Του Σπύρου Γουδέβενου
Σήμερα φτάσαμε σε αριθμό κρουσμάτων κορονοϊού επιπέδου έναρξης καραντίνας (τον Μάρτιο), με την κυβέρνηση που...
πανηγύριζε για την νίκη κατά του ιού, να έχει υποστεί μία βαθιά ήττα από την πραγματικότητα που έφεραν οι επιλογές της μετά το άνοιγμα του Μαίου.
Το άνοιγμα του Μαίου δεν μπορεί κάποιος να το κατακρίνει σήμερα, γιατί η οικονομία στο σύνολό της δεν μπορούσε να νεκρώσει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, και γιατί ο πρώτος ενάμιση μήνας του ανοίγματος κύλησε πολύ ομαλά, γιατί ο ιός στη χώρα είχε σχεδόν μηδενική διασπορά και παρά τα μαζέματα σε πάρκα και πλατείες, τα κρούσματα κορονοϊού κυμάνθηκαν σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα. Από αυτό το διάστημα μας έμεινε, να θυμόμαστε τον Χαρδαλιά και τα ΜΑΤ να κυνηγάνε πιτσρικάδες χωρίς λόγο τελικά και βέβαια με δυσανάλογη σκληρότητα από αυτό που αναλογούσε στην επιτήρηση μέτρων προφύλαξης της δημόσιας υγείας.
Παράλληλα, οι εξαγγελίες για μαζικά τεστ του Απριλίου στον γενικό πληθυσμό για να προσδιοριστεί το μέγεθος της εξάπλωσης του ιού, έμειναν απλά εξαγγελίες, με τέστ μόνο σε ιδρύματα και αυτά όχι σε όλη την επικράτεια. Γιατί η άγονη σήμερα αντιπαράθεση ποιος φταίει πιο πολύ για την εξάπλωση ανάμεσα στο δίπολο "τουρίστες και ιθαγενείς", δεν θα είχε έδαφος, αν είχαν γίνει μαζικά τεστ και σίγουρα θα είχαμε μια πολύ πιο ξεκάθαρη επιδημιολογική εικόνα για τη χώρα, που θα έδιναν πιο σωστές απαντήσεις για τα επερχόμενα διλήμματα.
Φτάνουμε στα μέσα Ιουνίου, που η κυβέρνηση υπό το βάρος της ύφεσης αποφασίζει να ανοίξει η χώρα για τουρίστες. Και αν η ύφεση ήταν ένα επιχείρημα, τα μηνύματα για τον παγκόσμιο τουρισμό ήταν σαφή. Θα υπήρχε συνολική καθίζηση και αυτό το έβλεπε και ο δικός μας τουριστικός κλάδος, που παρά τις προσκλήσεις Μητσοτάκη-Θεοχάρη κατά το ήμιση αποφάσισε να παραμείνει σε αγρανάπαυση και να μην ανοίξουν πολλές μονάδες και συναφείς με τον τουρισμό επιχειρήσεις.
Τέλη Ιουλίου είναι σαφές, ότι ελάχιστοι τουρίστες ήρθαν, ακόμα πιο λίγοι θα έρθουν τον Αύγουστο και το ρίσκο να ανοίξουμε την χώρα εν καιρώ παγκόσμιας πανδημίας φαντάζει, να μην άξιζε να παρθεί. Στην Μύκονο λ.χ. ανθούν τα ιδιωτικά πάρτι, δηλαδή η παραοικονομία και οι επαγγελματίες του κλάδου εκεί μετράνε απλά τις ζημιές. Οι τουρίστες που θα συνέρρεαν στην ασφαλή Ελλάδα, ήταν μόνο ένα κυβερνητικό "state of Mind", γιατί, απλά, για να φτάσει ένας τουρίστας στην Ελλάδα, θα έπρεπε να ξεπεράσει τον φόβο, ότι μπορεί να αρρωστήσει μακριά από το σπίτι του, το δικό του σύστημα υγείας, να βρεθεί κοντά στο θάνατο, απλά για λίγες μέρες διακοπές. Η συντριπτική πλειοψηφία Βρετανών, Γερμανών, Ιταλών απλά δεν ξεκούνησε από τη χώρα του. Και βέβαια το ρίσκο έξαρσης της πανδημίας που παίρνεις δεχόμενος τουρίστες από πολλές χώρες του κόσμου, θα πρέπει να το ζυγίσεις με τη ισχυρή πιθανότητα, αυτό το μικρό τουριστικό κύμα να προκαλέσει ένα νέο μεγάλο εσωτερικό κύμα πανδημίας, που θα διαρκέσει μετά μήνες, που θα υποθηκεύσει την οικονομική ζωή της χώρας το φθινόπωρο και τον χειμώνα του παρόντος έτους.
