homo phobicus ή σκέτο και με το ζόρι homo.
Δεν ανήκω σε καμιά από τις «σχολές της πανδημίας».
Δεν έχω σχέση με τους θιασώτες της πανδημικής υστερίας, τις φοβικές αναρτήσεις κάθε πέντε λεπτά, που απευθύνονται στο δεύτερο πληθυντικό με αγένεια, προς όσους δεν διαθέτουν επαρκή «ατομική ευθύνη», έχουν εντρυφήσει διαδικτυακά στη λοιμωξιολογία και απαιτούν μάσκες και στα τρίχρονα των βρεφονηπιακών σταθμών.
Δεν με συνδέει επίσης τίποτα με τους πανδημικούς Κλουζώ της συνωμοσιολογίας, των ψεκασμών και του μη covid, που φοράνε μάσκα στο σούπερ μάρκετ αλλά όχι στην εκκλησία και, παρά την ως τώρα κοινωνική τους αμεριμνησία, ανακάλυψαν όψιμα τη νέα τάξη πραγμάτων και την επικαλούνται ανορθόγραφα, όπως και τον πατριωτισμό.
Ο κοινωνικός διπολισμός της πανδημίας σάρωσε την κοινή λογική και κοντεύει να σαρώσει και τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Απειλούμαστε από τον covid, τον καρκίνο, την κατάθλιψη, την κυβερνητική αλητεία, τη χυδαία διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την ανεργία, την κατάσχεση και τη επερχόμενη πείνα.
Επιβάλλεται όμως από τα πάνω μια “πανδημική ομοψυχία”, δια ροπάλου, φόβου και προστίμων και μέσα σ’ αυτή τη γυάλα επωάζεται το νέο ανθρώπινο υβρίδιο.
Ο όρος “social distancing”, αντί του “physical distancing” που ίσχυε ως πρόσφατα σε όλα τα νοσοκομεία λοιμωδών νοσημάτων, δεν είναι τυχαίος.
Ο homo sapiens, ο σκεπτόμενος άνθρωπος προέκυψε από την κοινωνική συναναστροφή. Η κοινωνική απόσταση, όχι τόσο για τους ενήλικες αλλά κυρίως για τα παιδιά, συντελεί στην άνοια και τη συναισθηματική συρρίκνωση.
Η φωτογραφία από σχολείο της Ταϋλάνδης περιγράφει εύγλωττα την επώαση των homo phobicus. Στη χώρα- παράδεισο του παιδοφιλικού τουρισμού, αυτό το τραγικό σκηνικό προστασίας τάχα της παιδικής υγείας είναι ο ορισμός της κυνικής δυστοπίας. Πριν αποδειχτεί βέβαια καν, τι τύπος ανθρώπου προκύπτει μέσα από αυτές τις συνθήκες, τα παιδιά μπορεί να έχουν σκάσει από έλλειψη οξυγόνου.
Ο Βατζιραλόγκορν, Vajiralongkorn είναι ο βασιλιάς της Ταϋλάνδης, που με πραξικόπημα το 2014, ισχυροποίησε την αυθαιρεσία της εξουσίας του, την καταπίεση του κόσμου και αυγάτισε το μυθικό πλούτο του. Σήμερα η Ταϋλάνδη, με τα παιδιά σε κλουβιά και μια άγρια καταστολή των φοιτητών συνταράσσεται από μεγάλες διαδηλώσεις.
Μέσα σ’ αυτό το ταϋλανδέζικο κλουβί θα διαπλαστεί ο νέος τύπος ανθρώπου. Φοβικός, απομονωμένος, πειθήνιος και βαριά καταθλιπτικός.
Εκπαιδευτικοί και γονείς ξέρουμε καλά, πως σχολείο με κλουβιά θα είναι ζωολογικός κήπος και σχολείο με μάσκες, ανέκδοτο.
Με πνιγμένη πάνινη φωνή κάνεις φάρσες στο τηλέφωνο. Δεν διαβάζεις κείμενο, δεν ξεδιπλώνεις την ιστορία και δεν εξηγείς τριτοβάθμια εξίσωση. .
Σχολική αίθουσα καθαρή και ευάερη, με λίγους μαθητές σε λογική απόσταση, είναι κοινή λογική. Χωρίς υστερία, κλάψα και ικεσία δωρεάν μάσκας, γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να απαιτήσουμε το αυτονόητο. Η ζωή ως έννοια είναι απαίτηση.
Όποιος φοβάται τον πανδημικό θάνατο, δε γίνεται να φοβάται περισσότερο μια απεργία και την απαίτηση για ζωή.
Στο θαυμαστό κόσμο της σημερινής δυστοπίας, τα παιδιά θα σπάσουν πολλή πλάκα φορώντας μια χιλιοφορεμένη, βρώμικη μάσκα και παραπατώντας από υποξία, τη μέθη που προκαλεί η έλλειψη οξυγόνου.
Στο Θαυμαστό Νέο Κόσμο του Χάξλεϋ, οι ανθρώπινοι τύποι κατασκευάζονται με ελεγχόμενη και προκαθορισμένη νοημοσύνη, ανύπαρκτο συναισθηματικό κόσμο, και θα αντέχουν τους Βατζιραλόγκορνς και την έλλειψη οξυγόνου.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b
