(Το αστείο με αυτή την εικόνα είναι η διαχρονικότητά της. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί το 1996, ενώ μέχρι το 2050 εξίσου επίκαιρη θα είναι).
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Θα μπορούσαμε να πούμε για τις δασικές πυρκαγιές, τον … Κώστα (επιτέλους)...
τα ελληνοτουρκικά και την αυξανόμενη …αγανάκτηση των Ελλήνων που ψήφισαν πριν ένα χρόνο το κόμμα που τους έκαψε το 2007 και τους χρεοκόπησε (με παρέα) το 2010, αλλά ειλικρινά αυτά πλέον μόνο ο Guru του μπλογκ μπορεί να τα εξηγεί.
Ας αφήσουμε και κάτι για τη συνέχεια.
Όπως ξέρετε, φαντάζομαι, ο κορονοϊός θερίζει στις ΗΠΑ. Πέραν των άλλων.
Οι εκτιμήσεις που γίνονται από τους επιστήμονες, ουσιαστικά συνιστούν, ότι ο ιός δεν θα εξαλειφθεί ποτέ από τον πλανήτη και θα περάσει στην καθημερινότητά μας, όπως η εποχική γρίπη.
Τις εκτιμήσεις για 300.000 νεκρούς ως το τέλος του έτους στις ΗΠΑ δεν τις συμμερίζομαι, αφού μπορεί να είναι πολύ περισσότεροι.
Αυτό δείχνει, μάλιστα, την ανθρώπινη προνοητικότητα. Υποτίθεται, πως το εξυπνότερο είδος στον πλανήτη δεν θα κοίταγε να κάνει εκτιμήσεις, αλλά πώς θα τις αποτρέψει, αλλά (τι να κάνουμε;) πέσαμε στην εποχή της αχόρταγης απληστίας για χρήμα, με όλα τ’ άλλα να εξετάζονται με μοναδικό κριτήριο την οικονομία.
Επίσης, αν στην πρώτη οικονομία του πλανήτη η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία, φαντάσου πόση έχει στις υπόλοιπες, αλλά αυτό υποθέτω είναι πια ολοφάνερο.
Αν κρίνω από το γεγονός, ότι 6 μήνες μετά ακόμα πλανάται στον αέρα το debate της μάσκας, ε καταλαβαίνει κανείς, ότι ούτε στους επόμενους 6 θα αλλάξει κάτι.
Ούτε στα θέματα της πανδημίας, ούτε σε εκείνα που προέκυψαν από πέρσι με την οικονομία.
Ίσως είναι η φτώχεια της Παιδείας, ίσως πάλι η ανικανότητα των πολιτικών ηγεσιών να διαχειριστούν οτιδήποτε άλλο εκτός από λεφτά, αλλά και πάλι είναι ιδιαίτερα ανησυχητική η κατάρρευση προ των πυλών.
Και γι’ όλο αυτό δεν φταίνε μόνο τα άθλια ΜΜΕ, αλλά και η ψυχολογία της μάζας, που την μια είναι για τα πανηγύρια και την επομένη συρρέει μαζικά να αγοράσει κωλόχαρτα.
Και δεν εννοώ την μάσκα, τα lockdowns ή οτιδήποτε αποφασίστηκε ως μέτρο αναχαίτισης της πανδημίας. Στην τελική δεν είναι τόσο δύσκολο να φορέσεις μια μάσκα, οπότε το κάνεις. Αλλά τα μέτρα αποστασιοποίησης είναι, σαν να προσπαθείς να μείνεις εντελώς στεγνός σε μέρα που βρέχει καταρρακτωδώς. Ειδικά, όσοι έχουν μικρά παιδιά, έχουν καταλάβει πόσο αδύνατον είναι.
Και όταν άλλες εκτιμήσεις μιλάνε για αναποτελεσματικά ή σχετικά αναποτελεσματικά πρώτα εμβόλια και ότι μέχρι να επιτευχθεί μια ικανοποιητική ανοσία στον γενικό πληθυσμό θα περάσουν τουλάχιστον 5 χρόνια (αυτό είπε προχθές ένας ιατρικός ερευνητής στην αμερικανική τηλεόραση) καταλαβαίνει κανείς, ότι ο ιός περνάει σε δεύτερη μοίρα, εκτός αν θέλετε να ζούμε σε μια αποστειρωμένη κοινωνία (λες και τώρα δεν ζούμε) που διαδεχόμενη την μια πανδημία μετά την άλλη, θα κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι της.
