Μάνια Παπαδημητρίου
Πάντως, μιλάμε για απόλυτη παράνοια.
Ήρθε ένας ιός, που μας έκλεισε όλους μέσα για 50 μέρες.
Για να προφυλαχτούμε.
Μετά, χωρίς να φύγει ο ιός, βγήκαμε έξω σιγά σιγά σαν τα σαλιγκάρια.
Για να μην πεθάνουμε της πείνας.
Κι ότι αν ρωτάγαμε "είμαστε προφυλαγμένοι;" λέγανε ναί φυσικά.
Μετά δεν είμαστε προφυλαγμένοι, αλλά είναι καλοκαίρι και θέλουμε τον τουρισμό.
Για να μην πεθάνουμε της πείνας.
Και οι τηλεοράσεις δεν λένε πια για τα κρούσματα, που ακούμε ότι υπάρχουν.
Και κυκλοφορούμε.
Αλλά έκλεισαν οι δρόμοι, για να γίνει ο Περίπατος που ονειρεύτηκαν κάποιοι, για να μοιράσουνε σε κάποιους λεφτά.
Και πήξαμε στην κίνηση.
Οι υπηρεσίες και οι τράπεζες και όλα μας πετάνε έξω να περιμένουμε στον ήλιο.
Για να προφυλαχτούνε.
Ο ήλιος καίει.
Κι εμείς φτιάχνουμε ουρές μακριές, για να μην συνωστιστούμε.
Γιατί ο ιός είναι ακόμα εδώ.
Κοντολογής, τίποτα απ όσα πρέπει να γίνουν, δεν μπορούν να γίνουν σωστά.
Αλλά κάτι έχει αλλάξει ριζικά.
Όλα πια είναι ατομική ευθύνη για μας.
Και το κράτος αλλά και ο ιδιωτικός τομέας συνεχίζει να προστατεύει τους υπαλλήλους του, λέγοντας πως προστατεύουν εμάς.
Κι εμείς αυτό το καταλαβαίνουμε σε κάθε βήμα.
Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, απ το να κάνουμε τους βλάκες, που δεν αντιδρούν, μπάς και γίνει κάποτε η δουλειά μας.
Και η καρδιά μας λαχταράει σε κάθε νέα πρόκληση, άγγιγμα, υποχρέωση διεκπεραίωσης σε υπηρεσία, διαδρομή, τηλεφώνημα, ανάγκη υγείας ή ανάγκη σίτισης της οικογένειας, των παιδιών, πληρώματος δανείων λογαριασμών κλπ.
Κορωναϊού το επίτευγμα στην Ελλάδα του 2020.
Όλα έχουν γίνει πιο δύσκολα, ενώ όλοι λένε, πως όλα πια λειτουργούν ηλεκτρονικά.
Ο άνθρωπος και οι ανάγκες του μοιάζουν στην εξουσία ενοχλητικά παράσιτα, σε κάτι που φαίνεται ότι έχει αποφασιστεί, να ολοκληρωθεί με κάποιο χρονοδιάγραμμα, που δεν γνωρίζουμε.
Όλα ένα κακοειπωμένο ψέμα.
