Δεν ξέρω, πόσο καιρό χρειαζόμαστε για να το καταλάβουμε, αλλά η πραγματική ελευθερία σε μια κοινωνία δεν μετριέται με λεφτά, με ιδιοκτησία και με τα καταναλωτικά αγαθά, που οι πλούσιοι...
μας επιτρέπουν να έχουμε.
Η πραγματική ελευθερία σε μια κοινωνία μετριέται με τον πλούτο που παράγεται από την εργασία μας και την διανόησή μας, όταν εμείς αποφασίζουμε, ποιος θα είναι αυτός.
Η ικανότητα να κατέχεις μια πιστωτική κάρτα, ένα αυτοκίνητο ή μια τηλεόραση 50 ιντσών, δεν είναι μέτρο ελευθερίας, όπως δεν είναι μέτρο ελευθερίας το να μην πεινάς και να μην είσαι άστεγος λαμβάνοντας ένα κρατικό επίδομα.
Γιατί, τίποτα από αυτά δεν αλλάζει το γεγονός, ότι οι πλούσιοι κλέβουν την αξία της εργασίας μας και της διανόησής μας, εκτός από ένα μικρό κομμάτι που μας επιτρέπουν να έχουμε, για να αγοράζουμε τα προϊόντα που οι ίδιοι παράγουμε.
Δηλαδή, θέλει κάποιος να μου πει, πώς χρειάζεται το διοικητικό συμβούλιο και ο διευθύνων σύμβουλος της Apple για να παράξουμε κινητά; Αφού εμείς τα σχεδιάζουμε, εμείς τα προγραμματίζουμε και εμείς τα κατασκευάζουμε.
Εντάξει, το γενικό «εμείς», οι μη πλούσιοι.
Μα τι λες ρε Κώστα, χρειαζόμαστε αρχικό κεφάλαιο, κτίρια, γραφεία, υπολογιστές.
Και ποιος τα φτιάχνει, ρε κεφτέ, τα κτίρια, τα γραφεία και τους υπολογιστές; Εμείς.
Τίποτα από αυτά δεν αλλάζει το γεγονός, ότι, είτε επιβιώνουμε από την εργασία μας, είτε από κρατική ενίσχυση, επιβιώνουμε μέσα σε μια καταναγκαστική σχέση όπου η ικανότητα μας να έχουμε φαΐ, να φάμε και μια σκεπή πάνω από το κεφάλι μας, εξαρτάται από την υπακοή μας σε ένα αφεντικό ή σε μια κυβέρνηση.
Τις περισσότερες φορές, και στα δύο.
Η πραγματική ελευθερία σε μια κοινωνία, δεν καθορίζεται ούτε από τα πολιτικά μας δικαιώματα.
Ένα από τα μαθήματα, που πήραμε από την πανδημία του κορωνοϊού, είναι, ότι τα δικαιώματα μπορούν να αφαιρεθούν πολύ εύκολα.
Ακόμα και το Σύνταγμα μιας χώρας μπορεί εύκολα να κουρελιαστεί, χωρίς πραξικόπημα, χωρίς καν οποιονδήποτε διάλογο, έτσι, με ένα κυβερνητικό διάταγμα.
Τα δικαιώματα είναι μια διαστρέβλωση της πραγματικής ελευθερίας των ανθρώπων, τα οποία εφευρέθηκαν, για να μας ξεγελάσουν, ώστε να πιστέψουμε, ότι η ελευθερία μας εξαρτάται από τις κυβερνήσεις.
Ακόμα και η ίδια η Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ένα από τα πιο φωτισμένα έγγραφα που παρήγαγε η ανθρωπότητα, έχει ως προϋπόθεση των δικαιωμάτων την ύπαρξη ενός αναγνωρισμένου κράτους.
Δηλαδή, αν δεν υπάρχει ένα κράτος, που να καθιερώσει τις ελευθερίες μας μέσω των δικαιωμάτων, αυτό σημαίνει ότι είμαστε σκλάβοι;
Πάτε καλά ρε;
Όχι, φυσικά. Στην πραγματικότητα, γεννιόμαστε ελεύθεροι και ο σκοπός των κυβερνήσεων είναι, να περιορίζουν την ελευθερία μας, ώστε να προστατεύσουν το χρήμα, την ιδιοκτησία και τα προνόμια των πλουσίων.
Αυτός ήταν και είναι ουσιαστικά, ο πραγματικός λόγος για την καταπάτηση των ελευθεριών μας στην περίοδο της πανδημίας, όχι η δημόσια υγεία.
