Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Κοντεύουν τρεις μήνες διαδηλώσεων και δράσεων κατά του συστημικού ρατσισμού στις ΗΠΑ, από τη δολοφονία του George Floyd στις 25 Μαΐου, όταν και εξαπλώθηκαν ραγδαία ταραχές σε δεκάδες πόλεις, ως φυσική...
συνέχεια πρότερων περιστατικών και τοπικών εξεγέρσεων.
Κάθε περιστατικό αστυνομικής βίας από κείνη την μέρα και έπειτα ήταν ξεκάθαρο, πως δεν θα περνούσε πλέον τόσο απαρατήρητο, όσο στο παρελθόν και ότι θα πυροδοτούσε ακόμα περισσότερες αντιδράσεις.
Αυτό συνέβη στη Kenosha του Wisconsin (με τον Jacob Blake που δέχθηκε 7 σφαίρες στην πλάτη μπροστά στα τρία του παιδιά και ίσως να έχει μείνει παράλυτος για το υπόλοιπο της ζωής του, αν επιβιώσει) και στη Lafayette της Louisiana, που προετοιμάζεται να υποδεχθεί και τον τυφώνα Laura, με τον Trayford Pellerin που έχασε τη ζωή του δεχόμενος την Παρασκευή σωρεία πυροβολισμών.
Αν σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναλύσουμε, γιατί είναι κτηνωδία να πυροβολείς κάποιον (δεν έχει σημασία ο αριθμός των σφαιρών ή η προσωπικότητα του θύματος) και να πρέπει παράλληλα να δώσουμε μια λεπτομερή περιγραφή του περιστατικού, τότε καλύτερα να σταματήσει εδώ το κείμενο.
Γενικά, βλέπω, ένα διαρκές debate για την αστυνομική βία και τις σπασμένες βιτρίνες, αλλά μια εκκωφαντική σιωπή για τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και δεν μιλάω τόσο για το BLM (Black Lives Matter), που καλώς ή κακώς ασχολείται με τη στοχοποίηση των μαύρων και των μειονοτήτων, δηλαδή τολμάει να “μιλάει” για κάποιες από τις ανισότητες, όσο μιλάω για την στάση των «ουδέτερων» και γενικά των μετριοπαθών (μην κάνετε το λάθος να μάθετε, τι γνώμη έχουμε οι Ελληνοαμερικάνοι, θα φρίξετε με την πλειοψηφία), οι οποίοι, που τους χάνεις, που τους βρίσκεις, ζητάνε να κρατήσουμε ειρηνικές τις διαμαρτυρίες, παρ’ όλο που κανείς στο κίνημα δεν είναι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει, ότι, αν κάψουμε την πόλη συθέμελα, ξαφνικά όλα θα φτιάξουν.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήταν ενδιαφέρον, να ακούσουμε, πώς ακριβώς θα φτιάξουν.
«Δεν αλλάζει τίποτα έτσι». Και πώς αλλάζει; Ψηφίζοντας κάθε 4 χρόνια ανάμεσα στο γεροξεκούτη 1 και τον γεροξεκούτη 2; Περιμένοντας την αστυνομία να εξοπλιστεί με πυρηνικές κεφαλές;
Αν και το θετικό μέσα σ’ όλα είναι, ότι όσο περνούν οι μέρες το μάτι γυαλίζει, οπότε ουσιαστικά έψαχνα αφορμή για να ξεσπαθώσω πάλι κατά του μέσου δυτικού (του μικροαστού ντε), που τα πάντα γύρω του καταρρέουν και αυτός είναι όλο συμβουλές.
Αυτό δεν σημαίνει κιόλας, ότι οι υπόλοιποι δεν έχουμε αδιέξοδες αυταπάτες.
Ουσιαστικά παιδιαρίζουμε. Ξανά και ξανά. Το βλέπουμε, ότι δεν έχει να κάνει με μερικά σάπια μήλα και με μια σάπια αστυνομία και έναν μ@λάκα πρόεδρο, αλλά με ένα βαθύτατα σάπιο σύστημα.
Ενώ βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αρνούμαστε να περιγράψουμε αυτό που βλέπουμε.
Λες και δεν βλέπουμε, ότι η αστυνομία φυλάει τους πλούσιους και σκοτώνει τους φτωχούς. Ναι, δεν είναι αυτό που νομίζεις, φίλε, move along.
Και όμως, αυτό είναι όλο.
Δεν είναι η στοχοποίηση των μαύρων το πρόβλημα καθ’ αυτό. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι μια μαύρη γυναίκα δεν έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες να φάει σφαίρα από έναν λευκό άντρα.
Μόνο που ο ρατσισμός είναι σύμπτωμα, δεν είναι η ασθένεια.
Η αστυνομική βία είναι θέμα συστημικής πολιτικής. 200 κράτη έχει ο πλανήτης και δεν είδαμε ποτέ αστυνομικό, να κατουρά κάποιον πολιτικό. Άστεγο όμως; Και στα 200. Σύμπτωση θα ‘ναι.
Δεν πρόκειται, επίσης, να δεις την Εθνοφυλακή (τα ΜΑΤ ή ότι άλλο θέλετε) να κατεβαίνει σε πλούσια συνοικία, για να αντιμετωπίσει ταραχές.
Οι πλούσιοι, περιέργως, δεν κατεβαίνουν, να τα σπάσουν. Συνήθως. Εκτός αν τα ‘χουν τσούξει, αν έχουν μαστουρώσει και αν σπάνε πλάκα.
