Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Όταν διάβασα αυτό που έγραψες, ότι στην Ελλάδα ασχολούνται με ένα παιδί σ’ ένα στρώμα θαλάσσης και με την Κεραμέως και τον Γαβρόγλου, δεν πολυκατάλαβα για ποια περιστατικά μιλούσες, παρ’ ότι ενημερώνομαι όσο περισσότερο μπορώ για τα ελληνικά πεπραγμένα.
Τι το ‘θελα. Έψαξα και κατάλαβα, ότι καλύτερα που δεν γνώριζα.
Δεν ξέρω τι γίνεται στις περισσότερες χώρες αυτή την εποχή, αλλά έχω την εντύπωση, ότι πιθανόν κανένας δεν ασχολείται με τόσο «σοβαρά» θέματα, εννοώ να ασχολείται περισσότερο μ’ αυτά τα χαζά απ’ ότι με την οικονομία ή την πανδημία ή ότι άλλο βγήκε στην επιφάνεια αυτές τις μέρες.
Οπότε, πρωτοπορεί - ξανά- η Ελλάδα.
Από την άλλη δεν μου κάνει εντύπωση. Θα έπρεπε, αλλά δεν μου κάνει.
Όπως δεν μου έκανε εντύπωση, που έπεσα παράλληλα πάνω στις αναφορές για το cheerleading στα ελληνικά σχολεία. Φοβερή αντιπολίτευση, παιδιά. Μην ξεχάσετε να τους την πείτε για την γεύση της κρέμας στη μπουγάτσα επί Μητσοτάκη.
Και από πού και ως πού οι επικριτές θεωρούν, ότι το cheerleading δεν ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Με τους Έλληνες να αλληλοαποθεώνονται και να αποθεώνουν τους τυράννους τους, υπάρχει ειλικρινά πιο γνήσια μορφή cheerleading; Υπάρχει και ελληνική λέξη γι’ αυτό. Κλακαδόροι.
Από εκεί κι έπειτα, για να σοβαρευτούμε λίγο, στις ΗΠΑ, αυτές τις μέρες, γράφεται Ιστορία. Η δικιά μας Ιστορία. Αυτά που περίμενα να ζήσω …διαφεύγοντας στην Ελλάδα πριν 11 χρόνια, τα ζω στο τελευταίο μέρος που περίμενα να τα ζήσω. Αυτό δεν είναι επί του παρόντος να το εξηγήσω.
Συγκριτικά με το διάστημα 26/5-3/6 περίπου, δηλαδή την (πρώτη) βδομάδα ταραχών μετά τη δολοφονία Floyd, είναι σαφώς υποδεέστερες οι υπάρχουσες πορείες (σε όγκο, όχι απαραίτητα σε δυναμικότητα) όπως και οι συγκρούσεις, παρά τα γεγονότα των τελευταίων λίγων ημερών.
Δεν είναι επί του παρόντος να το εξηγήσω ούτε αυτό, καθώς δεν κρίνεις ένα κίνημα από τον αριθμό των …εισιτηρίων, ενώ τα δεδομένα των ΗΠΑ είναι διαφορετικά από αυτά των Ευρωπαίων ή άλλων χωρών/ηπείρων.
Υπάρχει έκδηλη, πάντως, η εντύπωση, ότι δεν θα αργήσουμε να τα κάνουμε όλα πουτάvα.
Θα κλιμακωθεί απίστευτα τις επόμενες βδομάδες. Αυτή είναι η προσωπική μου εντύπωση, μπορεί να κάνω λάθος.
Όμως, οφείλω να τονίσω, ότι οι Αμερικάνοι δεν λέμε παχιά λόγια και κανένας μας δεν μιλάει για επανάσταση.
Κανένας μας δεν έχει την αυταπάτη, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν τώρα, ή έστω σύντομα. Μου αρέσει αυτό. Δεν ακούς παχιά λόγια.
Ένας παλαίμαχος NBAer, ο Chris Webber το είπε ακόμα καλύτερα:
«Ξέρουμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα και ότι ο κόσμος θα παραμείνει ίδιος. Το ξέραμε απ’ τη μέρα που δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το όνειρό του μπροστά στα μάτια μας. Όλοι μας οι ήρωες είναι πια νεκροί. Μην ακούτε, όμως, αυτούς που σας λένε ότι δεν έχει νόημα αυτό που κάνετε, επειδή τίποτα δεν θα αλλάξει. Ότι δεν θα αλλάξει κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Χειροκροτώ τους νέους που δεν τους ακούνε και οδηγούν τις εξελίξεις με τον δικό τους τρόπο».
Άλλωστε, αντιμετωπίζοντας κάτι, μπορεί τελικά να μην καταφέρεις να το αλλάξεις, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να αλλάξεις απολύτως τίποτα, προτού το αντιμετωπίσεις.
Δεν ήμουν τόσο σίγουρος στην αρχή όσο είμαι τώρα. Οι Αμερικάνοι δεν παίζουμε.