Άλλο πράγμα η υπευθυνότητα και η πρόληψη, άλλο η παράνοια.
Γιατί αυτά τα 5 χρόνια αν είναι, να τα φάμε, να ασχολούμαστε με μάσκες, αριθμό κρουσμάτων και ποσοστό πληρότητας στις ΜΕΘ, τότε πάμε να τον κολλήσουμε όλοι τώρα να τελειώνουμε, γιατί αυτό δεν είναι ζωή αλλά κακογραμμένη δραματική σειρά.
Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δαπανώνται δισεκατομμύρια ώρες συζητήσεων για τις λεπτομέρειες μιας γ@μω-δόσης, αλλά δεν έχουμε κάτσει σχεδόν καθόλου, να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα.
Ο ιός επελαύνει όπως μια δασική πυρκαγιά, μια πλημμύρα και οτιδήποτε άλλο, κυρίως λόγω των παθογενειών των κοινωνιών μας.
Για παράδειγμα, με την κατάσταση που βρίσκονται τα νοσοκομεία στην Ελλάδα, μάλλον ο ιός είναι το καλό σενάριο.
Αλλά και οι Έλληνες με τη σειρά τους, όπως οι περισσότεροι λαοί, τα λεφτά διάλεγαν ξανά και ξανά και θα νόμιζε κανείς, πως τουλάχιστον είχανε την τσίπα να παραδεχθούν, ότι όλες οι καταστροφές από εκεί πηγάζουν. Από το πάθος για το χρήμα.
Οι πλούσιοι πιστεύουν, ότι τα λεφτά τους θα τους σώσουν, οι φτωχοί βασίζονται στη …θεά Τύχη και αυτό είναι όλο. Ρουά, ματ.
Αλλά ο ιός δεν καταλαβαίνει, αν ένας άνθρωπος είναι πλούσιος ή φτωχός. Την ίδια …γεύση έχουν όλοι. Οι άνθρωποι έχουμε αυτό το κόλλημα και κάποτε πρέπει να το αποτινάξουμε με τον πιο απλό τρόπο, καταργώντας τις τάξεις. Τσουπ, να και τα σπυριά.
Για να πω, λοιπόν, την αλήθεια, δεν κοιτάω καθόλου τα ποσοστά θνησιμότητας και τους αριθμούς, γιατί λογικά δεν σκοτώνει μόνο ο ιός και φυσικά στις ΗΠΑ υπάρχουν και άλλες παράμετροι· όπως η παχυσαρκία (σ’ αυτό δεν έχεις άδικο, κομπανιέρο) και η έλλειψη δημόσιας περίθαλψης, αλλά και το πόσο βαθιά έχουν εισρεύσει οι φαρμακευτικές στο σύστημα Υγείας, κάτι που προσπαθούν αρκετοί να στηλιτεύσουν, καθώς άλλο η αναγκαιότητα της ιατρικής επιστήμης και άλλο η εμπορευματοποίηση της υγείας.
Και δεν μιλάω φυσικά για τους αρνητές των εμβολιασμών, αλλά για εκείνους που παρατηρούν το σήμα του δολαρίου που έχει σχηματιστεί σε δεκάδες CEO φαρμακευτικών και αναρωτιούνται, αν οι εταιρείες αυτές θα βάλουν την δημόσια υγεία πάνω από τα κέρδη· δεν αναρωτιούνται, το ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τη βάλουν.
Γενικά, πάντως, αρνούμαστε πεισματικά, να τα βάλουμε με τους οίκους του χρήματος, δηλαδή με το ίδιο το σύστημα, αλλά αυτό ίσως αλλάξει το επόμενο διάστημα, δεδομένου των εξελίξεων που δρομολογούνται.
Στις ΗΠΑ, πάντως, έχει αυξηθεί ραγδαία η αυτοκριτική σε πάρα πολλά θέματα, συμπεριλαμβανομένης της πανδημίας.
Στηρίξαμε τα πάντα, όλη μας την υπόσταση σε ένα ψεύτικο όνειρο και αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί.