Αν λαμβάνονταν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την εξασφάλιση της δημόσιας υγείας, αυτό θα οδηγούσε στην κατάρρευση του καπιταλισμού, δηλαδή στην κατάρρευση της ικανότητας των πλουσίων να παράγουν κέρδη και να εκμεταλλεύονται την εργασία μας.
Τα δικαιώματα που έχουμε, έρχονται σε απευθείας σύγκρουση με τα κέρδη των πλουσίων, τι δεν καταλαβαίνεις;
Και αυτό που υπερισχύει, είναι τα κέρδη. Ποια δικαιώματα και ποια ζωή και ποια ελευθερία;
Σε ένα σύστημα που λατρεύει το χρήμα, όταν η ικανότητα να παράγει πλούτο, περιορίζεται από τα παραπάνω, τι νομίζεις ότι θα θυσιαστεί, ο πλούτος;
Η πραγματική ελευθερία, δεν μετριέται από την ισχύ, που οι πλούσιοι και οι κυβερνήσεις μας, μας επιτρέπουν να έχουμε, αλλά από την ικανότητά μας να κυβερνιόμαστε μόνοι μας, να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι ως άτομα την ατομική μας μοίρα και την μοίρα των κοινωνιών μας.
Αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να πιστέψουν, ότι εκείνοι μας δίνουν τις όποιες ελευθερίες έχουμε, τότε παραδίδουμε την φυσική ελευθερία μας στο έλεός τους, δίνοντάς τους την δύναμη να την αφαιρούν ή όχι (κατά το δοκούν) και την δύναμη να μας απειλούν με την αφαίρεση των ελευθεριών μας, αν δεν υπακούσουμε στις προσταγές τους.
Η πραγματική ελευθερία (σε μια κοινωνία) ξεκινάει, όταν αποκτήσουμε υπευθυνότητα για τις πράξεις μας, όταν γίνουμε κυρίαρχοι της ίδιας μας της επιβίωσης.
Είμαστε πολύ μακριά από αυτό, πιτσιρίκο.
Αν ένα κράτος δεν είναι ικανό να εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες των πολιτών, την ασφάλεια τους, την υγεία τους, την παιδεία τους, τότε αυτομάτως χάνει οποιαδήποτε δικαιολογία για την ύπαρξή του.
Απλά, δεν έχει νόημα να υπάρχει.
Όταν ένας θεσμός δεν μπορεί (εκ του αποτελέσματος) να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, τότε το μόνο που απομένει, είναι να τον διαλύσουμε και να φτιάξουμε κάτι καινούργιο, από τα κάτω προς τα πάνω, που να λειτουργεί σωστά.
Το πελατειακό κράτος της Νέας Δημοκρατορίας και των υπολοίπων μνημονιακών κομμάτων της κοινοβουλευτικής συγκυβέρνησης, λειτουργεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών και των γηγενών πλουσίων.
Ο υπόλοιπος κόσμος υποφέρει και θα συνεχίσει να υποφέρει μέχρι να τους ξεφορτωθεί.
Το ελληνικό κράτος έχει χάσει οποιαδήποτε νομιμοποίηση για την ύπαρξή του, γιατί είναι ανίκανο να εξασφαλίσει τις ανάγκες των πολιτών και να παρέχει το ελάχιστο της ποιότητας ζωής που δικαιούται να έχει.
Γυρνώντας σελίδα, πάμε και στην ατομική ελευθερία.
Η ατομική ελευθερία, προέρχεται από την δια βίου αναζήτηση για την κατανόηση του εαυτού και του κόσμου γύρω μας, μέσω της εκπαίδευσης, των προσωπικών εμπειριών και της προσωπικής μας ενδοσκόπησης (σκεπτόμενοι αυτά που έχουμε διαβάσει, αυτά που έχουμε ζήσει και συγκρίνοντάς τα με αυτά που μάθαμε στο παρελθόν, προσπαθώντας να καταλάβουμε περισσότερα).
Με απλά λόγια, όσο αυξάνεται η συνειδητότητά σου, τόσο πιο ελεύθερος γίνεσαι.
Δεν υπάρχει ατομική ελευθερία, χωρίς κοινωνική ελευθερία, όπως και δεν υπάρχει ατομική ελευθερία, χωρίς συνειδητότητα.
Γιατί η ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα. Ατομική ελευθερία σημαίνει ατομική ευθύνη.
Και αυτό επειδή η ελευθερία δεν μπορεί να είναι εργαλείο εξουσίας, όπως στην περίπτωση των πλουσίων και κάθε λογής φασίστα, γιατί χάνει αυτομάτως το νόημα της.