Οι Έλληνες είπαν μεγάλα λόγια, έκαναν ένα βήμα μπροστά και μετά υποχώρησαν άτακτα κάνοντας δεκάδες άλματα προς τα πίσω, μέχρι που το καλύτερο που μπορούν να κάνουν αυτή τη στιγμή, είναι επαναστατική γυμναστική και να φαγωθούν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει κίνημα, δεν υπάρχει πολιτικοποίηση, δεν υπάρχει όραμα, συνεργασίες, δεν υπάρχει τίποτα.
Με το έλλειμμα για φέτος τουλάχιστον στα 11 δισεκατομμύρια, το χρέος να φτάνει στον διπλανό γαλαξία και την πιθανή ύφεση για φέτος να υπερβαίνει το 12%, με τον τουρισμό να πέφτει σε αχαρτογράφητα νερά και τη χώρα ισοπεδωμένη μετά από μια δεκαετία αποτυχημένων πολιτικών και απόλυτης υποταγής στις ορέξεις των δανειστών, θα φανταζόταν κανείς ότι οι Έλληνες θα έτριζαν τα δόντια τους.
Αν και όλα αυτά δεν έχουν πολλή σημασία. Η ζωή, η πραγματικότητα πάντα επιστρέφει δριμύτερη, όταν δεν την παίρνεις στα σοβαρά. Οι Έλληνες θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ίδιες ακριβώς προκλήσεις, που αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν πριν 10 χρόνια. Έχοντας χάσει 10 χρόνια που κανένας δεν μπορεί να τα αρπάξει πίσω - ο αδίστακτος χρόνος που λέγαμε. Γιατί ο χρόνος είναι χρήμα, αλλά το χρήμα δεν μπορεί να γίνει χρόνος.
Οι Αμερικάνοι δεν λένε πολλά λόγια, έκαναν μόλις μισό βήμα μπροστά τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν κουνήθηκαν ρούπι από ‘κει. Όταν θα είναι έτοιμοι, θα κάνουν μισό ακόμα, μισό ακόμα, μισό ακόμα. Και ούτε ένα χιλιοστό της ίντσας πίσω. Δηλαδή, κινούνται μπροστά, αργά μεν, σταθερά δε.
Και το βλέπω αυτό, όλες αυτές τις μέρες. Υπάρχει μια φυσική συνέχεια στους κοινωνικούς αγώνες. Μια χρονική αλληλουχία. Μια διαρκής κίνηση. Συνεχίζουμε από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενοι. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο …ψυχοαπελευθερωτικό είναι αυτό, ειδικά όταν έχεις ζήσει κάποιες καταστάσεις αλλού.
Χωρίς, φυσικά, όλο αυτό να σημαίνει, ότι ανταποκρινόμαστε στις «απαιτήσεις» της εποχής ή πως θα σταθούμε αντάξιοι απέναντι στην αχόρταγη ελίτ. Θέλουμε να κερδίσουμε μια ίντσα, ενώ υπολειπόμαστε μίλια. Αυτό δεν σημαίνει, ότι και αυτή η ίντσα δεν πρέπει να διανυθεί.
Μην αρχίσουμε τις εξουθενωτικές αναλύσεις. Στην τελική είναι παγκόσμια η πανδημία άνοιας και υποτέλειας στην ανθρωπότητα και οι περισσότεροι δεν το πάνε παραπέρα από το «θέλουμε μεγαλύτερο κλουβί». Καμία ανησυχία. Η ζωή θα δώσει για άλλη μια φορά όλες τις απαντήσεις. Γιατί η ζωή προχωρά με ή χωρίς εμάς.
Όπως και να έχει, κλείσαμε πάνω από 90 μερόνυχτα στους δρόμους (Chicago, Portland, Louisville, Minneapolis, Seattle, Oakland, NYC: ίσως οι σημαντικότερες εστίες της εξέγερσης) που, αν το έλεγες αυτό τον Γενάρη, θα γελούσαν μαζί σου.
Είμαστε ολοένα και πιο δυναμικοί και ουσιαστικοί, με χτυπητές αδυναμίες. Άνθρωποι είμαστε και εμείς, με τις παθογένειές μας και τις διαχρονικές βεβαιότητές μας. Τουλάχιστον, προσπαθούμε και δεν περιμένουμε να …ωριμάσουν οι συνθήκες. Και όλο και περισσότεροι Αμερικανοί καλούνται να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Επίσης, γίνονται πολλές καίριες παρεμβάσεις, που οδηγούν σε ολοένα σημαντικότερες πράξεις πολιτικής ανυπακοής.
Οπότε θα τολμήσω να πω και αυτό. Αν και νομίζω το είπε και ο Κώστας στο προχθεσινό podcast: Οι πλούσιοι έχουν χεστεί πάνω τους και πείτε ότι θέλετε. Η αμερικανική κοινωνία δεν πέρασε απ’ την …Black Friday στην …Bloody Sunday σε μια νύχτα, αλλά το άλμα και πάλι ήταν μεγάλο.
