Σπύρος Γεωργάτος
Η 7η Οκτωβρίου, ήταν μια λαμπρή ημέρα για τη Δημοκρατία. Επιτέλους, το Δικαιϊκό Σύστημα, μέσα από τον ανεξάρτητο δρόμο του, συνάντησε τον κοινό μας τόπο, τον συλλογικό...
νου και το κοινό περί Δικαίου αίσθημα. Αυτή η ευτυχής συγκυρία σπανίζει στα μεταπολιτευτικά χρονικά.Η απόφαση του δικαστηρίου είχε αυτή την ευγενή ποιότητα, επειδή η δίκη δεν έλαβε χώρα σε πολιτικό κενό και δεν εξαντλήθηκε σε νομικούς αυτοματισμούς. Αυτό δεν ήταν απλό. Η εισαγγελέας είχε εκφράσει επιφυλάξεις, για το εάν και κατά πόσο αποδείχτηκε ο εγκληματικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής στην ακροαματική διαδικασία, ενώ πολλοί ειρωνεύθηκαν ή και κατήγγειλαν την κινητοποίηση οργανώσεων και μεμονωμένων πολιτών, ώστε η απόφαση που θα λάβει το δικαστήριο, να είναι αντίστοιχη των περιστάσεων και σύμφωνη με το κοινό περί Δικαίου αίσθημα. Ευτυχώς, οι τρεις δικαστές έκαναν με συνέπεια το καθήκον τους.
Όμως αυτή η φωτεινή στιγμή αμαυρώθηκε. Όχι από τα παλληκάρια της Αστυνομίας που επιτέθηκαν αναίτια στον κόσμο. Αυτό (λίγο πολύ) το περιμέναμε. Τέτοιοι είναι οι επιτελείς κι ο πολιτικός τους προϊστάμενος, τέτοια η εκπαίδευσή τους. Οπλισμένοι μέχρι τα δόντια και στηριζόμενοι σ’ ένα σύστημα που τους εξασφαλίζει σχεδόν απόλυτη ασυλία, είναι εύκολο να εκτονώνονται κάθε τόσο, ξυλοκοπώντας ανυποψίαστους πολίτες που κρατούν τα παιδιά τους στα χέρια. Τα έκτροπα της αστυνομίας ήταν λοιπόν αναμενόμενα. Άλλο ήτανε χτες το μη αναμενόμενο και εντυπωσιακά παράταιρο. Εξηγούμαι.
Στη λακωνική δήλωσή της, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε: «Η σημερινή ημέρα είναι σημαντική για την Δημοκρατία. Στη μακρά δημοκρατική παράδοση της χώρας μας φαινόμενα ακραίας πολιτικής βίας ήτανε πάντοτε ξένα. Η σημερινή απόφαση αποτελεί επιβεβαίωση, ότι η Δημοκρατία και οι Θεσμοί της έχουν πάντα την δυνατότητα να ανατρέψουν οποιαδήποτε προσπάθεια υπονόμευσής τους». Πολύ ελλειπτικό το βρίσκω αυτό, αφήνω που είναι ιστορικά ανακριβές. Μετά, εκείνο το περί «ακραίας βίας», έτσι γενικώς και αορίστως, παραπέμπει ευθέως στη «θεωρία των δύο άκρων». Είναι η δεύτερη φορά. Τον περασμένο Ιούλιο, στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η κα Σακελλαροπούλου είχε πει, ότι «Η Δημοκρατία συχνά απομυθοποιείται και γίνεται αντικείμενο οξείας κριτικής. Ιδίως από τους λαϊκιστές και τους ακραίους, κάθε πολιτικής κατεύθυνσης».
Παραλήρημα η τοποθέτηση Μητσοτάκη και συκοφαντικά τα όσα «επεξηγούσαν» τα φερέφωνα της Νέας Δημοκρατίας στα ΜΜΕ στις 7 Οκτωβρίου. Άλλοι λέει, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, μοιράζονταν τις ίδιες πλατείες με τη Χρυσή Αυγή. Σαν δεν ντρεπόμαστε! Ποιες ίδιες πλατείες; Σε εκείνες τ ι ς ά λ λ ε ς πλατείες, αν αυτό εννοούν, δεν φώναζαν, άλλωστε, «έξω οι λαθρομετανάστες και το προδοτικό ΚΚΕ», ούτε ωρύονταν «Εγέρθητο», όπως εκείνος που προστάτευε τον Μιχαλολιάκο. Όσοι διαδήλωναν εκεί, το επαναλαμβάνω καμιά σχέση έχοντες με τον ΣΥΡΙΖΑ, έλεγαν τα δικά τους περί μνημονίων. Αν ψάρευε ανάμεσα τους οπαδούς η Χρυσή Αυγή, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και έχει σχέση με την αθλιότητα του παλαιού πολιτικού συστήματος.