Κάπως έτσι νοιώθω. Σαν να βρίσκομαι ακόμα στο όνειρο, αλλά μόνο που τώρα ξέρω, ότι από λεπτό σε λεπτό θα ξυπνήσω, μόνο που δεν είναι όνειρο και μάλλον φταίει γι’ αυτό το γεγονός, ότι φτιάξαμε μια γυάλα μέσα στην οποία πλέαμε περιχαρείς και ανέμελοι, αγνοώντας τον αχανή ωκεανό, ο οποίος μόλις άρχισε να «ανακαταλαμβάνει» τη γυάλα.
Τους επόμενους μήνες (θέλουμε δεν θέλουμε) θα τεθούμε αντιμέτωποι με μερικές αλήθειες.
Όσα ζούμε είναι φυσική συνέπεια των όποιων επιλογών έχουν γίνει και το ίδιο ισχύει και με ότι έρχεται, αλλά οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε, ότι αυτό δεν σημαίνει κιόλας, πως θα καταφέρουμε ποτέ να φτιάξουμε μια τέλεια κοινωνία, που θα είναι ασφαλής από τα πάντα (δηλαδή, μου τη δίνουν αυτοί που λένε, ότι σε μια άλλη κοινωνία δεν θα υπήρχαν ιοί, λες, ας πούμε και ο άνθρωπος διαφεντεύει και τον φυσικό κόσμο - εδώ τον ανθρώπινο δεν μπορέσαμε ακόμα να βάλουμε σε μια σειρά). Δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλουμε μια άλλη κοινωνία, όσοι την θέλουμε.
Πρέπει να αποδεχθούμε, ότι ένας ιός είναι εξίσου φυσικός στον πλανήτη Γη, όπως η έκρηξη ενός ηφαιστείου, και ειλικρινά δεν την μπορώ την Αριστερά της φορμόλης και του αντισηπτικού.
Για μένα, το πρόβλημα, από την αρχή, δεν είναι τόσο ο ιός όσο η ανθρώπινη συμπεριφορά.
Το θέμα δεν είναι η αποτροπή μιας καταστροφής, αλλά το πόσο καλά προετοιμασμένοι θα είμαστε, όταν αναπόφευκτα συμβεί. Και βέβαια, να μαθαίνουμε μέσα από τα λάθη για να μην επαναλαμβάνονται.
Αυτομάτως, η σημερινή κοινωνία και το σημερινό σύστημα κρίνονται ως αναποτελεσματικά, γιατί δεν έχουν ως απώτερο σκοπό την εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών και την επίλυση των όποιων προβλημάτων. Αρκεί αυτό, για να φύγει αυτό το σύστημα κρουαζιέρα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, γιατί, αν αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, τότε να το κλείσουμε το μαγαζί να τελειώνουμε.
Θα τεθούμε, λοιπόν, αντιμέτωποι με τις «λογικές» της υπάρχουσας κοινωνίας και όχι τόσο με το φαντασιακό μιας άλλης, όπως έγινε στο παρελθόν.
Θα τεθούμε αντιμέτωποι με το γεγονός, ότι ζούμε σε μια κοινωνία, που όσο πέφτει, μονολογεί «ως εδώ, όλα καλά», κάτι που μάλλον θα είναι και το προεκλογικό σλόγκαν δεκάδων υποψήφιων.
Μάλλον, δεν θα δουλεύει τόσο καλά τότε το μότο «ναι, αλλά για τον σοσιαλισμό δεν λέτε».
Και επειδή η πτώση δεν μπορεί να είναι αέναη, ε το στοίχημα είναι στην προσγείωση.
Και, όπως και να έχει, έρχεται λίαν συντόμως η ώρα της προσγείωσης.
Η στιγμή που θα ξεστομίσουμε «Ως εδώ όλα ήταν καλά, αλλά τώρα την πατήσαμε. Για τα καλά.»
Για όλους μας. Όπου και αν βρισκόμαστε στον πλανήτη.
