Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Με τους Έλληνες να σχολιάζουν τον υπέρκομψο Λουδοβίκο και την υπέρκομψη Αντουανέτα καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί ο Άδωνις τρόλαρε τους πάντες λέγοντας στη Βουλή: «Πώς είναι δυνατόν να λέτε, πως οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες κλαίνε και...
ότι δεν έχουν φράγκο και καταστρέφονται; Επιχειρηματίες είναι η μισή Ελλάδα. Και όλες οι δημοσκοπήσεις χθες μας έδειχναν, να ρίχνουμε 16 μονάδες διαφορά; Δηλαδή αν δεν κλαίγανε, πού θα ήμασταν; Στις 26; 56;».Λυπάμαι που το λέω, για όσους παρεξηγήθηκαν που μέχρι και ο Άδωνις τους πονάει (ο Άδωνις ρε μ@λάκες), αλλά είναι θλιβερότατο που η Νέα Δημοκρατία υπάρχει ακόμα (κυβερνά αυτόνομη κιόλας), πόσω μάλλον να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, όπου δεν έχει καμία σημασία αν είναι 1 ή 16 μονάδες η διαφορά, γιατί και μόνο που προηγείται φτάνει. Venceremos, muchachos.
Αν και η συνέχεια θα κρίνει, για νιοστή φορά, τους πάντες και τα πάντα, τελικά προτιμώ να αλλάξω εντελώς θέμα, γιατί πλήττω με όλα αυτά τα νεοκλασικά σκουπίδια που έχουν πνίξει την Ελλάδα, οπότε να πω, ότι άρχισαν να εμφανίζονται δειλά-δειλά άρθρα για τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας και την υποχώρηση του παγκόσμιου ΑΕΠ, για να προστεθούν στα συνηθισμένα, πλέον, άρθρα για το πόσο αργή θα είναι η επιστροφή στα χρόνια πριν την πανδημία, η οποία επιστροφή (όποιος σέβεται τον εαυτό του ξέρει ότι) δεν θα έρθει ποτέ.
Θα πω, επίσης, ότι τόσα χρόνια που αυξανόταν το ΑΕΠ και οι μισθοί μας έμεναν προσκολλημένοι ή ακόμα και υποχωρούσαν, ουσιαστικά δεν είδαμε ούτε φράγκο από τα τεράστια κέρδη των εταιρειών (στις ΗΠΑ το λύσαμε, με το να κάνουμε εφτά δουλειές) και σύντομα θα κληθούμε να πληρώσουμε τις ζημιές τους, οπότε ξεχάστε την όποια επιστροφή.
Επίσης, κανένας δεν μας εξήγησε, 9 μήνες τώρα (ναι θέλουμε και εξήγηση, δεν ξέρουμε μωρέ), γιατί συνεχίζουν να τρέχουν λογαριασμοί (απλά κάποιοι μεταφέρθηκαν σε μεταγενέστερο χρόνο, ουάου), γιατί συζητάνε επί μήνες για δεύτερο πακέτο οικονομικής βοήθειας στους πολίτες, γιατί πετάνε ανθρώπους στο δρόμο εν μέσω πανδημίας (@ρχίδια απαγόρευση εξώσεων, όποιος έχει μάτια βλέπει τι γίνεται γύρω του) και γιατί δεν του καίγεται κανενός στο Κογκρέσο καρφί, για το αν θα ζούμε την άλλη βδομάδα. Μα γιατί;
Συνεπώς, λίγες ώρες πριν ξαναπάω στο βουνό, όπου ελπίζω να αποκλειστώ στα χιόνια για 2-3 χρόνια αν γίνεται, ας (ξανα)σχολιάσω ένα από τα «ωραία» των τελευταίων μηνών, που είναι οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, οι οποίες έχουν επιβληθεί σε πάρα πολλές χώρες και οι οποίες έφτασαν να θεωρούνται μέχρι και φυσιολογικές, ακόμα και από «προοδευτικούς» ανθρώπους.
Παρά τις επιμέρους διαφορές (αν είναι νυχτερινές, τοπικές, αν συμμετέχει ο στρατός κτλ), όλες οι απαγορεύσεις έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, όσον αφορά την απαγόρευση κυκλοφορίας.
Σε όλες επιτρέπονται οι μετακινήσεις για τρεις συγκεκριμένους λόγους: να πας στη δουλειά, να πας στο γιατρό και να ψωνίσεις στο σούπερ μάρκετ.