Αν πιστέψουμε τον ΣΚΑΙ και την ΕΡΤ, τη Χρυσή Αυγή την έστειλε στο εδώλιο ο Σαμαράς -που είχε το θράσος να βγει εχτές να εισπράξει τα εύσημα. Όχι, δεν πρωτοστάτησε η Αριστερά, τα κινήματα, οι ενεργοί πολίτες, οι (λίγες) εφημερίδες που βγήκαν μπροστά με κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των δημοσιογράφων, λένε. Στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής πρωτοστάτησε η Δεξιά, μόνο και μόνο επειδή ο Νίκος Δένδιας είπε 1+1=2. Δεν λέω, ευφυής η κίνηση του Δένδια, αλλά ποιος πίεζε για το μάντρωμα της Χρυσής Αυγής αν όχι η Αριστερά; Και τί θα είχε συμβεί, αν δεν είχε αντέξει τα 4 λεπτά που άντεξε με τρύπια καρδιά, αυτό το ηρωϊκό και αθώο παλληκάρι, όπως είπε η μαύρη η μάνα του;
Αυτά που είπαν ή άφησαν να εννοηθούν χτες διάφοροι διάσημοι (όπως ο «πολύς» Χωμενίδης, που αν και συγγραφέας μεσαίων βαρών, μιλάει με ύφος θεωρητικού ογκολίθου), ότι δηλαδή για την όγκωση της Χρυσής Αυγής ευθύνεται το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, είναι επιεικώς άστοχα και χρωματισμένα από εμπάθεια απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και όλη την Αριστερά. Κάτι τέτοια «τρελά» δίνουν μάλιστα την ευκαιρία στους κάθε λογής παρουσιαστές-δημοσιογράφους-πολιτικούς επιτετραμμένους της Νέας Δημοκρατίας στην ΕΡΤ (βλέπε Παπαχλιμίντζος) να γίνονται τιμητές των ιερών οσίων, πέρα από κάθε αίσθηση μεγέθους και πολιτικής κοσμιότητας. Ακούστηκαν και μικρόψυχα, συμπλεγματικά υπονοούμενα, όπως, π.χ., ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε να διπλαρώσει τη Μάγδα Φύσσα. Φιμώθηκε ο Κλέων Γρηγοριάδης, ο βουλευτής του ΜΕΡΑ25, από την κα Χριστοφιλέα - μια απ’ τις λίγες παρουσιάστριες της ΕΡΤ που διαθέτει πτυχίο Νομικής. Και προσβλήθηκε όχι μόνο η λογική, αλλά και τα όργανα της οράσεώς μας από την ελαφρότητα με την οποία εισήγαγε το θέμα της δίκης η κα Κοντογεώργη, παραπέμποντας αιθέρια και χορευτικά σε μια «ωραία μέρα». Ένα θα πω, για να ξορκίσω αυτά τα χαζοχαρούμενα: Μάγδα Φύσσα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει, λένε, για τον νέο ποινικό κώδικα, που δήθεν ελαφρύνει τη θέση των χρυσαυγιτών. Σοβαρά; Η νομιμοποίηση που τους παρείχε τόσον καιρό η άτυπη, αλλά διαρκώς ανατροφοδοτούμενη, επικοινωνία με το πρωτοπαλίκαρο του Αντώνη Σαμαρά, δεν τους ελάφραινε τη θέση; Ποιος μιλούσε για «σοβαρή Χρυσή Αυγή» και για «αδελφό κόμμα»; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Μπάμπης, ο Μπογδάνος κι ο Ψωμιάδης;
Είχε δίκιο ο Κοντονής, που βγήκε απ’ τα αριστερά; Όχι. Επί του τεχνικού θέματος, δηλαδή την αφαίρεση των πολιτικών δικαιωμάτων στους χρυσαυγίτες, ενδεχομένως υπάρχουν και άλλες απόψεις. Προσωπικά, το βρίσκω παρωχημένο και ατελέσφορο. Δεν αποφεύγεται η πολιτική ενεργοποίηση των έγκλειστων στον Κορυδαλλό μ’ αυτόν τον τρόπο. Θα βρουν άλλο Δούρειο Ίππο (όπως βρήκε ο Παπαδόπουλος τον Βορίδη). Η πολιτική απομόνωση επιτυγχάνεται μόνο με πολιτικό τρόπο.
Κι αυτός ο πολιτικός τρόπος, για να μιλάμε στα ίσα και χωρίς περιστροφές, είναι η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και, κυρίως, η δημοκρατική Παιδεία. Που δεν υπηρετούνται, όταν η μικροψυχία και το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος» της Δεξιάς και του ακραίου Κέντρου γίνονται σταθερά και μέτρο της πολιτικής αναμέτρησης.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πει κανείς τα χίλια όσα, αλλά θα πρέπει να του αναγνωρίσει, αυτό που αναγνωρίστηκε από φίλους κι εχθρούς στον Φρίντριχ Ένγκελς: παρά τα λάθη του, στα βασικά είχε πάντα δίκιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ (και δεν το λέω πατριωτικά, αλλά πραγματολογικά) είναι ένα μεγάλο, λαϊκό κόμμα, που έχει υποστηρίξει με λόγια και έργα τις ελευθερίες, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα της κοινωνίας και του τόπου. Άλλο η κριτική κι άλλο η εμπάθεια κε Χωμενίδη. Άλλο η ώριμη κρίση κι άλλο οι εμμονές κι ο λεκτικός κλεφτοπόλεμος, κα Πρόεδρε.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