Η αρνητική ελευθερία, η ελευθερία του να κατέχεις, να εξουσιάζεις και επομένως να εκμεταλλεύεσαι και να επιβάλεις την θέληση σου, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για την δημιουργία μιας δίκαιης κοινωνίας.
Γιατί αυτό δεν είναι ελευθερία, αυτό είναι ασυδοσία. Αυτό, είναι η ελευθερία των τυράννων.
Με αυτήν τη λογική, δεν υπάρχει πιο ελεύθερος άνθρωπος σε μια κοινωνία από έναν δικτάτορα.
Οι περισσότεροι από εμάς, δεν ζούμε μόνοι. Είμαστε ένα άτομο, σε μια κοινωνία ανθρώπων. Είμαστε ένας εργαζόμενος, σε μια ομάδα εργαζομένων στον ίδιο εργασιακό χώρο.
Η ικανότητά μας να έχουμε ατομική ελευθερία, εξαρτάται από την ικανότητα μας να συνεργαζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους στην κοινωνία μας και στον εργασιακό μας χώρο.
Η ατομική και η κοινωνική ελευθερία μαζί, είναι εργαλεία απελευθέρωσης από την καταπίεση της εξουσίας των πλουσίων και των κρατικών τους λακέδων.
Απελευθέρωση από τις ιεραρχικές δομές που διαστρεβλώνουν τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και προκαλούν βία, εκμετάλλευση, καταπίεση, μιζέρια και πόλεμο.
Αυτό είναι, το να είναι κανείς πραγματικά ελεύθερος. Όχι η έλλειψη περιορισμού στην ελευθερία μας, αλλά η κατανόηση των ορίων της.
Η κατανόηση της ευθύνης που επιφέρει ένα τέτοιο δώρο, μια τέτοια δύναμη. Η δύναμη της ελεύθερης βούλησης.
Η ευθύνη του να μην βλάπτεις τον άνθρωπο δίπλα σου.
Είναι άλλωστε διαφορετικό, το να κάνεις κάτι, το οποίο είναι απλά διαφορετικό, από το να κάνεις κάτι βλαβερό.
Όπως είναι και διαφορετικό, το να κάνεις κάτι βλαβερό για σένα, από το να κάνεις κάτι βλαβερό σε κάποιον άλλο, παρά τη θέλησή του.
Για τη σημερινή όξυνση της πανδημίας, μας λένε, ότι δεν φταίνε οι ελλιπείς έλεγχοι κατά την είσοδο των τουριστών στη χώρα, οι υποκλίσεις σε εκβιασμούς διεθνών τουριστικών γραφείων, εφοπλιστών και παπάδων.
Δεν φταίνε τα μέτρα που ακυρώνουν τα προηγούμενα, ούτε το γεγονός ότι επιτράπηκε στην βιομηχανία του τουρισμού να λειτουργήσει για ένα μεγάλο διάστημα σχεδόν χωρίς περιορισμούς, προς τέρψιν των ελάχιστων τουριστών που θα έκαναν την επιλογή να ταξιδέψουν εν μέσω πανδημίας.
Όχι, αυτό που φταίει είναι η έλλειψη «ατομικής ευθύνης», η οποία στην ουσία είναι η ίδια λογική του «μαζί τα φάγαμε».
Ανοιχτά τα beach bar, αλλά μην πας, γιατί αν κολλήσεις εσύ θα φταίς, όχι εγώ που τα διατηρώ ανοιχτά.
Πριν τα μεσάνυχτα, άλλωστε, δεν κολλάει ο ιός.
Τα πανηγύρια επιτρέπονταν, μέχρι που απαγορεύτηκαν, οι συναυλίες το ίδιο.
Δηλαδή, θες να μου πεις, ότι χρειάζεται πολύ μυαλό για να προβλέψεις, ότι ανοίγοντάς τα σε καθεστώς πανδημίας, θα αυξηθούν τα κρούσματα;
Ρε κουραμπιέ, τι νόημα έχει η απαγόρευση μετά τα μεσάνυχτα; Αφού, αν περιορίσεις τις ώρες λειτουργίας, αυτό σημαίνει, ότι θα υπάρχει μεγαλύτερος συνωστισμός τις ώρες που θα είναι ανοιχτά.
Θα μου πεις, αν τα κλείσουν τελείως, θα πτωχεύσουν. Βέβαια, κανείς δεν αναρωτιέται, γιατί στο διάολο χρειαζόμαστε τόσα πολλά μπαράκια, καφετέριες και σκυλάδικα.
