Νίκος Ξυδάκης
Το σύνθημα «ή αυτοί ή εμείς», με το οποίο πήγε στις ιστορικές εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει χαρακτηριστεί διχαστικό από τους νουνεχείς του ακραίου κέντρου.
Ποιοι είναι οι αυτοί και ποιοι είναι οι εμείς; Με μια ψύχραιμη ανάγνωση θα λέγαμε, ότι το σύνθημα συμπύκνωνε, απλουστευτικά μα αληθινά, τον κοινωνικό ανταγωνισμό που πυρπολούσε την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της βίαιης φτωχοποίησης. Μια μεγάλη πλειονότης σπαρταρούσε στα δίχτυα της επισφάλειας και στρεφόταν απεγνωσμένη κατά μιας μειονότητας προσοδοθήρων, που επιχειρηματολογούσε υπέρ της «αναγκαίας κρίσης που γίνεται ευκαιρία». Η κρίση γεννά συγκρούσεις και διχασμό· πολύ περισσότερο, όταν η εξήγηση της ιθύνουσας ελίτ για τη χρεοκοπία και τη Μεγάλη Υφεση, ήταν το ξεδιάντροπο «μαζί τα φάγαμε».
Το συγκρουσιακό «ή αυτοί ή εμείς» το εξαπολύει τώρα η Νεοδεξιά, σαν εκδίκηση, επί των κεφαλών των νεόπτωχων και των πληβειοποιημένων μικρομεσαίων. Το 5% της προσοδοθηρικής ελίτ ντιλάρει τις ζωές του 95%. Η τρόϊκα εσωτερικού υπό τον νεολογισμό του «επιτελικού κράτους» επιχειρεί μια γιγάντια αναδιανομή, όσων εθνικών πόρων απέμειναν μετά τη χρεοκοπία, διοχετεύοντας τη μερίδα του λέοντος στον εαυτό της, ορισμένα μερίδια στους βασάλους και τους ιπποκόμους, ενώ για τη μεγάλη πλειοψηφία των νεοπληβείων επιφυλάσσει ψίχουλα, εναλλάξ με οίκτο, παγερή αδιαφορία και μισανθρωπία.
Το αναπτυξιακό όραμα της Νεοδεξιάς είναι αυτό, που ήταν πάντα: real estate, οικοδομή, τουρισμός, δηλαδή, εκμετάλλευση γης, εκχώρηση εδάφους, διομολογήσεις, φτηνή εργατική δύναμη, συμπίεση κοινωνικής πρόνοιας, εξαγωγή πλεοναζουσών ψυχών στη μετανάστευση. Καμία μέριμνα για παραγωγικό βάθος, για αλυσίδες αξίας, για διάχυση πλούτου, πόσω μάλλον για διατήρηση δημόσιων αγαθών. Πίσω από το αχυρένιο Σχέδιο Πισαρίδη καγχάζουν η τρόϊκα Μαξίμου, ο εργατοφάγος ΣΕΒ, οι νέοι εθνικοί εργολάβοι και τα καζίνα που πλασάρουν γιαλατζί νεολίμπεραλ κράχτες, με την ίδια προπέτεια που πλασάρουν νανογιλέκα και λατινομάθεια.
Η ανάπτυξη κατά τη Νεοδεξιά έχει τα χαρακτηριστικά της αποικιακής ανάπτυξης της Καραϊβικής και της παλιάς ΝΑ Ασίας. Και αντίστοιχη είναι η πολιτική συμπεριφορά της Νεοδεξιάς: αυθαιρεσία, αδιαφάνεια, ανισότητες, νεποτισμός, διαφθορά, νομοθετημένα ή μη. Oι δρόμοι: Πάπα Ντοκ και Μπέϊμπι Ντοκ Ντυβαλιέ της Αϊτής, Φουλχένσιο Μπατίστα της Κούβας, Ιμέλντα και Φερδινάντο Μάρκος των Φιλιππίνων, πακιστανικές δυναστείες, και εντός ΕΕ, Ουγγαρία του Όρμπαν, Πολωνία των Κατσίνσκι και Ντούντα, Βουλγαρία, Ρουμανία.
Αντίστοιχη και η αισθητική της Νεοδεξιάς: Αηδιαστικοί λιβανωτοί από εξαγορασμένα σαβουρομήντια, χατζηαβατική επίδοση διαβατηρίων σε σελέμπριτι, συμφυρμός με το σκυλοπόπ, επίδειξη αρχαιολατρίας, πλαστά πτυχία, κουλτούρα καφετέριας. Και ιδεολογία: έργω και λόγω περιφρόνηση των λαϊκών τάξεων, μόλις συγκαλυμμένο μίσος για τους φτωχούς. Εμείς, οι άριστοι του Amherst College, και όλοι οι άλλοι, οι πλεμπαίοι της Κοκκινιάς. Σαν την ΕΡΕ, μείον τον διπολικό κόσμο.
Η πτωχευμένη Ελλάδα υπό τη Νεοδεξιά βαδίζει γοργά προς τη βαλκανοποίηση: συρρίκνωση του ΑΕΠ, δημογραφικός μαρασμός, μετανάστευση, αυταρχισμός, κατάρρευση της μεσαίας τάξης και του κράτους δικαίου, πλούσιες ελίτ σε φρουρούμενες επαύλεις, άνοδος του tribalism και των μαφιών στις συνοικίες των εξαθλιωμένων.
Η κρίση που εγκυμονείται τώρα, οικονομική και κοινωνική, υπό όρους, μπορεί να αποβεί πολλαπλάσια της Μεγάλης Υφεσης 2010-2019. Διότι πυροδοτείται πολλαπλασιαστικά από την υγειονομική απειλή του Covid-19, και τη γεωστρατηγική απειλή της Τουρκίας. Οι πολλαπλασιαστές, η πανδημία και τα ελληνοτουρκικά, πλάϊ στην υλική απειλή επισωρεύουν φόβους θανάτου: την πανδημία, τον πόλεμο.
Η χρεοκοπία σήμανε την απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας, μια οικονομική υποδούλωση· η πίεση από τη διαστελλόμενη Τουρκία μπορεί να φέρει τη φινλαδοποίηση, το γκριζάρισμα και της εδαφικής κυριαρχίας. Μια άρχουσα τάξη, που λειτουργεί σαν ραντιέρης και κτηματομεσίτης, μπορεί να βάλει σε καθεστώς διομολογήσεων και την εδαφική κυριαρχία.
Γι’ αυτούς άλλωστε το Αρχιπέλαγος είναι τόπος διακοπών, είναι βανάκια με φυμέ τζάμια και μπράβους, είναι Psarrou beach, κόκα και ρεζερβέ ξαπλώστρα, δεν είναι η γενέθλια γη του Παπαδιαμάντη, της Μέλπως Αξιώτη, του Ελύτη. Δεν έχουν γενέθλια γη, έχουν σπιταρώνες και real estate.
Kαι η Αριστερά, κύριε;
Στο επόμενο.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Jenny΄s world