Το πολύ-πολύ, αν θέλετε, μπορούμε να στήσουμε και εμείς μια πλακέτα που θα προσαρμόζει ο καθένας στη χώρα του (όπως οι Ισλανδοί στον πρώην παγετώνα για την κλιματική αλλαγή) που να λέει «Εδώ ήταν κάποτε οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Οι ΗΠΑ είχαν τον ισχυρότερο στρατό του πλανήτη και την ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία, αλλά βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια πανδημία και μια επισιτιστική κρίση λόγω των τεράστιων ανισοτήτων. Φτιάξαμε αυτή την πλακέτα, για να σας ενημερώσουμε, ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ξεπεράσει τους 140.000 νεκρούς από τον κορονοϊό, τη στιγμή που εκατομμύρια Αμερικανοί είναι ανασφάλιστοι και ακόμα περισσότεροι κινδυνεύουν από τη φτώχεια, ενώ οι πολιτικοί ακόμα συζητούν, αν θα δώσουν και 2ο πακέτο στήριξης στους πολίτες, μετά τα ψίχουλα του πρώτου, ενώ τα ΜΜΕ μάταια πασχίζουν, να μας πείσουν, ότι φταίει ένας βαψομαλλιάς γι’ όλο αυτό το χάλι. Σε δεκάδες αμερικανικές πόλεις οι πολίτες έχουν εξεγερθεί, εδώ και 2 μήνες, για τη δολοφονία ενός μαύρου από την αστυνομία, αλλά μάλλον οι επόμενες εξεγέρσεις θα αφορούν αποκλειστικά τη διαβίωσή μας. Στον ίδιο δρόμο αναμένεται να βαδίσουν και οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου μας. Θα είναι ψέμα να πούμε, ότι δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή τι χρειάζεται να κάνουμε, για να περιορίσουμε τις συνέπειες. Ξέρουμε, για ποιον λόγο υπάρχουν τόσα πολλά φθηνά όπλα, αλλά τόσα λίγα ακριβά νοσοκομεία. Ξέρουμε, για ποιον λόγο η αστυνομία είναι άρτια εξοπλισμένη και οι γιατροί δουλεύουν με μάσκες θαλάσσης και …χειροκροτήματα. Ξέρουμε, για ποιον λόγο όταν κλείνει ένα μπαρ καίγεται το πελεκούδι και όταν κλείνει ένα νοσοκομείο απλά είναι Πέμπτη. Ξέρουμε, γιατί η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, η Υγεία, το Περιβάλλον, η ανθρώπινη ευημερία είναι σ’ αυτά τα χάλια. Αυτή η πλακέτα στήθηκε, για να ενημερώσουμε τους επόμενους, ότι ξέρουμε τι συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει για να αποτρέψουμε την καταστροφή μας. Μόνο εσείς ξέρετε αν το κάναμε».
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Για να δείτε (ίσως ακόμα πιο αμφιλεγόμενο αυτό που θα γράψω τώρα) τον παραλογισμό που επικρατεί, ας πιάσουμε το θέμα που απασχολεί το πανελλήνιο αυτές τις μέρες και έχει να κάνει με κάτι θαλάσσια σύνορα και κάτι Αγιές Σοφιές. Με το εκπληκτικό κείμενο που έγραψε ο Ηλίας για την υφαλοκρηπίδα και με την απάντηση που του έδωσες, κομπανιέρο, συνειδητοποιεί κανείς αυτό ακριβώς. Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα για τα 6, 12, 10 μίλια σε υφαλοκρηπίδες, νησίδες και αναχώματα, επειδή οι άνθρωποι έχουμε χαράξει ηλίθιες, νοητές γραμμές (αόρατους ή ορατούς φράχτες) για να ξεχωρίζουμε τις ιδιοκτησίες μας, πιστεύοντας ότι αυτό λύνει ένα σωρό προβλήματα, ενώ αντιθέτως δημιουργεί περισσότερα. Διαίρει και βασίλευε και άστους να τσακώνονται για φράχτες. Σκέφτομαι, λοιπόν, μια ιδιαίτερα έντονη διαμάχη ωρών ανάμεσα σε εκπροσώπους 4 κρατών για μια γραμμή στο χάρτη και τον καθένα να παρουσιάζει την δικιά του άποψη, για το πού πρέπει αυτή να χαραχθεί, και έρχεται ένας και τους λέει «μήπως αν καταργούσατε τα σύνορα δεν θα είχατε φάει τόσα χρόνια να μαλώνετε γι’ αυτή τη γραμμή;». Ξέρω, δεν είναι τόσο απλό και δεν είμαι τόσο αφελής να πιστεύω, ότι η κατάργηση των συνόρων ξαφνικά θα δημιουργήσει μια …αγαπημένη γειτονιά. Απλά, συμμερίζομαι απόλυτα αυτό που είπες, ότι οι μεταγενέστεροι θα γελάνε κάποτε με όλα αυτά, χωρίς να μας δείχνουν παράλληλα την παραμικρή επιείκεια, αφού στα μάτια τους θα είμαστε …πρωτόγονοι.
