Ούτε μια φορά στην Ιστορία δεν αλλάξαμε κάτι δουλεύοντας

Νομίζω ότι τη μεγάλη ευκαιρία που είχε η ανθρωπότητα να πάει ένα βήμα, έστω, παραπέρα την πέταξε στα σκουπίδια. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά αμφιβάλλω ότι κάνω.

Βλέποντας το σύνθημα...

στην εικόνα, συνειδητοποιώ, ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ζήσουν, θέλουν να δουλεύουν.

Τι, όχι;

Γιατί το σύνθημα τότε στην εικόνα δεν είναι «είμαι ζωντανός» και είναι «είμαι εστιάτορας»;

Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να ζεις;

Μην μου πείτε τώρα, ότι πρέπει να δουλεύει κάποιος για να ζήσει. Ποιος το αποφάσισε αυτό; Πάντως όχι εμείς, αν και γι’ αυτό το τελευταίο δεν είμαι τόσο σίγουρος πια.

Είτε υπάρχει δικαίωμα στη ζωή (δηλαδή όλοι οι ζωντανοί θα πληρώνονται για να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες, προαπαιτούμενο αν μια κοινωνία θέλει να λέγεται σύγχρονη ή ανθρώπινη), είτε κάρτα πρόσβασης στη ζωή, δηλαδή εργασία και χαρά.

Έχουν καταλάβει οι άνθρωποι, ότι το σύνθημα «δουλεύω για να ζήσω» σημαίνει «αν δεν δουλεύω, δεν ζω»;

Και βλέποντας την εξουσία να πετυχαίνει μέσα στις καραντίνες και την πανδημία μια κίνηση ματ, κυριολεκτικά, συνειδητοποιείς και το λόγο που χάθηκε άλλη μια τεράστια ευκαιρία.

Η εξουσία πέτυχε να παρακαλούν οι άνθρωποι να δουλέψουν, παρ’ ότι η εργασία είναι ένα θλιβερό κατάλοιπο της δουλοκτητικής κοινωνίας.

Όλοι αυτοί που σιχαινόντουσαν την κανονικότητά τους, απαιτούν τώρα να επιστρέψουν σ’ αυτήν, ακόμα και με λιγότερα από πριν, αρκεί να μην μείνουν στο ράφι. Ρουά ματ.

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν. Ειδικά, εν μέσω πανδημίας, οι χώροι εργασίας είναι ίσως ο κυριότερος τρόπος μετάδοσης του ιού.

Αντί να ζητάμε επιστροφή στις δουλειές, μήπως να ζητάγαμε επιδόματα; Μήπως να ζητούσαμε να μας παρέχονται εντελώς δωρεάν τα βασικά; Λέω τώρα.

Το ωραίο, στο μεταξύ, είναι ότι οι πλούσιοι δεν δουλεύουν. Δεν δουλεύαν και ποτέ.

Ο Bill Gates, για παράδειγμα, κάθεται σπίτι του και δίνει διαλέξεις στα κανάλια, για τα μέτρα που πρέπει να πάρει η αμερικανική κυβέρνηση, οπότε what the fuck, people?

Και εδώ πάντα πετάγεται κάποιος και λέει «ναι, αλλά ο Bill Gates είναι πλούσιος» και θες να του κοπανάς το κεφάλι στον τοίχο μέχρι να βγει το εμβόλιο για την επόμενη πανδημία.

Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω το είπε άλλωστε κάποτε: ο κόσμος αποτελείται από τους τεμπέληδες, που θέλουν να έχουν λεφτά χωρίς να δουλεύουν και ηλίθιους έτοιμους να δουλεύουν, χωρίς να πλουτίσουν.

Ψέματα είπα. Καταλαβαίνω, γιατί οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν.

Χωρίς την αναγκαστική εργασία (αυτό που δεν μπορείς να σταματήσεις να δουλεύεις γιατί θα πεθάνεις, εξαναγκασμό δεν το λένε;) πώς θα διατηρούσε τη δομή της η χυδαία κοινωνία στην οποία ζούμε; Δεν δουλεύουμε τόσο για να τρώμε, όσο για να συναλλάσσεται η εξουσία μαζί μας.

Δεν υπάρχει ελεύθερος εργαζόμενος. Είναι σαν τον φιλελεύθερο αντικρατιστή. Μια μπούρδα και μισή.