Ή μήπως είναι το αντίστροφο και χρειαζόμαστε όλα αυτά τα μπαράκια, τις καφετέριες και τα σκυλάδικα, για να έχουν οι άνθρωποι δουλειά και να τους κρατάμε απασχολημένους;
Πάτε καλά, ρε;
Για την παγκόσμια παραγωγή τροφής και βιομηχανικού υλικού (δηλαδή από καρφίτσα μέχρι διαστημόπλοιο) απασχολείται λιγότερο από το μισό εργατικό δυναμικό του πλανήτη.
Φτάνει πια με τις δουλειές, Βασικό Εισόδημα και πάμε να παίξουμε.
Στην πραγματικότητα, όση ατομική ευθύνη και να επιδείξει ο καθένας μας, αν η συνολική αντιμετώπιση της πανδημίας από την πολιτεία είναι ανεύθυνη και βασίζεται σε πολιτικές σκοπιμότητες, τίποτα δεν εγγυάται την υγεία τη δική μας και των συνανθρώπων μας.
Η υπεύθυνη αντιμετώπιση της πανδημίας δεν έχει αλλάξει. Τεστ, τεστ, τεστ. Σε όλους, με σκοπό την προστασία των ευπαθών ομάδων.
Υπάρχουν και παραδείγματα χωρών, όπως η Ν. Ζηλανδία, η Ν. Κορέα και η Ισλανδία, που τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Άσχετα αν κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε.
Οι ανάγκες των ευπαθών ομάδων και αυτών που έχουν αναλάβει την φροντίδα τους καλύπτονται από το κράτος, ενώ οι υπόλοιποι, που δεν κινδυνεύουν, αφήνονται να νοσήσουν.
Αν μας λείπουν τα λεφτά, τα παίρνουμε από τους πλούσιους. Αν μας λείπουν οι υποδομές, τις φτιάχνουμε, δεν μοιράζουμε λεφτά στα κανάλια, για να μας πείσουν ότι όλα είναι υπό έλεγχο.
Το θέμα μας δεν είναι τα κρούσματα. Το θέμα μας είναι οι περιττοί θάνατοι. Γιατί άλλο να πεθαίνεις από μια αρρώστια και άλλο από κρατική ανικανότητα.
Για τον νεκρό, θα μου πεις, δεν έχει καμία σημασία, αλλά έχει σημασία, όταν είναι ακόμα ζωντανός. Γιατί η κρατική ανικανότητα μπορεί να αποφευχθεί, ενώ η αρρώστια όχι πάντα.
Έχει σημασία και για τους υπόλοιπους από εμάς που θα επιβιώσουμε.
Και εμβόλιο να βρεθεί, πάλι θα νοσήσουμε. Και για την κοινή γρίπη έχουμε εμβόλιο και αντισώματα και μάντεψε, ακόμα νοσούμε.
Ιός είναι παιδιά, εδώ θα είναι για πάντα, οπότε σόρι, αν θα σας απογοητεύσω, αλλά όλοι θα νοσήσουμε κάποια στιγμή, είναι απλά θέμα χρόνου.
Από την μακρινή ορεινή Χαλκιδική, χωρίς υστερία, με ατομική ευθύνη και πολλή αγάπη,
Κώστας
Υ.Γ. ΣΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ
(Φίλε Κώστα δεν χρειαζόταν ο ιός για να αντιληφθούμε οι Έλληνες, σε ποια χώρα ζούμε ή ζούσαμε. Το τεστ στην ελληνική κοινωνία έγινε τα τελευταία δέκα χρόνια μετά την χρεοκοπία. Η Ελλάδα προτεκτοράτο, ούτε κουβέντα για Δικαιοσύνη, διαλυμένες υποδομές, στην κυβέρνηση το κόμμα που εκτίναξε το δημόσιο χρέος [“ενισχυμένο” με ακόμα περισσότερους ακροδεξιούς] και με εναλλακτική την Αριστερά του Παππά και του Τσίπρα, με την Παναγιά του Καρανίκα. Κώστα, η Ελλάδα είναι μια γελοία χώρα. Οπότε, τι να πεις; Αυτό που είναι αξιοσημείωτο, είναι η πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση των Ελλήνων. Που τα δέχτηκαν όλα αυτά αδιαμαρτύρητα. Άρα, είναι επιλογή τους. Εγώ το σέβομαι. Πάντα σέβομαι τις επιλογές των άλλων. Ας σταματήσουν, όμως, την γκρίνια. Οι Έλληνες έλαβαν αυτό που ζήτησαν και αυτό που τους αξίζει).
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