Ούτε θα τολμούσε αστυνομικός, να πυροβολήσει 7 φορές στην πλάτη τον Lebron James ή τον Barack Obama.
Ναι, υπάρχει μια αιματοβαμμένη ιστορία γύρω από την «κατάκτηση» και εποίκιση της Αμερικής από τους Ευρωπαίους (τους λευκούς) και την βίαιη απαγωγή εκατομμύρια Αφρικανών σκλάβων, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι είχε να κάνει αποκλειστικά με το χρώμα.
Στο φινάλε, φτάνει σε τέτοια ύψη η απληστία, που αργά ή γρήγορα αρχίζεις να βλέπεις ακόμα και τους άλλους ανθρώπους ως κτήματα.
Αν στην Αφρική ζούσαν τότε λευκοί, το ίδιο θα τους συνέβαινε. Στη θέση των μαύρων σκλάβων θα είχαμε λευκούς και η νέα κουλτούρα τους θα ήταν ανάλογη των σημερινών απόγονων των σκλάβων. Εξίσου ταξική και αποκομμένη από τις αρχέγονες ρίζες τους. Κουλτούρα ξεριζωμένων.
Η ασθένεια είναι η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα πάντα δομήθηκαν γύρω απ’ αυτή τη λογική της επικυριαρχίας των ανθρώπων.
Τα πάντα. Γι’ αυτό τα λέμε κοινωνικοοικονομικά συστήματα.
Όσο το αρνούμαστε, τόσο εκείνο θα επιμένει να μας υπενθυμίζει, ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει πραγματική ειρήνη ανάμεσα σε “ιδιοκτήτες” και “σκλάβους”.
Και η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Μέχρι να καταστεί σαφής.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Γίνεται αυτές τις βδομάδες η μεγαλύτερη ανακατανομή πλούτου στην Iστορία (μέχρι την επόμενη) και μια τεράστια οικονομική καταστροφή χιλιάδων νοικοκυριών, λόγω της βαθιάς κρίσης στην οποία περιήλθε το σύστημα από πέρσι το καλοκαίρι και έπειτα (εσείς να λέτε, ότι φταίει ο κορονοϊός), αλλά εμείς τρομάζουμε με λίγες σπασμένες βιτρίνες. Εντάξει, στην Ελλάδα δεν φτάσατε ακόμα εκεί. Είστε ακόμα στις μάσκες. Δημιουργώντας ενοχές στους ανθρώπους, ουσιαστικά τους χειραγωγείς.
Δεν πειράζει που η εξουσία σε πυροβολεί στην πλάτη, πειράζει όμως η σπασμένη βιτρίνα. Το πρώτο είναι ατύχημα, το δεύτερο είναι έγκλημα. Όπως, η κλοπή είναι έγκλημα. Το να έχεις δισεκατομμύρια, όταν άλλοι πεινούν, είναι επιτυχία. Ησύχασε, πήγαινε για ύπνο, να είσαι αύριο ξεκούραστος στη δουλειά και να θυμάσαι, ο καλός πολίτης είναι ο νομοταγής πολίτης. Η Άυν Ραντ είχε πει κάποτε: «Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διοικήσεις αθώους. Η μόνη εξουσία, που οποιαδήποτε κυβέρνηση διαθέτει, είναι η εξουσία να βλάψει εγκληματίες. Όταν δεν υπάρχουν αρκετοί εγκληματίες, τους δημιουργείς. Ποινικοποιείς τόσες πολλές συμπεριφορές, που στο τέλος καθίσταται αδύνατον για τους ανθρώπους, να ζήσουν χωρίς να παρανομήσουν». Να σας πω έναν ωραίο νόμο, να είμαστε όλοι καταζητούμενοι αμέσως μετά τη ψήφισή του; «Απαγορεύεται η σκέψη. Οι παραβάτες θα τιμωρούνται με 10 χρόνια φυλάκιση». Εντάξει όχι όλοι μας, κάποιοι δεν κινδυνεύουν, οπότε αρκετοί τέλος πάντων.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, τον “πετάξαμε” τον σοσιαλισμό όλο μαζί. Τα αιτήματα του σοσιαλισμού, όμως, είναι όλα εδώ. Αλλά απαγορεύεται να μιλάμε για αυτά, γιατί θεωρούνται “παλαιοκομμουνιστικά”. Θα μιλάμε για δικαιώματα μειονοτήτων μόνο. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όχι. Οπότε, βλέπω να γίνονται δικαιώματα των ανθρώπων η φτώχεια και η πείνα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του δικαιώματος στην βλακεία. Την βλακεία, που ο Μαρξ - όπως και άλλοι φιλόσοφοι - ξέχασαν να την υπολογίσουν. Αμορφωσία και ιδιωτεία, θερίζουν. Και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν απασχολεί κανέναν. Αν και η λέξη “εκμετάλλευση”, έχει μέσα της την απάντηση. “Εκμετάλλευση”, παίρνω από το μετάλλευμα το μέταλλο. Και το υπόλοιπο το πετάω; Το πετάω. Έτσι πετιούνται εκατομμύρια άνθρωποι αιώνες τώρα. Πάντως, μέσα από τα συντρίμμια της ανθρωπότητας θα ακούγεται κάπου στο βάθος η Διεθνής. Να είσαι καλά, Άρη).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
