να αντέξει λίγο καιρό ακόμα.
Δεν ξέρω, αν στις ΗΠΑ γεννιέται ένας νέος κόσμος, πάντως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή (πουθενά στον κόσμο) αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα για την επερχόμενη κατάρρευση του καπιταλισμού.
Και όταν λέω “επερχόμενη”, δεν εννοώ απαραίτητα το άμεσό μας μέλλον. Μπορεί να πάρει δεκαετίες. Αν και κάτι μου λέει, ότι δεν θα πάρει καν μία δεκαετία, αφού έρχονται απανωτές σφαλιάρες σε δεκάδες θέματα, αλλά μην βιαζόμαστε, όλα θα απαντηθούν εν καιρώ.
Εν πάση περιπτώσει, υπάρχει μια τρομερή κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα της αμερικανικής κοινωνίας.
Η ζωή στις ΗΠΑ ξαφνικά απέκτησε άγριο ενδιαφέρον.
Πριν λίγες μέρες, στο Richmond διαδηλωτές έσπασαν το άγαλμα του Κολόμβου και το έριξαν στην λιμνούλα του πάρκου, ενώ και άλλα μνημεία δέχτηκαν/δέχονται επιθέσεις.
Στο Seattle υπάρχει μια ολόκληρη αυτόνομη (ή αναρχοαυτόνομη αν γουστάρετε την ρητορική του συστήματος) περιοχή· μάλιστα, διαδηλωτές διανυκτερεύουν στο εγκαταλελειμμένο και κατειλημμένο (από μέρες) αστυνομικό τμήμα.
Ολόκληρες κοινότητες άρχισαν να παρακάμπτουν το ίδιο το σύστημα, μέσω της αυτο-οργάνωσης, ενώ μεγάλα κομμάτια της αμερικανικής κοινωνίας ξαφνικά άρχισαν να αναρωτιούνται, αν μια πολιτισμένη κοινωνία χρειάζεται αστυνομικούς. Μην σας χαλάσω την έκπληξη, δεν τους χρειάζεται.
Άρχισαν πολλοί να αναρωτιούνται, γιατί δαπανώνται δισεκατομμύρια στην αστυνομία (για την ακρίβεια πάνω από 120 δισεκατομμύρια), όταν πολλές περιοχές δεν έχουν καν καθαρό νερό.
Εντάξει, δεν θέλω να το παίξω έξυπνος, αλλά καπιταλισμός και πρόνοια ποτέ δεν πήγαιναν χέρι-χέρι, ενώ σε όσους συγκινούνται με τις κραυγές καταστηματαρχών (και μαύρων), που φωνάζουν στους βάνδαλους «να βρουν μια δουλειά», έχω να τους πω, ότι το ίδιο έλεγαν και οι σκλάβοι που έτρωγαν το μαστίγιο, επειδή κάποιος άλλος το έσκασε.
Πώς το είχε πει ο Camy: «Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται, σ’ αυτό που σε συνθλίβει».
Επίσης, δεν προστατεύει από τη φτώχεια, το πραγματικό μας πρόβλημα (άλλη μια αυταπάτη ότι το φάρμακο για τη φτώχεια είναι η εργασία), καθώς το 80% των εργαζομένων (σύντομα θα είναι μεγαλύτερο το ποσοστό) ζει με λιγότερα από $5 τη μέρα.
Δηλαδή, 4 στους 5 που εργάζονται, παραμένουν εξαθλιωμένοι.
Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία, αφού έρχονται υπέροχες μέρες, ειδικά για εκείνους που επένδυσαν στο πτώμα που λέγεται “εργασία” και που εξεγείρονται συνέχεια για τις σπασμένες βιτρίνες, αλλά ποτέ σχεδόν για την αστυνομική βία ή για τους χιλιάδες πεινασμένους των αμερικανικών πόλεων.
Και φυσικά, η αστυνομία, μιας και την αναφέραμε πάλι, συνεχίζει όλες τις μέρες να κάνει το μόνο που μπορεί και ξέρει, ν’ ανοίγει αβέρτα κεφάλια, ενισχύοντας το βαρύ κλίμα εναντίον της, αφού μέσα σ’ όλα σκοτώνεται ένας ακόμα άνθρωπος, o Rayshard Brooks, στην Atlanta από αστυνομικούς (μπορεί άνετα να πάρει έκταση αυτό το περιστατικό), δυο μαύροι βρέθηκαν κρεμασμένοι τις τελευταίες μέρες σε απόσταση περίπου 50 μίλια ο ένας από τον άλλον (αυτοκτονίες λέει η αστυνομία) και τέλος μια γυναίκα, που αγωνιζόταν αυτές τις μέρες στους δρόμους, βρέθηκε νεκρή μετά από 8 μέρες και ένα tweet όπου περιέγραψε σεξoυαλική επίθεση, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει σ’ αυτό το σημείο, αν συνδέεται η δράση της με την επίθεση.