Αυτό που διαπιστώνει κανείς πανεύκολα, χωρίς καν να χρειαστεί πολιτική ανάλυση, είναι ότι μετατραπήκαμε εν μια νυκτί σε δούλους (όχι πως πριν ήμασταν …ελεύθεροι εργαζόμενοι, αλλά μάλλον μίκρυνε αρκετά το λουρί) και σχεδόν δεν βγάλαμε άχνα, οπότε μην διαμαρτύρεστε, αν τους ανοίξει η όρεξη για τα καλά.
Επίσης, το να πηγαίνεις στη δουλειά και να ψωνίζεις, είναι το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει πλέον την ελίτ να κάνουμε και την τελευταία φορά που κοίταξα η ελίτ αποφασίζει· εμείς απλά εκλέγουμε αντιπροσώπους, κάθε 4-5 χρόνια ή και ποτέ.
Και το να πηγαίνεις στο γιατρό, που μοιάζει ξεκάρφωτο, έχει να κάνει με τα άλλα δυο, αφού, αν αρρωστήσουν οι άνθρωποι, δεν θα μπορούν να δουλεύουν ή να ψωνίσουν, αλλιώς θα μας το είχαν κόψει και αυτό.
Δηλαδή, δούλευε, ψώνιζε, πρόσεχε μην αρρωστήσεις και βγάζε το σκασμό.
Αλλά οι άνθρωποι αδυνατούν πλήρως να καταλάβουν, ότι όχι απλά περισσεύουν, αλλά περιττεύουν.
Και κάθονται και περιμένουν να φτιάξουν τα πράγματα. Από μόνα τους.
Άλλοι διασκεδάζοντας τον εαυτό τους ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι για τον περιορισμό της μετάδοσης του ιού, και άλλοι ότι θα επιστρέψουν σε μια πρότερη κατάσταση, που δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στη φαντασία τους. Και άλλοι νομίζοντας ότι είναι …χρήσιμοι.
Άσε που είναι ξεκάθαρο, ότι είναι κάπως πολύ σοσιαλιστικά, όλα αυτά που περιμένουμε από τον καπιταλισμό.
Μαντέψτε τι θα συμβεί, όταν θα μπορούν οι μηχανές να δουλεύουν στη θέση μας. Δείτε το, για μια φορά στη ζωή σας, από την σκοπιά της ελίτ.
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα έλεγε κάποτε η Ρόζα, διαλέξαμε την βαρβαρότητα και τώρα απορούμε, γιατί δεν υπάρχει παρακάτω για εμάς. Ναι, αυτό είναι το πρόβλημα.
Σκέφτομαι πόσους θα βραχυκυκλώσω με αυτό το τελευταίο και γελάω μόνος μου. Αν και δεν είναι καθόλου αστείο, που εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω νομίζουν, ότι θα τους λυπηθεί η ελίτ.
Εντάξει, πρέπει να το ζητάει και ο οργανισμός σου, για να ζητάς εξηγήσεις από όλους αυτούς τους αδίστακτους «ηγέτες» και τους δισεκατομμυριούχους.
Οπότε, περιμένουμε να μην μας συμβούν όλα αυτά που θα μας συμβούν, μάλλον ακριβώς επειδή καθόμαστε και περιμένουμε; Ε, καλά θα πάει αυτό.
Περιμένουμε από την ίδια ελίτ που οδήγησε δισεκατομμύρια στην ανέχεια, στους πολέμους και στην πείνα, να επιδείξει αλληλεγγύη. Μέγας είσαι, Κύριε.
Αλλά το χειρότερο δεν είναι η απάθεια.
Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό, να βλέπεις τους ηλιθιότερους μιας κοινωνίας, απ’ την αρχή της πανδημίας να διεκδικούν το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση (άλλο που θέλουν ελεύθερη μετακίνηση μόνο εντός των συνόρων, γιατί, αν τους μιλήσεις για τα σύνορα αυτά τους φαίνονται πολύ λογικά) και τους προοδευτικότερους να κουνάνε το δάχτυλο για μάσκες, εμβόλια και αποστάσεις και τι καλά που τα λέει ο Fauci -που μεταξύ μας απλά είναι τόσο γελοίος ο Trump, που τον έκανε να μοιάζει σαν να βρίσκεται έτη φωτός μπροστά. Δεν είναι.
