Του Γιάννη Πανούση
Tί να πω γι’αυτούς
Παράξενη φυλή,καυχιέται
πως ήταν ο γενάρχης της τυφλός
Κι ακόμα ακόμα σταθερά πιστεύει
πως τυφλοί μονάχα είναι που μπορούν
να οδηγήσουν τυφλούς κι ανοιχτομάτες
Σωτήρης Σαράκης,Ποίηση 2018
Επειδή ορισμένοι ‘καλοπροαίρετοι φίλοι’ με εγκαλούν λέγοντας ότι γράφω μόνο για τα κακώς κείμενα του αριστερού χώρου,μολονότι έχω επανειλημμένα εξηγήσει ότι οφείλουμε ν’ασχολούμαστε με ‘αυτά/αυτούς’ που μας πονάνε κι όχι με τους Απέναντι, θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω το προφίλ του δεξιού πολίτη/πολιτικού,χωρίς όμως να έχω επαφές ή εμπειρίες με ανθρώπους αυτής της παράταξης.
Νομίζω ότι ο δεξιός πολίτης έχει χάσει τον ιδεολογικό του μπούσουλα, καθώς το τρίπτυχο στο οποίο ορκιζόταν’’Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια’’έχει μεταμορφωθεί τόσο πολύ με το διάβα του χρόνου ,ώστε δεν μπορεί ν’αποτελεί πλέον το θεμέλιο της σημερινής πολιτικής του κουλτούρας.
Η Πατρίδα, έννοια ιστορική, εθνική και συναισθηματική,παραμένει για όλους[κι όχι μόνο για τους δεξιούς] ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να κοσμεί την ψυχή ή τη διάνοια του ανθρώπου. Η Πατρίδα των αγώνων,των παραδόσεων,του πολιτισμού,των δικαιωμάτων,ακόμα και η αιμάσσουσα πολλές φορές Πατρίδα, παραμένει μια μάννα-αγκαλιά που χωράει τους πάντες. Δυστυχώς όμως μετανεωτερικοί αναθεωρητές, παγκοσμιοποιημένοι ‘διεθνιστές’ και κοσμοπολίτες διανοούμενοι αρνούνται [ή και περιφρονούν] την έννοια και το ρόλο της Πατρίδας, ευαγγελιζόμενοι μία –χωρίς σύνορα και σύμβολα- παγκόσμια [ειρηνική, δημοκρατική(;)]δ ιακυβέρνηση.
‘Ευτυχώς’ ήρθε η Πανδημία και τους θύμισε τι είναι το εθνικό Κράτος και ποια αξία έχει η αλληλεγγύη των ελλήνων μεταξύ τους. Μ’αυτά και μ’αυτά η Πατρίδα, ακόμα και στη συνείδηση των 30άρηδων δεξιών, δεν έχει ούτε το ηρωικό [των αγώνων], ούτε το πένθιμο [των θυσιών] περιεχόμενο του παρελθόντος.
Όσον αφορά στη Θρησκεία, ο εφορμήσας Πολυπολιτισμός και η κουλτούρα της ανοχής/παραδοχής ,αλλά ιδίως του σεβασμού στα ‘πιστεύω των Άλλων’, μαζί με τα λάθη της Εκκλησίας,έχουν βγάλει τη Θρησκεία από το κάδρο του κύριου ή αποκλειστικού διαχειριστή αξιών για το δεξιό πολίτη. Όχι ότι έπαψε να έχει πίστη στα θεία αλλά δεν στηρίζεται πλέον σε αυτά για να προκόψει ή για ν’αναλύσει την πραγματικότητα.
Τέλος σχετικά με την Οικογένεια, οι σύγχρονες μεταλλάξεις της παλαιάς συνεκτικής πατριαρχικής οικογένειας[ με τα πολλά καλά και κακά της] σε μονογονεϊκές οικογένειες,σε σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων ή αλλοφύλων,τα διαζύγια, η ενδοοικογενειακή βία και οι κακοποιήσεις μεταξύ συγγενών,ακόμα και η φτωχοποίηση, έχουν αφαιρέσει από την Οικογένεια τόσο τον ψυχικό της χαρακτήρα ,όσο και την κοινή λειτουργία των μελών της. Συχνότερα πρόκειται για οικονομικές ομάδες παρά για συναισθηματικές μονάδες.
Σύμφωνα με τα παραπάνω ο δεξιός πολίτης πρέπει ν’αναζητήσει νέα ιδεολογικά στηρίγματα στο Κράτος,την Οικονομία,την Τεχνολογία,την Ασφάλεια,την Κοινωνική συνοχή,δίχως όμως να βρίσκει τόσο σταθερές αρχές όπως ήσαν οι προηγούμενες πατροπαράδοτες.
Όσον αφορά στο δεξιό πολιτικό,ο οποίος πολλές φορές [όταν η παράταξή του κυβερνάει] δεν διαφέρει κατά την άσκηση της εξουσίας από τον αριστερό[καθώς ορισμένες πολιτικές είναι από τη φύση τους ‘δεδομένες ή δεσμευμένες’],νομίζω ότι κι εκείνος θά’θελε νά’χει μιάν άλλη ταυτότητα,εκτός από την πολιτική καταγωγή του,τις νεανικές του αναφορές κλπ.
Αποτέλεσμα είναι το 2020 ο δεξιός πολίτης να επιχειρεί να οριοθετηθεί απέναντι στον αριστερό με παραπομπή σε ηγέτες της Παράταξης από τη δημιουργία του ελληνικού Κράτους,με αναφορά στα λάθη των άλλων,με ιδεολογήματα και στερεότυπα.
Κι όλα αυτά, μέσα σε μία θεωρητική σύγχυση και ιστορική θολούρα,έχουν ως στόχο την απόδειξη αφοσίωσης στο Κόμμα και το χά’ι’δεμα μιάς κομματικής βάσης, η οποία διακατέχεται από τις ίδιες αβεβαιότητες.Όπως είναι φυσικό,πέραν της γλύκας και των προνομίων της Διακυβέρνησης, όπου ο δεξιός πολιτικός εξ-υπηρετεί τους δεξιούς ψηφοφόρους του ,θέλω να επισημάνω-κι εδώ θέλω την προσοχή του αναγνώστη- ότι δεν ταυτίζεται κοινωνικοεπαγγελματικά με τους συντρόφους του,καθώς οι διάσημοι δεξιοί πολιτικοί έχουν περισσότερα κοινά συμφέροντα με τους αντίστοιχους διάσημους των άλλων πολιτικών χώρων παρά με τους άσημους του δικού τους χώρου.
Το μόνο που απομένει να υπογραμμίσω είναι ότι στην Ελλάδα δύσκολα θα εντοπίσεις κάποιον που να δηλώνει φωναχτά πως είναι δεξιός[είτε γιατί φοβάται ότι θα τον ταυτίσουν με την Άκρα δεξιά και θα του φορτώσουν τα εγκλήματά της, είτε γιατί προτιμάει το χαρακτηρισμό Κεντροδεξιός,ως πλέον soft].
Αυτά κι αμαρτίαν ουκ έχω για την ίσως μη-καλή γνώση της πολιτικής ψυχοσύνθεσης των Απέναντι.