Και βέβαια, πολλοί από μας έχουμε μπλεξίματα με το νόμο, αφού οι συλλήψεις είναι πάρα πολλές, ενώ οι τακτικές της αστυνομίας σκληραίνουν μέρα με τη μέρα (αν μπορείς να το πεις αστυνομία αυτό το πράγμα, περισσότερο μοιάζει με στρατό), οπότε είναι πάντα ορατός ο κίνδυνος να βρεθείς από το δρόμο σε κλινική.
Και δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για τους ακροδεξιούς, που βγαίνουν να κάνουν πλάτη στην αστυνομία και την εθνοφυλακή.
Επειδή έχουμε νικήσει. Νικήσαμε, ότι και αν συμβεί στη συνέχεια, αφού τους υποχρεώσαμε να αντιδράσουν.
Γιατί χαμένες είναι μόνο εκείνες οι μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Μάλιστα, είναι τόσο ηλίθιοι, που μας δίνουν συμβουλές, που θα έπρεπε να απευθύνουν στους ίδιους τους εαυτούς τους.
Λένε πως η βία δεν αποτελεί λύση, γιατί η βία γεννάει βία. Δεκτό.
Αυτό το λένε οι υπερασπιστές ενός μηχανισμού καταστολής που πυροβολεί αδιακρίτως και βιαιοπραγεί συνεχώς.
Δηλαδή με τη βία που ασκούν, ουσιαστικά γεννούν όλη αυτή τη βία που τους έχει τρομάξει. Οδηγούν όλο και περισσότερους ανθρώπους απέναντί τους, με άγριες διαθέσεις.
Και παρότι δεν ήταν κανένας πρόεδρος της προκοπής· απειροελάχιστοι ήταν αυτοί. Ίσως ούτε και τόσοι· ο JFK είχε πει κάτι που ταιριάζει απόλυτα αυτές τις μέρες: «Αυτοί που εμποδίζουν μια ειρηνική επανάσταση, κάνουν τη βίαιη αναπόφευκτη».
Όπως και να έχει, αποφασίσαμε να μην αναβάλλουμε γι’ αύριο το σήμερα.
Ειδικά, με όσα μας περιμένουν· οι εξώσεις άρχισαν δειλά, δειλά.
Και αυτό, τουλάχιστον, οφείλουμε να μας το αναγνωρίσουμε.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Ο Jacob Blake, έφαγε 7 σφαίρες, θα χάσει κομμάτι του εντέρου του (πιθανόν και τη δυνατότητα να ξαναπερπατήσει, δηλαδή του κατέστρεψαν το υπόλοιπο της ζωής του) και οι κωλόμπατσοι τον έχουν με χειροπέδες στο κρεβάτι του νοσοκομείου, χωρίς να του έχουν αποδοθεί κατηγορίες, όπως είπε ο πατέρας του. Ο Kyle Rittenhouse, που δυο μέρες μετά στην ίδια πόλη (την Kenosha) πυροβόλησε στο κεφάλι έναν διαδηλωτή και μετά σκότωσε άλλον έναν, όταν προσπάθησε το πλήθος να τον αφοπλίσει, πέρασε μέσα από δεκάδες αστυνομικά μπλόκα οπλοφορώντας και κοιμήθηκε σαν πουλάκι στο σπίτι του, στη διπλανή γ@μωπολιτεία. Και πρέπει να συνεχίσουμε, να εξηγούμε, γιατί ο κόσμος εξεγείρεται και τα σπάει. Έχει κάποιο ξεκάθαρο πρόβλημα στα μέτρα και στα σταθμά του το αμερικανικό κράτος, αλλά μην γελιόμαστε, όλες οι ανθρώπινες ζωές στον πλανήτη μπαίνουν καθημερινά πάνω σε ζυγαριά που μετράει τα δολάρια, γουάν, γιεν ή ρούβλια στις τσέπες μας, αποφασίζοντας ανάλογα πώς θα μας συμπεριφερθεί. Αυτή είναι η διάκριση.
Υ.Γ.2 Για τον πανικό των Ελλήνων που κοιτάνε το χθες λιγότερο απ’ το σήμερα, λες και μπόρεσε ποτέ κανείς να επιστρέψει πίσω στο χρόνο (ούτε …επιστροφή στο μέλλον υπάρχει, μόνο τώρα ζούμε) τα έχει πει και ένας συμπατριώτης τους, ο Χρόνης Μίσσιος και ταιριάζουν κουτί στη νέα …κανονικότητα του κορονοϊού και της εθνικής υστερίας: “Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει, δολοφονώντας την μέσα στην οργανωμένη κοινωνία και τις οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα… Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας. Στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας. Και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας… Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ… Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο… Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μείς οι μαλ….ες, αντί να κλαίμε, το δειλινό, που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει. Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: “Χους ει και εις χουν απελεύσει”. Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια …”
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
