Νίκος Ξυδάκης
Η πυρκαγιά στις Μυκήνες δεν έβλαψε ανθρώπους και, μάλλον, δεν προκάλεσε ανεπανόρθωτες βλάβες στα μνημεία. Έπληξε όμως καίρια το επικοινωνιακό τείχος εκλεκτικών αποκρύψεων και παραποιήσεων της λίστας Πέτσα-Μητσοτάκη.
Με σπουδή και αλαζονεία η υπουργός Πολιτισμού προσπάθησε να υποβαθμίσει το γεγονός, ενεργοποιώντας κατευθυνόμενες πένες και επιπλέον ειρωνευόμενη τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δυστυχώς γι' αυτήν, οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές στα κοινωνικά δίκτυα, ενώ τσουχτερά ήταν τα ρεπορτάζ και η αρθρογραφία σε φιλοκυβερνητικά μέσα: αυτή η αντίδραση είναι και η πιο αξιοσημείωτη πολιτικά.
Το μιντιακό τείχος της κυβέρνησης εμφανίζει ρωγμές, που δεν κλείνουν εύκολα και μουτζούρες που δεν κρύβονται. Ακόμη και νεοδημοκράτες βουλευτές περιγράφουν τα φιλοκυβερνητικά μέσα ως λίστα Κιμ Ιλ Σουνγκ και συμφωνούν με ανεξάρτητους αναλυτές, ότι η κατάχρηση της υπερεπικοινωνίας μόνο πολιτική ζημιά μπορεί να προκαλεί εφεξής.
Αυτό είναι το τακτικό μέρος. Πώς δηλαδή εξελίσσεται αυτή η γιγάντια επιχείρηση χειραγώγησης των μίντια και εξαγοράς αναξιοπαθούντων ανέργων δημοσιογράφων σε εκατοντάδες κρατικές θέσεις. Είναι προφανές, ότι η χειραγώγηση, η απόκρυψη, η κατασκευή μαγικών εικόνων και η δοξολόγηση του Μωυσή και της Υπέρκομψης δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Αντιθέτως, η υπερβολή συναντά μια άμορφη τάση τρολαρίσματος χλεύης και τη συγκροτεί σε δυναμικό ρεύμα σταθερής πολιτικής εναντίωσης· ταυτόχρονα ψυχραίνει και απογοητεύει ακόμη και τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.
Το στρατηγικό μέρος της κατάχρησης: Φαίνεται ότι στη Νεοδεξιά πολιτική, όπως εμφανίστηκε με το επιτελικό κράτος των αρίστων με απολυτήριο γυμνασίου, υπερισχύουν οι εμμονές, η προσήλωση στη νομή των δημόσιων πόρων, η μικροκομματική συναλλαγή και η πεισματική αγνόηση της πραγματικότητας. Σε αυτό το τετράπυλο θα προσέθετε κάποιος την ανικανότητα.
Εμείς θα προσθέταμε έναν ιδεολογικό πυλώνα: την υπεροψία του ολιγαρχικού, με φανερώσεις σκληρά αντιλαϊκές, με φανερώσεις μισανθρωπίας, με απροκάλυπτη περιφρόνηση της πλέμπας. Η εξακολουθητική δολοφονία χαρακτήρων από πένες -πιστόλια είναι μια τέτοια εκδήλωση. Η εχθροπάθεια και η συστηματική αναζωπύρωση εμφυλιακού λόγου, παρλαρισμένες από ημιγραφικούς βουλευτές-preachers που ανταγωνίζονται για τις ορφανές ψήφους της Χρυσής Αυγής, είναι μια άλλη εκδήλωση του συμφυρμού ολιγαρχίας και αντιδραστικότητας. Η ακκιζόμενη πρόζα αντιδραστικών μισανθρώπων είναι επίσης μια φανέρωση παροξυσμικού αντιδιαφωτισμού.