Πήρε το ρίσκο η κυβέρνηση, αλλά με όρους αγοράς και το πληρώνουμε εμείς και αυτό ήταν το πιο μεγάλο της λάθος. Υπό τον εκβιασμό μεγάλων τουριστικών γραφείων, οδηγιών της ΕΕ, αλλά και του οικονομικού κόστους, που αυτή τη φορά μπήκε παραπάνω από το αγαθό της Υγείας, έκανε μία απαράδεκτη υπαναχώρηση, και με τα "δειγματοληπτικά" τεστ αρχές Ιουλίου είχαμε τις πρώτες συρροές εισαγόμενων κρουσμάτων κορονοιού. Το αυτονόητο "ελάτε στην Ελλάδα με ένα τεστ κορονοϊού αρνητικό", έγινε υπερβολικό αίτημα κάποιων γκρινιάριδων στη χώρα. Η διασπορά στη χώρα ξεκίνησε από ανυποψίαστους τουρίστες, που ήρθαν στη χώρα χωρίς συμπτώματα (και αυτό σημαίνει, ότι με τίποτα δεν πρέπει να στοχοποιούνται από εμάς, αντίθετα κάνοντας τέστ θα είχαν προλάβει και αυτοί τα χειρότερα) και μετά εξαπλώθηκε στην κοινότητα αδιαμφισβήτητα εξαιτίας και της χαλαρότητας του εδώ πληθυσμού, που μέρος του πιστεύει ακόμα και σήμερα ότι "δεν υπάρχει κορονοϊός".
Τα λάθη της κυβέρνησης Μητσοτάκη όμως συνεχίστηκαν και τις τελευταίες μέρες, που ο αριθμός των κρουσμάτων ανέβαινε με την επιλεκτική αλλά και υποκριτική λήψη μέτρων ασφάλειας για την δημόσια υγεία. Ενώ ο Χαρδαλιάς κατηγορούσε τους ιθαγενείς για μη τήρηση μέτρων, ο ίδιος διασκέδαζε σε θέατρο μη τηρώντας καμία απόσταση. Και ενώ επιστρέφουν οι μάσκες στα καταστήματα λιανικής, στα εμπορικά κέντρα η χρήση τους γίνεται μη υποχρεωτική, ενώ στις εκκλησίες η χρήση κρίθηκε σχεδόν "απαγορευτική". Αντιφατικές ενέργειές, βορά στους "ψεκασμένους" της χώρας που ενίσχυαν με αυτές τις αντιφάσεις την άθλια επιχειρηματολογία τους, ότι τα περί κορονοίού είναι μία απάτη. Ο συνωστισμός στα μπαρ κόλλαγε κορονοϊό, αλλά αυτός που γινόταν με κρατική ευθύνη (δες μέσα μαζικής μεταφοράς) δεν κόλλαγε!
Και σε όλα αυτά έχουμε την ύφεση που δοκιμάζει ήδη την χώρα, και φαίνεται ότι θα την τσακίσει το επόμενο διάστημα. Και αν η ύφεση δικαιολογείται με όρους αγοράς, από το παγκόσμιο lock down της Άνοιξης, από την καθίζηση του τουρισμού και την ανασφάλεια για το επόμενο διάστημα, να ξεκαθαρίσουμε, ότι οι συνέπειές της για τις δυνάμεις εργασίας του πλανήτη δεν μπορεί ποτέ να είναι "αντικειμενικές", "φυσική συνέπεια" και άλλα μοιρολατρικά σχήματα, που βλέπουμε να στηρίζονται από απολογητές και της δεξιάς, ελληνικής κυβέρνησης.
Τα επιδόματα προς τους δοκιμαζόμενους εργαζόμενους (που δίνονται με κάνα μήνα καθυστέρηση) και τα μέτρα ελάφρυνσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας, είναι πενιχρά και δεν αποτελούν ούτε καν ασπιρίνη. Απόρροια και των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας (πλεονάσματα, περικοπές, εξυπηρέτηση δανείων), αλλά και των αποφάσεων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης που πανηγυρίζει για χρηματοδοτικά πακέτα που θα διατεθούν, εξευτελιστικά μικρά σε σχέση με την προβλεπόμενη ύφεση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όντας νεοφιλελεύθερη μέχρι το κόκκαλο ούτε που της περνάει από το μυαλό, να αναδιανείμει τον πλούτο στη χώρα πριν εξαθλιωθεί περισσότερο ο λαός (γιατί πολλοί κλάδοι της οικονομίας, άρα και κεφαλαιοκράτες είτε δεν είδαν μειώσεις στα κέρδη τους, είτε κάνουν χρυσές δουλειές στα χρόνια του κορονοϊού) και επικαλείται προκλητικά την έλλειψη "λεφτόδεντρων" για να δικαιολογήσει την ανεπάρκεια των μέτρων της για τον λαό, την ίδια στιγμή που μοιράζει πακτωλό χρημάτων σε ημέτερους.
Αυτοί που πανηγύριζαν ότι νίκησαν τον κορονοϊό, σήμερα για την επερχόμενη (και όχι επιθυμητή) ήττα τους στο τομέα της Δημόσιας Υγείας, μιλάνε πλέον αποκλειστικά για ατομική ευθύνη. Αποποιούνται των εγκληματικών επιλογών τους από τον Μάιο και μετά, αλλά είναι μάταιο. Οι νίκες και οι ήττες χρεώνονται πάντα στους στρατηγούς. Και αλίμονο στους στρατηγούς που έχουν να κάνουν και με πεινασμένους στρατιώτες.
ΠΗΓΗ: anemosantistasis.blogspot.com
