"Οι πρόσφυγες της Μόριας απειλούνται με μετεγκατάσταση σε ένα νησί με κακή φήμη"
Με αυτό τον τρόπο το γερμανικό περιοδικό Focus περιγράφει τους σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης.
Μάλιστα, το περιοδικό θυμίζει ότι την συγκεκριμένη λύση είχε αφήσει ανοιχτή και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Συγκεκριμένα, ο κ. Πέτσας τον περασμένο Μάρτιο, ερωτηθείς σχετικά, είχε πει ότι «όλα είναι πάνω στο τραπέζι».
Το Focus αναφέρεται και στην περίπτωση του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΝΔ Μανούσου Βολουδάκη. Μόλις προχθές ο «γαλάζιος» βουλευτής είπε ότι:
«έχει έρθει η ώρα να δημιουργηθούν κλειστά κέντρα σε ακατοίκητα νησιά ή σε υπεράκτιες πλατφόρμες».
Θυμίζει, δε, ότι τον περασμένο Μάρτιο ο κ. Βολουδάκης είχε παρουσιάσει το «σχέδιό» του σε Γερμανούς βουλευτές. ‘Όπως είχε πει ο Thorsten Frei και Marian Wendt, του CDU εμφανίστηκαν ενθουσιασμένοι με την πρόταση. Και ότι τον διαβεβαίωσαν ότι θα είχε την έγκριση μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ένωσης.προκειμένου να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο στρατόπεδο με κονδύλια της ΕΕ.
Αναλυτικά το δημοσίευμα:
Μετά από πολλές πυρκαγιές, το στρατόπεδο προσφύγων της Μόρια καταστράφηκε.
Πού θα πάνε τώρα τους χιλιάδες ανθρώπους;
Στο βραχώδες νησί της Μακρόνησου;
Αυτό έχει ένα σκληρό παρελθόν.
Τι να κάνουν με τους άστεγους πρόσφυγες από τη Μόρια;
Το στρατόπεδο έχει καταστραφεί.
Οι τοπικοί πολιτικοί και πολλοί πολίτες του νησιού δεν θέλουν να επιτρέψει μια νέα Moria.
Ούτε οι πρόσφυγες δεν το θέλουν αυτό.
Ακόμη και πολλοί Έλληνες, που είναι πιο ανοιχτοί με το θέμα των προσφύγων, πιστεύουν ότι δεν πρέπει να χτιστεί νέο στρατόπεδο στη Λέσβο.
Απαιτούν διαμονή στην ηπειρωτική χώρα σε αξιοπρεπή καταλύματα.
Ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης Στέλιος Πέτσας απέκλεισε κατηγορηματικά για άλλη μια φορά την πιθανότητα να μεταφερθούν οι πρόσφυγες από την Μοριά στην ηπειρωτική χώρα την Πέμπτη.
Αλλά πού πρέπει να πάνε;
Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στο ελληνικό στρατόπεδο προσφύγων Μόρια στο νησί της Λέσβου, η συζήτηση για την είσοδο των προσφύγων αυξάνει ξανά την ταχύτητα.
Για μήνες υπάρχουν αυξανόμενες φωνές μέσα στο κυβερνών κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία που έχουν προτείνει ένα «αυστραλιανό μοντέλο» για την Ελλάδα.
Τώρα γίνονται αυτέ οι φωνές γίνονται πιο δυνατές.
Γίνεται λόγος για «βραχώδη νησιά» ή «ακατοίκητα νησιά του δυτικού Αιγαίου κοντά στην ηπειρωτική χώρα», τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός μεγάλου, απομονωμένου καταυλισμού.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, η πρόταση αυτή εξετάστηκε σοβαρά στις 27 Φεβρουαρίου σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου υπό τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στις 5 Μαρτίου, ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Πέτσας επιβεβαίωσε ότι η λύση του βραχώδους νησιού ήταν δυνατή.
Μιλάμε για τα βραχώδη νησιά της Μακρόνησου και της Γιάρου.
Τον Μάρτιο, αρκετοί βουλευτές, συμπεριλαμβανομένων και των Μανούσου Βολουδάκης και Θοδωρου Ρουσόπουλου, ταξίδεψαν στο Βερολίνο.
Ο κ.Βολουδάκης παρουσίασε το σχέδιο ως δική του ιδέα στους Thorsten Frei και Marian Wendt, μέλη του CDU.
Ο κ. Βουλουδάκης ισχυρίζεται ότι ήταν ενθουσιασμένοι με την πρόταση. Πιστεύει επίσης ότι οι πολιτικοί του CDU του διαβεβαίωσαν την έγκριση μεγάλου μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ένωσης, προκειμένου να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο στρατόπεδο με κονδύλια της ΕΕ.
Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο Βουλουδάκης υπέβαλε ξανά την πρότασή του, αναφερόμενος στους συναδέλφους του στο Βερολίνο.
Όμως αυτό που τα μέλη της Bundestag δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ήταν η ευφημιστική περιγραφή «rock island» για τα πρώην εκτοπισμένα νησιά Μακρόνησο και Γυάρο.
Στην αρχαιότητα, η Μακρόνησος προστάτευε τα λιμάνια της Αττικής στο Λαύριο. Είναι ένα νησί με πολύ σκοτεινή ιστορία.
Η Μακρόνησος ήταν για τους αιχμαλώτους πολέμου
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, το νησί χρησίμευσε ως στρατόπεδο για τους αιχμαλώτους στρατιώτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το Νοέμβριο του 1912 έως το 1913.. Στο στρατόπεδο έπεσε τύφος που νόσησαν όλοι οι κρατούμενοι.
Το 1948 βρέθηκαν εκατοντάδες τάφοι των ατυχών στρατιωτών.
Από το 1919 έως το 1922 η Ελλάδα βρισκόταν ξανά σε πόλεμο, αυτή τη φορά με τη νεαρή Τουρκία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Οι Έλληνες έχασαν και περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες έπρεπε να εγκαταλείψουν το προγονικό τους σπίτι στην σημερινή Τουρκία. Στην αρχή δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα και δεν τους επέτρεπαν να εισέλθουν από το κράτος. Περίμεναν στα κλειστά στρατόπεδα καραντίνας, ένα από αυτά ήταν το νησί της Μακρόνησου.
Σχεδόν 40.000 Έλληνες του Πόντου έζησαν μέσα από το στρατόπεδο.
Πολλοί πέθαναν από τύφο, χολέρα και ανεφοδιασμό.
Το πόσιμο νερό αποστελλόταν στο ξηρό νησί με αυστηρή κατανομή. Το φαγητό είχε ήδη χαλάσει όταν παραδινόταν επειδή οι ντόπιοι που ήταν επιφορτισμένοι με την προμήθεια ήθελαν να κερδίσουν χρήματα από τη δυστυχία των συμπατριωτών τους. Υπήρξαν ταραχές των απελπισμένων. «Είτε καίμε το στρατόπεδο, ή μας αφήνετε έξω»φωναζαν οι κρατούμενοι.
Ποινικά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου
Το επόμενο κεφάλαιο για τη Μακρόνησο λαμβάνει χώρα κατά τον πιο τρομερό χρόνο της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας.
Ο εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε στην Ελλάδα από το 1946 έως το 1949.
Η Μακρόνησος ήταν το πιο διαβόητο στρατόπεδο από το 1947 μέχρι την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων το 1953.
Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι υπόλοιποι Έλληνες ήταν κλειδωμένοι εκεί.
Ήταν ένα στρατόπεδο βασανιστηρίων όπου οι άνθρωποι υπέστησαν ψυχικά ή βάναυσα βασανιστήρια μέχρι θανάτου.
Περισσότεροι από 100.000 Έλληνες φυλακίστηκαν εκεί.
Ο ακριβής αριθμός των θανάτων παραμένει άγνωστος.
Μόνο τη νύχτα από τις 29 Φεβρουαρίου έως την 1η Μαρτίου 1948, τουλάχιστον 350 άνθρωποι δολοφονήθηκαν.
Πρώην κρατούμενοι αναφέρουν ότι η άμμος στο πετρώδες νησί κολλούσε συνεχώς τα ρούχα και το δέρμα τους, δεν υπήρχε προστασία από τον ήλιο και οι ισχυροί άνεμοι κυριολεκτικά τους κτυπούσαν.
«Η σύνθεση του νησιού είναι πολύ απλή», γράφει ο συγγραφέας Μενέλαος Λουντέμης, «γκρι, μοβ και ένα λευκό του θανάτου. Ένας ζωγράφος δεν θα είχε δουλειά. Θα τραβήξει μια φοβισμένη πινελιά και θα φύγει ».
Το 1989 οι εγκαταστάσεις του καταυλισμού και το 2019 ολόκληρο το νησί ως τόπος μνήμης των ταλαιπωριών των ανθρώπων καταγράφηκαν ως πολιτιστική κληρονομιά από το νόμο.
Για πολλούς Έλληνες, το όνομα Μακρόνησος, Γυάρος ήταν συνώνυμο βασανιστηρίων.