Άσε που βλέπω κάτι «διαμαρτυρίες» (πχ στην Ελλάδα) όπου στοιχίζονται σαν τάγματα, να δείξουν πόσο πιστά τηρούν τα μέτρα (έξω, στον καθαρό αέρα!), οπότε ας το βάλουμε και αυτό στο κάδρο.
Το χειρότερο, λοιπόν, είναι που βλέπουν -τυχαίο παράδειγμα- τον Μητσοτάκη να τεμπελιάζει και ψάχνουν να του βρουν δουλειά, αντί να αναρωτιούνται, γιατί δεν το κάνουν και αυτοί.
Τον βλέπουν να κινείται ελεύθερα στην καραντίνα και λένε «τι κάνει αυτός έξω», αντί να λένε «θέλω κι εγώ να κάνω βόλτες με το μοτοκρός πάνω κάτω στα βουνά και να κάθομαι όλη μέρα».
Γι’ αυτό σιχαίνονται τη λέξη «τεμπέλης» και έχουν ερωτευτεί τη λέξη «εργατικός». By the way, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί έγραφε «Arbeit macht frei», δηλαδή «Η εργασία απελευθερώνει», ενώ ένα άλλο ωραίο σύνθημα των ναζί ήταν το «Εργασία και Χαρά». Γκέγκε;
Ε, αυτό δεν είναι εργατική τάξη.
Αυτό δεν είναι καν κοινωνία.
Αυτό είναι η Φωλιά του Κούκου, η Λάμψη και το Κουρδιστό Πορτοκάλι μαζί, με λίγο από Πεταλούδα, αλλά χωρίς τον Στιβ Μακ Κουίν να προσπαθεί συνεχώς να αποδράσει.
Όχι.
Σ’ αυτή την εκδοχή της ταινίας, ο Μακ Κουίν πυροβολεί, γρονθοκοπεί ή χώνει κουτουλιά σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει τη φυλακή.
Η αποδοχή της τυραννίας ως κάτι το νορμάλ, θα είναι ότι πιο τρομαχτικό τα επόμενα χρόνια.
Γιατί ακόμα και αν φύγει ο κορονοϊός, οι νέοι περιορισμοί θα παραμείνουν. Για το καλό μας.
Μπορεί κάποια μέτρα να αφορούν την πανδημία, όμως, όχι όλα. Πολλά απ’ τα μέτρα αφορούν αποκλειστικά τον περιορισμό μας σε μια γωνιά, όπου δεν θα δικαιούμαστε να αμφισβητούμε την κομψότητα του τελειότερου συστήματος της Ιστορίας.
Θα δούμε, επίσης, πόσα απίδια θα πιάσουν Γερμανοί και Ολλανδοί -τους Άγγλους άσ’ τους θα είναι οι προτελευταίοι στον σοσιαλισμό, πριν τους Έλληνες.
Θα δούμε, αν όλοι αυτοί οι «δημοκράτες» θα βγάλουν άχνα τις επόμενες εβδομάδες, αφού μετά τα πετυχημένα κοινωνικά πειράματα στα προτεκτοράτα τους, τώρα παίρνουν σειρά και αυτοί.
Οι Γάλλοι είναι οι μόνοι στην Ευρώπη που το πάνε κάπως καλύτερα, εν μέσω του δικού τους lockdown, αλλά με στοίχειωσε ένα πλακάτ και το γεγονός ότι τα πράγματα όλο και ηρεμούν, ότι συμβαίνει άλλωστε σε κάθε άλλη περίπτωση εξέγερσης στον κόσμο. Τα νεύρα φαίνεται περνάνε γρήγορα.
Αν και αρκεί να θυμόμαστε, ότι η εργασία απελευθερώνει και όλα καλά θα πάνε.
Πραγματικά, πάντως, όσο θα ασχολούμαστε για δεύτερη σερί χρονιά με εμβόλια, μάσκες και καραντίνες, κάποιοι θα γίνονται πλουσιοτερότεροι και όλοι εμείς φτωχότεροι, οπότε θα το καταλάβουμε οι περισσότεροι σε 4-5 μήνες από τώρα, το πολύ, πόσο εύθραυστα ήταν όλα. Ή στην επόμενη «κρίση» δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.
Αλλά, ως γνωστόν, ο καπιταλισμός δεν σκοτώνει, απελευθερώνει -και αυτός-, οπότε σε 3-4 «κρίσεις» μπορεί και να το βρούμε.
