Ποτέ δεν με συγκινούσε φιλοσοφικά
η συζήτηση με κάποιον άλλον
εκτός από την ίδια τη Ζωή.
Η όποια συνομιλία με το Θάνατο
δεν θα είχε εξάλλου κάποιο νόημα
-πέραν της απώλειας πολύτιμων..
στιγμών-αφού το αποτέλεσμα ήταν εξαρχής γνωστό και δεδομένο.
Δεν διακατέχομαι τόσο από το φόβο του Κενού
όσο από το φόβο της Ύπαρξης:
το φόβο κακής χρήσης
ή μη-χρήσης
ενός δώρου Ζωής
στο οποίο το μόνο αντίδωρο που μπορώ να κάνω
είναι να τιμάω το Χρόνο και να σέβομαι τον Πόνο.
*
Έχουμε ζήσει,
δίχως πολλές φορές να το γνωρίζουμε
ή να τό’χουμε συνειδητοποιήσει,
τόσους ...ιούς καταστροφής
και τόσους ...ισμούς σωτηρίας,
ώστε τώρα οι περισσότεροι να έχουμε αποκτήσει
ανοσία κινδύνου
σε ορατούς και αόρατους εχθρούς.
Το σώμα μας φρούριο
η ψυχή μας καταφύγιο
η σκέψη μας αφιερωμένη στους πλα’ι’νούς
και η καρδιά μας στραμμένη στο αύριο.
Μένουμε σπίτι,μένουμε μέσα
Ψάχνουμε σε κάθε γωνιά να συναντήσουμε τον εαυτό μας
Σε κάθε βλέμμα την αγάπη και τη συντροφικότητα των δικών μας
Σε κάθε τηλεφώνημα την έγνοια των φίλων
Σε κάθε βιβλίο την ξεχασμένη γνώση
Μένουμε σπίτι
Όχι μόνο για να νικήσουμε τον Κορονο’ι’ό
αλλά –κυρίως- για να πιστέψουμε
στην κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων,
κινδυνευόντων και μη.
