Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι πιο μαύρα κι απ’ την πίσσα
του Χρήστου Ξανθάκη
Απλά είναι τα πράγματα κυρίες και κύριοι, δεν τα βγάζω απ’ το κεφάλι μου:
Πληρότητα 25 % στα τουριστικά καταλύματα
για τον Ιούλιο, συνολικά έσοδα 3 δισεκατομμύρια αντί για είκοσι, σαιζόν ως το τέλος Αυγούστου και πολλά λέμε. Και από Σεπτέμβριο μαγγανοπήγαδο…
Τα είχε πει βέβαια αυτά ο ρεπόρτερ Ξανθάκης από το Μάρτιο κιόλας,
όταν αναρωτιόταν μήπως πάμε
φέτος για 5 μύρια τουρίστες. Κι εδώ πολλά έλεγα, μιας και με όσα έχουν προκύψει (και προκύπτουν διαρκώς) λόγω κορωνοϊού, μπορεί και το συγκεκριμένο νούμερο να μοιάζει με μακρινό όνειρο. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να μας ζώσουν τα φίδια και να τρυπήσουν οι τσέπες. Τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι απλώς μαύρα, θα είναι σκέτη πίσσα!
Και πώς να μην είναι, δηλαδή, όταν δεν θα μας λείψουν μόνο τα λεφτά από τον τουρισμό. Ξέρεις τι θα πει, για παράδειγμα, να έχεις βιομηχανία, που παράγει πετσέτες και προσόψια και λοιπά συμπαρομαρτούντα και να μην έχεις πουλήσει ούτε χνούδι στα ξενοδοχεία της επικράτεις. Εκεί που φεύγανε τα πακέτα δέκα δέκα και σου φιλάγανε και το χέρι κιόλας…
Ξέρεις τί θα πει, να έχεις βιομηχανία ή εισαγωγική επίπλων ειδικευμένη σε καφετέριες, σε μπιτσόμπαρα και σε ξενοδοχειακές μονάδες και να μην έχει φλούδα μέσα το ταμείο σου; Γιατί ποιος θα ψωνίσει, ποιος θα ανανεώσει, ποιος θα κάνει ανακαίνιση, όταν δεν προβλέπεται ο κύκλος εργασιών του να φτάσει ούτε το ένα δέκατο του περσινού;
Κι από κοντά ένα σωρό μαγαζιά, μικρά και μεγάλα, που βλέπουν τις αράχνες να κάνουν πάρτυ και τις νυχτερίδες να το γλεντάνε. Θες σουβλατζίδικα, θες παγωτατζίδικα, θες ρεστωράν, φύλλο δεν κουνιέται και άνθρωπος δεν μπαίνει. Εκτός τιμητικών εξαιρέσεων, φυσικά, αλλά αν μείνουμε στις εξαιρέσεις και μόνο, θα μιλάμε για την Ελλαδίτσα της δεκαετίας του εξήντα, τότε που ο τουρισμός ήταν στα σπάργανα, δεν ήταν η βαριά βιομηχανία της χώρας...
Οπότε το χρήμα δεν θα έρθει και το χρήμα δεν θα κινηθεί. Ούτε θα φορολογηθεί επίσης, με αποτέλεσμα εκτός από τους ιδιώτες να είναι ψόφιο και το κράτος. Και ύστερα θα έρθει η Μιράντα Ξαφά, να μας ζητήσει το λόγο και να απαιτήσει μείωση των συντάξεων και των μισθών, κατάργηση των δώρων, πλήρη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων και πάει λέγοντας. Μη σας πω, ότι η Μιράντα θα μοιάζει ξαφνικά προοδευτική, μπροστά σε όσα πλάσματα θα εκμεταλλευτούν την υστερία της στιγμής και θα προτείνουν κρεμάλες στο Σύνταγμα. Με πρώτους υποψήφιους για το ικρίωμα τον Τσακαλώτο και τον Βαρουφάκη!
Θα τα δούμε κι αυτά και θα τ’ ακούσουμε, όταν το φθινόπωρο θα γυρνάς τον Έλληνα και την Ελληνίδα ανάποδα και δεν θα πέφτει ούτε δεκάλεπτο απ’ το πορτοφόλι. Θα τα ζήσουμε, σε μια χώρα ανυπεράσπιστη και ξέφραγη, που θα ψάχνει για ελεημοσύνη από τους Ευρωπαίους. Κι εκείνοι θα μας παραπέμπουν στο 2021, όταν θ’ αρχίσουν να αριβάρουν τα πακέτα και τα δάνεια. Δεσμευμένα, ωστόσο, κι αυτά από τις επιθυμίες των εταίρων μας, που θα πρέπει να δίνουν τη συγκατάθεσή τους για να κουνηθεί και το ελάχιστο βλέφαρο. Με δυο λόγια και απλό είναι:
Θα ξαναζήσουμε σε οκτώ μήνες μέσα, όλα όσα ζήσαμε σε τρία χρόνια, από το 2010 ως το 2013. Απολύτως συμπυκνωμένα, σαν το ζαχαρούχο γάλα, αλλά πικρά, θεόπικρα σαν τον καφέ της παρηγοριάς…
Υ.Γ.: Σύμφωνα με ρεπορτάζ των NYTimes, στην Ιταλία υπολογίζουν, ότι με βάση το ευρωπαϊκό πακέτο «βοήθειας», κάθε πολίτης της χώρας θα λάβει 500 ευρώ. Στην Ελλάδα, το ποσό θα είναι σαφώς μικρότερο και αναρωτιέμαι, ποιες ακριβώς ανάγκες θα καλύψει και για πόσο καιρό.
Άμα ο άλλος έχει χάσει επτά οκτώ μισθά, δηλαδή, το τρακοσάρι θα τον σώσει;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