Μάλλον, είναι ξεκάθαρο, ότι οι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι και υπηρέτες. Και γκαρσόνια των αγορών. Je suis garcon.
Και να τσακώνονται μια ζωή για μικροπολιτικά θέματα, για να μην μπλέκονται στα πόδια των πλουσίων, όταν αυτοί πάνε στην τράπεζα να καταθέτουν τα δισεκατομμύρια· που τα βγάζουν, εν ριπή οφθαλμού, πλέον.
Γιατί, όλο αυτό που ζούμε, δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει, είναι ο καπιταλισμός στο απόγειό του. Η ανθρώπινη απληστία που, όταν δεν το βάζει κάτω, όλα τα εκπληρώνει.
Και αφού δεν θέλουμε εμείς να μιλάμε για τις ουτοπίες μας, προχωράει κανονικά η ελίτ για την πραγμάτωση της δικιάς της, η οποία μάλλον δεν θα μας περιέχει. Ουτοπία για αυτούς, δυστοπία για εμάς. Πάντα έτσι δεν ήταν;
Επίσης, αν είναι να ανατρέψουμε τους πολιτικούς μας (και την ελίτ) για να ζούμε όλοι σαν δυτικοί, δηλαδή σε μια δικιά μας εκδοχή για το πώς πρέπει να είναι ο γαμωκαπιταλισμός, για κάπου 9-10 χρόνια που θα μας πάρει να τα ισοπεδώσουμε όλα, καλύτερα την επόμενη φορά που θα θέλω να αποδράσω, όντως να κοιτάξω προς τα άστρα.
Η μέγιστη αυταπάτη (και ψυχοπάθεια) των πλουσίων και των υπόλοιπων που ονειρεύονται μια μέρα να γίνουν πλούσιοι, είναι ότι θα είναι ασφαλείς σε έναν αφιλόξενο κόσμο, επειδή θα έχουν λεφτά. Και αυτή η αυταπάτη έχει ριζώσει τόσο καλά μέσα μας, ώστε αυτό το φοβάμαι πολύ περισσότερο απ’ ότι το σημερινό σύστημα.
Το έχουμε τερματίσει με λίγα λόγια. Όλοι μας.
Αφημένοι, λοιπόν, όλοι στην τύχη μας, και τόσο φτωχοί που έχουμε μόνο λεφτά, οπότε, ως μόνη ελπίδα μας για αξιοπρεπή ζωή, μέσα στα καραβάνια και τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζουν, μας παρουσιάζουν ένα (ή περισσότερα) εμβόλιο και τα …αυτόνομα οχήματα. Βοήθεια λέμε.
Μιας και εκατομμύρια άνθρωποι, αντί να ασχολούνται με την πολιτική ασχολούνται με τους πολιτικούς, που όλο τους αλλάζουμε και όλα τα ίδια μένουν, τότε μάλλον λέω, ότι έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις τον έναστρο ουρανό.
Πραγματικά, έρχονται υπέροχα χρόνια.
To ελπίζω, γιατί βαρέθηκα.
Φέρτε μας πίσω την προηγούμενη δυστοπία. Αχ τι ωραία που περνούσαμε.
Δηλαδή, είναι λιγουλάκι δυστοπικό να φοβάται τον κορονοϊό ή το εμβόλιο, κάποιος που ζει δίπλα σε εργοστάσιο (ή …πυρηνικό αντιδραστήρα) και πίνει νερό απ’ το διπλανό ποτάμι.
Xτύπησε κέντρο το σύστημα, βρίσκει πάντα κάτι, που θα το φοβηθούμε περισσότερο, απ’ αυτό που πραγματικά μας σκοτώνει.
Ούτε σε μένα, σε κανέναν, δεν αρέσει αυτή η νέα πραγματικότητα, αλλά ανάμεσα σ’ αυτήν και στην πρότερη κατάσταση, προτιμώ να διαλέξω την κουρτίνα νο 3. Ή και καμία.
Εν καιρώ θα απαντηθούν όλα.
Σε κάθε περίπτωση, για να δούμε, πόσοι θα έχουν το θράσος να πουν, όταν διαφανεί για τα καλά η νέα …κανονικότητα, «δεν ήξερα» ή «πού να το φανταστώ».
Με εκτίμηση,
Άρης
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