Υ.Γ.2 Κατέβηκε ο δήμαρχος του Portland, Ted Wheeler, παρέα με ένα μάτσο φουσκωτούς, να μιλήσει στους εξεγερμένους και όλα τα ΜΜΕ έδειξαν τη στιγμή, που τον έπιασε το δακρυγόνο, αλλά δεν έδειξαν έστω μια από τις δεκάδες στιγμές που το πλήθος τον γιούχαρε. Επιμένουν οι δημοσιογράφοι να προωθούν την ατζέντα των Δημοκρατικών για τον Νοέμβριο, αφού Plan C δεν υπάρχει για το κατεστημένο και, βέβαια, δεν υπάρχει καμία διάθεση να εξυπηρετηθούν τα αιτήματα του κινήματος. Είναι επίσης μεγάλο θέμα (που το συζητάμε όσο μπορούμε και εμείς, γιατί καλούμαστε πλέον να τα βάλουμε με δεκάδες προβλήματα) αλλά είναι ξεκάθαρο, ότι ο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» που ξέσπασε μετά την 9/11, οδήγησε και στον τεράστιο εξοπλισμό των δυνάμεων ασφαλείας, που είχαν το απόλυτο σε ότι επιθυμούσαν και δεν είναι απλά η «σκοτεινή ιστορία της αστυνομίας του Portland» που προκαλεί αυτή την τεράστια καταστολή. Και φυσικά, δεν είναι μόνο το Portland. Έχουν ξεσπάσει απεργίες διαρκείας, υπάρχουν τοπικές συνελεύσεις, υπάρχει σύγκρουση σε αρκετά επίπεδα και μια γενικότερη μουρμούρα σε πολλές άλλες πόλεις των ΗΠΑ, που ακόμα δεν έχει γενικευτεί, αλλά είναι πλέον θέμα χρόνου. Απλά, τα ΜΜΕ είναι …απασχολημένα να κοιτούν αλλού. Όταν κάτι δεν μπορούν να το επηρεάσουν ή δεν τους συμφέρει να το παρουσιάζουν, απλά το παρακάμπτουν. Από την άλλη, υπάρχει διάθεση για συνεργασία των πολιτών, πραγματική διάθεση, μάλιστα δεν έχω δει, να σε ρωτάει ο καθένας, αν και τι ψηφίζεις και ποια είναι η άποψή σου για την δημοκρατία και πόσο αγαπάς την πατρίδα. Δεν καθόμαστε αυτή τη στιγμή να λύσουμε τα ψυχολογικά μας και απλά βοηθάμε ο ένας τον άλλον έχοντας στο νου μας έναν κοινό ορίζοντα. Σίγουρα υπάρχουν διαφωνίες, αλλά έχουν περάσει στο περιθώριο. Δεν υπάρχει «πάνω» και «κάτω» πλατεία. Και το κυριότερο, αν κάποιος δημιουργήσει προβλήματα, δεν υπάρχει διχασμός στους υπόλοιπους και αποβάλλεται. Το λέω αυτό, γιατί κάποιοι θεωρούσαν δημοκρατικό στην Ελλάδα, να μπαίνει ο καθένας όπου θέλει και να περνάει την προσωπική ατζέντα του, λες και αυτό ήταν το διακύβευμα του εκάστοτε αγώνα: να μπορέσει να πει ο καθένας την μ@λακία του, αντί να υπάρξουν κοινές δράσεις. Αλλά τσάμπα τα λέω και μάλλον στην Ελλάδα ισχύει πλέον το περσινά, ξινά σταφύλια. Η Ελλάδα, άλλωστε, μόνη τα βγάζει τα μάτια της, δεν χρειάζεται τη βοήθεια κανενός.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
