32 εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν οικονομική ενίσχυση λόγω ανεργίας στις ΗΠΑ (αυξημένος σημαντικά ο αριθμός από την προηγούμενη βδομάδα), ενώ...
πρέπει πλέον να λάβουμε υπόψη, ότι το ύψος της ενίσχυσης μεταφράζεται σε κάτι περισσότερα από $200 την βδομάδα.
Τα χειρότερα έπονται. Δεν θα υπάρξει καμία επάνοδος και, αν υπάρξει, δεν θα είναι σύντομα.
Αυτή είναι η πλήρης αποτυχία ενός συστήματος. Δεν είναι επειδή του έσκασε του καπιταλισμού μια πανδημία, αλλά επειδή δεν ξέρει πώς να την διαχειριστεί, εν μέσω μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης.
Τα πάντα δείχνουν τόσο αστεία και τόσο τραγικά ταυτόχρονα.
Ας τ’ αναρωτηθεί ο καθένας μόνος του, όπως και να έχει.
Έτσι φανταζόμαστε τον κόσμο, όπως είναι σήμερα;
Υπάρχει έστω ένας άνθρωπος, που να βλέπει σήμερα την ανθρωπότητα και τις κοινωνίες της και να λέει «είμαστε όπως θα ήθελα να είμαστε»;
Υπάρχει έστω ένας άνθρωπος, που να βλέπει τα νοσοκομεία που θα τον περιθάλψουν και να νοιώθει ασφάλεια; Στη Δύση μιλάω, γιατί αν βάλουμε και τον υπόλοιπο κόσμο στην εξίσωση; Δράμα.
Και οι άνθρωποι, έχοντας αποτινάξει την ιδέα, ότι υπάρχει και επόμενη μέρα (ναι, τώρα ζούμε, αλλά αν είσαι ναυαγός σε νησί και φας την πρώτη μέρα όλα τα αποθέματα τροφής, μάλλον θα πεινάσεις την επομένη κιόλας), έχουν κάτσει σε μια γωνιά και αμφισβητούν, ότι μπορούν να τους συμβούν και χειρότερα.
Οι κοινωνίες δομήθηκαν μέσα σε ψέματα και ζούνε αυτά τα ψέματα, οπότε μην μας κάνουν εντύπωση οι συνωμοσιολογίες.
Λέμε ψέματα στον εαυτό μας συνέχεια, για να μην χρειαστεί, να αντιμετωπίσουμε την ασχήμια.
Τα βλέπουμε όλα μέσα από φίλτρα, ρετουσαρίσματα και παρωπίδες.
Για να έχουμε την δυνατότητα να ζούμε σε μια κανονικότητα, όπου τίποτα δεν είναι κανονικό (εξ ορισμού δεν υφίσταται πουθενά αυτό που ορίζουμε ως «κανονικό», ως «φυσιολογικό»), όπου όλα στηρίζονται σε μια πλασματική εικόνα και όχι σε μια ορατή πραγματικότητα.
Και πρέπει ντε και καλά να υποχρεωθούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με μια τεράστια καταστροφή, για να αποδεχθούμε, ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά, αφού κανένας μας δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να βελτιώσει τα πράγματα· και αυτό δεν είναι μπηχτή για δράσεις, επαναστάσεις και αγώνες, δεν θα μιλήσω γι’ αυτά σήμερα.
Δεν νομίζω, ότι ακόμα και τώρα έχουν καταλάβει πολλοί άνθρωποι, τι έρχεται.
Τέλος πάντων, μην πέσουμε και στο επίπεδο της ρητορικής της Βίβλου, μιλώντας για αποκαλυπτικές σκηνές, αλλά δεν θα είναι ωραία, όσα συμβούν.
Θα είναι πολύ δύσκολοι οι επόμενοι μήνες.
Και ίσως θα είναι αρκετά δυσκολότεροι, για εκείνους που δεν έχουν την εμπειρία του «πρώτου» κύματος του κορονοϊού, οπότε θα τους πέσουν όλα μαζί.
Επ ευκαιρία, διαβάζω αυτά που γίνονται στον Πόρο (στην Ελλάδα) και καταλαβαίνεις αμέσως, ότι οι τελευταίοι μήνες πέρασαν έτσι, χωρίς κανείς να προετοιμαστεί για τίποτα.
Και φυσικά, δεν μιλάω για τον αριθμό των κρουσμάτων (πραγματικά αυτή η αριθμολαγνεία, όπως είπε ο Χρήστος, είναι ανούσια), αλλά για το πώς συμπεριφέρονται πολιτεία και πολίτες.
Και όχι δεν μιλάω ούτε για την …ατομική ευθύνη και το …φιλότιμο, ούτε καν για μάσκες, αποστάσεις και τα σχετικά.
Μιλάω για το δούλεμα.
«Σε εμάς δεν θα συμβεί», έτσι;
Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό το ενδεχόμενο, ότι θα αντιμετωπίσουν τον ιό εν μέσω πανδημίας. Από φθινόπωρο και βλέπουμε.
Άλλοι πίστεψαν, ότι θα σωθούν χάρη τον Μωυσή, άλλοι χάρη στον Θεό και άλλοι χάρη στο ελληνικό αίμα, που ιό δεν υπομένει.
Και βέβαια, ο ιός δεν καταλαβαίνει από κλειστά ή ανοιχτά σύνορα.
Κάποιος θα πήγαινε στο εξωτερικό, μετά σε πάρτι και θα είχατε την ίδια κατάσταση.
Το στοίχημα ήταν στο βαθμό προετοιμασίας.
Πόσο προετοιμάστηκα πριν κολλήσω, όχι μήπως κολλήσω.
Και οι Έλληνες, αντί να φαγωθούν για τα ανύπαρκτα νοσοκομεία, τεστ και τις υποδομές περίθαλψης, θα φαγωθούν, για το ποιος έφερε τον ιό και ποιος τον κόλλησε στους άλλους.
Πολύ σύντομη η διαδρομή από τη συνωμοσιολογία και “εγώ δεν τα πιστεύω αυτά”, στο “αχ τι πάθαμε, αχ τι κακό μας βρήκε” και “βοήθα Παναγιά μου”.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Στη Βηρυτό του Λιβάνου, η οργή άρχισε να ξεχειλίζει, φυσική συνέχεια και των γεγονότων του περασμένου έτους, μετά την έκρηξη που διέλυσε μεγάλο μέρος της πόλης. Και για άλλη μια φορά μετά από μια καταστροφή, η ελίτ υπόσχεται επιστροφή σε μια κανονικότητα. Αυτό το «θα γίνουν τα πράγματα όπως πριν», πρέπει να είναι μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες αυταπάτες. Τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν, γιατί τα πάντα είναι ρευστά σε συνεχή κίνηση. Η υπομονή των κατοίκων της Βηρυτού έχει όμως εξαντληθεί από καιρό και μάλλον δεν μασάει. Τεράστια διαδήλωση σήμερα και πάνω από 100 τραυματίες, αφού οι δυνάμεις της αστυνομίας γάζωσαν κυριολεκτικά με πλαστικές σφαίρες το πλήθος. Γιατί η μόνη απάντηση του συστήματος (πλέον) στα αδιέξοδά του θα είναι η άγρια καταστολή. Δεν είδαμε τίποτα ακόμα.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