Γεμάτη η ζωή παραδείγματα μεγάααααλων αγωνιστών που δουλεύουν για αυτόν που σιχαίνονται. Αν και μεταξύ μας, πάντα υπάρχει επιλογή.

Γιατί από ένα σημείο και μετά δεν καταλαβαίνω και τι πραγματικά θέλουμε.

Να καταργηθεί η δουλειά -δηλαδή η δουλεία- δεν θέλουμε, να καταργηθούν οι κοινωνικές ανισότητες δεν θέλουμε, οπότε γιατί γκρινιάζουμε, που ο καπιταλισμός μας άφησε απ’ έξω;

Να σας πω τώρα και την ευκαιρία που χάνουμε -επειδή σε λίγο οι άνθρωποι θα λένε ότι δουλεύουν γιατί έχασαν πολλά αυτές τις μέρες, ενώ όταν τα είχαν δουλεύαν για να μην τα χάσουν, οπότε μια ζωή δικαιολογίες;

Αν σταματήσουν όλα και όλοι να δουλεύουν, ποιος θα χάσει τα περισσότερα;

Ο πλούσιος ή ο φτωχός;

Αν σταματήσουν όλα, όλα όμως, ποιος θα ιδρώσει; Μήπως, αυτοί που έχουν να χάσουν τα περισσότερα;

Και αντί γι’ αυτούς, ιδρώνουμε εμείς. Μια ζωή ιδρώνουμε και παρακαλάμε να μας λυπηθούν, αυτοί που παίζουν μπάλα με τις ζωές μας.

Παρότι, ούτε μια φορά στην Ιστορία, δεν αλλάξαμε κάτι δουλεύοντας.

Όλα τα δικαιώματα (ή προνόμια, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς) επιτεύχθηκαν, όταν οι άνθρωποι σταμάτησαν να δουλεύουν.

Όλα εκεί είναι, μπροστά μας. Από την αρχή. Δεν ξέρω, αν η ομορφιά θα σώσει αυτούς, που μπορούν να τη δουν, πάντως δεν υπάρχουν απελευθερωτές. Μόνοι τους απελευθερώνονται οι άνθρωποι.

Αλλά δεν σε βλέπω, φίλε εργάτη, να μπορείς χωρίς αφεντικά.

Για άλλη μια φορά όλα αυτά ακυρώνονται με μια και μόνο φράση «και πώς θα ζήσω εγώ ρε φίλε».

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ.Αν αναρωτιέστε, πως εργαλειοποιήθηκε η πανδημία, με τον πιο απλό τρόπο: τρομοκρατώντας καθημερινά τους ανθρώπους. Να κάτι που έγραφα πέρσι το καλοκαίρι, δεν θέλω να το πειράξω, ούτε όμως και να το παραθέσω σαν να το γράφω πρώτη φορά, το θυμήθηκα λόγω της τελευταίας φράσης, οπότε copy paste: “Στο μεταξύ τόσες προσευχές, τόσα κέρματα στα πηγάδια των ευχών, τόσα πτυχία, δάνεια και τόσες καριέρες και ο κόσμος πάει κατά διαόλου, φαντάσου να μην προσευχόμασταν και να μην δουλεύαμε σκληρά δηλαδή. Μην απορούμε, λοιπόν, που ακόμα και σήμερα παρελαύνουν στρατιωτικές μεραρχίες, ακροδεξιοί λόχοι ή κάθε τι άλλο που ζέχνει θάνατο στους βρώμικους δρόμους μιας τενεκεδούπολης. Κάποιος ή κάτι, άλλωστε, πρέπει να υπενθυμίζει στους κοινούς θνητούς, ότι αύριο το πρωί πρέπει να πάνε στη δουλειά, γιατί αλλιώς θα …πεθάνουν. Ναι, είναι τόσο ηλίθιο όσο ακούγεται. Ο Όσκαρ Ουάιλντ, άλλωστε, είπε κάποτε, πως η δουλειά είναι το καταφύγιο, εκείνων που δεν έχουν τι να κάνουν στη ζωή τους».

(Άρη, ο κύριος στην πρώτη φωτογραφία κρατάει ένα χαρτί που γράφει “Είμαι ιδιοκτήτης εστιατορίου”. Είμαι. Εγώ. Εγώ είμαι. Εγώ είμαι ιδιοκτήτης. Για την ιδιοκτησία θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Αχ, αυτή η ιδιοκτησία. Το τέλειο άλλοθι για να μη ζήσεις ποτέ.)

ΠΗΓΗ: pitsirikos.net