Ο συντηρητισμός, ο φυλαρχισμός, ο κοτζαμπασισμός είναι δομικά χαρακτηριστικά της παρ’ ημίν Δεξιάς, ιστορικά. Έως τη Μεταπολίτευση, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, η Δεξιά της ΕΡΕ δεν απέστρεφε το πρόσωπό της και από την ακραία αντίδραση, αγκάλιαζε στοργικά και όλα τα ράκη του δοσιλογισμού και της μεταξικής δικτατορίας. Η καραμανλική Νέα Δημοκρατία απομακρύνθηκε σταδιακά από τα ακροδεξιά στοιχεία και κινήθηκε προς την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία και τον γκωλισμό: διεκδίκησε ένα κοινωνικό πρόσωπο, αυτό της λαϊκής και κοινωνική Δεξιάς· αργότερα και της πολιτικά-κοινωνικά φιλελεύθερης Δεξιάς. Ο Κώστας Καραμανλής απετόλμησε ακόμη και την κεντροδεξιά στροφή της ΝΔ.
Η Νεοδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη συγκροτείται ιδεολογικά γύρω από έναν πυρήνα σκληρά ολιγαρχικό, που τον βαφτίζει αριστοκρατικό.
Με ελάχιστη ή καμία μέριμνα για τη μεγάλη κοινωνική πλειονότητα. Με μη κρυπτόμενη εχθρότητα για την κοινωνική κινητικότητα. Με αυταξία το pedigree και το “καλό” βιογραφικό, ακόμη κι αν αυτό χρειάζεται νοθεία και παραχάραξη.
Με ωμή αναγωγή της ταξικής ή ατομικής ιδιοτέλειας σε εθνική στρατηγική· με προσκύνηση της αργόσχολης ελίτ των προσοδοθήρων: ό,τι ακριβώς αποστέγνωσε τον παραγωγικό ιστό.
Δείτε την εικόνα του πρωθυπουργού, που μεταδίδει το επιδοτούμενο μιντιακό τείχος: ο αρχοντογεννημένος, το χάρβαρντ βιογραφικό, το φίτνες, η πλουσία και υπέρκομψη σύζυγος, οι διαρκείς διακοπές των beautiful people. Δεν είναι μόνο η σαρδόνια αντίστιξη με τους έντρομους της πανδημίας και της ένδειας, είναι η προβολή του υπερέχοντος pedigree, για να χαζέψουν και να σοροπιάσουν και να φθονήσουν τα κατώτερα στρώματα.
Δεν γνωρίζουμε, αν αυτή η εικόνα είναι όλη η πολιτική στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν γνωρίζουμε, αν υποψιάζεται, ότι αυτή η προβληματική εικόνιση αλά Τραμπ και Μπερλουσκόνι, έξω από τις παραδόσεις του ύστερου καραμανλικού ρεπουμπλικανισμού, μπορεί εύκολα να προκαλέσει οργή και βίαιη απόρριψη, συνολική, πολιτική και ανθρωπολογική.
Γνωρίζουμε, όμως, ότι στρατηγική της παρούσας Νεοδεξιάς είναι το δόγμα-δοξασία της ατομικής ευθύνης, ένα αναχρονιστικό ξέφτι θατσερισμού σε καιρούς ριζικά μεταθατσερικούς, εθνικά και οικουμενικά διαταραγμένους, γεμάτους σύγχυση, επισφάλεια, φόβο, απόγνωση, τυφλή οργή. Σε καιρούς μείζονος τριπλής κρίσης για την Ελλάδα, υγειονομικής, οικονομικής, γεωπολιτικής.
Σε αυτήν την ιστορική κρίση απαντάς με τέτοιες αναπαραστάσεις χλιδής και ολιγαρχίας, με μιντιακή δημαγωγία, αυταρχισμό και κοινωνική αποσυναρμογή;
Ο Μωυσής να βάλει το χέρι του.
* Στίχος του Νίκου Εγγονόπουλου.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
