείνουν ξαφνικά άνεργοι και φτού κι απ΄την αρχή; ΦΟΒΑΤΑΙ!!
Έχει άλλες αντοχές? Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι. Ίσως πάλι όλος αυτός ο κόσμος βαθιά μέσα του θέλει να πιστεύει ότι αντέχει ακόμα, γιατί πολύ απλά… δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Γιατί, δεν του έδωσαν καν τη δυνατότητα να κάνει κάτι άλλο. Να έχει εναλλακτικές.
Αλήθεια, κύριοι ειδικοί, λοιμωξιολόγοι και λοιποί, πόσο επικίνδυνο θα ήταν να πάρει κάποιος τη γυναίκα του, -που ήδη ζουν μαζί στο σπίτι- και να πάνε οι δύο τους μια εκδρομή στο βουνό;
Μόνοι τους!!! Να δούνε τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου, να ακούσουν το γαργάρισμα ενός ποταμού, να αντικρίσουν τα πανύψηλα δένδρα και την όμορφη θέα από ψηλά;
Και εν τέλει, γιατί τους απαγορεύεται να πάνε σε μια βουνοκορφή και με την άνεση που τους δίνει η άγρια ερημιά, να ουρλιάξουν με όλη τη δύναμη της φωνής τους:
Είμαστε εδώ!!!
Είμαστε ζωντανοί!!!
Αγαπάμε τη ζωή!!!
Και θα την κερδίσουμε πάλι!!!