Και δεν είναι τα μόνα περιστατικά των ημερών. Έχει χαθεί κόσμος αυτές τις μέρες, άλλοι από επιθέσεις ηλίθιων μανιακών που προσπαθούν να πατήσουν διαδηλωτές, άλλοι από την καταστολή, άλλοι υπό “περίεργες” συνθήκες.
Άκουσα και έναν βλαμμένο αστυνομικό προχθές, να μιλάει για το κυνήγι μαγισσών που δέχονται οι μπάτσοι, αλλά κυνήγι μαγισσών που πέφτουν σαν τις μύγες όλοι οι άλλοι (πλην των αστυνομικών) πρώτη φορά στα χρονικά.
Ως αποτέλεσμα, οι αστυνομικοί νοιώθουν άβολα, οι Δημοκρατικοί φοράνε κέντε (αφρικανικό ένδυμα), για να μην φαίνονται μόνο οι Ρεπουμπλικάνοι γελοίοι αυτές τις μέρες, ο Biden αναγκάστηκε αμέσως μετά την κηδεία του Floyd να τοποθετηθεί κατά της διακοπής χρηματοδότησης της αστυνομίας - αποδεικνύοντας τη χαοτική διαφορά με τους πολίτες.
Όλα αυτά με την ύφεση, επισήμως, στο Q1 (πρώτο τρίμηνο) να είναι 4.8%, ουσιαστικά πριν το lockdown, στην πρώτη οικονομία του πλανήτη, με τις εκτιμήσεις για το 2ο τρίμηνο να ποικίλλουν, κινούμενες γύρω σε ύφεση 20-25%, ενώ κάποια μίλια ανατολικότερα οι Έλληνες πιστεύουν, ότι θα την «περιορίσουν» στο 8%.
Συμβαίνουν και πολλά άλλα αυτές τις μέρες, αλλά δεν έχει νόημα, να περιγράφω καταστάσεις, που δεν …περιγράφονται.
Να πω μόνο αυτό.
Υπάρχει διάχυτη στην ατμόσφαιρα η θέληση, για κάτι άλλο απ’ αυτό που μας πλασάρουν και αν αυτή η θέληση ευθυγραμμιστεί με τις πράξεις μας τις επόμενες βδομάδες, αυτό δεν είναι σε θέση κανείς μας να το ξεκαθαρίσει, ειδικά μέχρι να καθαρίσει και το μυαλό από τα τσιγαριλίκια χαχαχαχαχα.
Προτιμώ, λοιπόν, να κλείσω λέγοντας “to be continued”. Καλά, έχει και υστερόγραφα.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Εκτός από τις ΗΠΑ, ζημιές έχουν υποστεί αγάλματα και μνημεία σε όλον τον δυτικό κόσμο, αυτές τις μέρες. Νομίζω, μια άλλη δυναμική κοινωνία αυτές τις μέρες είναι η γαλλική· μπορεί να κάνω λάθος. Στην Αυστραλία, πάντως, η αστυνομία προσπαθεί να εντοπίσει τους βάνδαλους και φαίνεται να συνέλαβε δυο γυναίκες για τον βανδαλισμό αγάλματος του Thomas Cook στο Sydney, κάτι που ο δήμαρχος του Middlesbrough χαρακτήρισε «απαράδεκτο» και ότι «προσβάλλει την μνήμη του, ίσως, μεγαλύτερου εξερευνητή της Ιστορίας». Ξέρετε, εμείς οι δυτικοί την αποικιοκρατία θέλουμε να την θυμόμαστε ως εποχή των μεγάλων εξερευνήσεων. Κανένας μας δεν ανακάλυψε την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Λατινική Αμερική, την (Νότια) Αφρική, το Χονγκ Κονγκ, για να αναφέρω μερικές μόνο από τις «ανακαλύψεις». Αυτά τα εδάφη τα κατοικούσαν άνθρωποι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν τους Ευρωπαίους. Στην Αυστραλία πχ ζούσαν οι Αβορίγινες, πριν την «ανακαλύψει» ο Cook. Και τους οποίους κατέσφαξαν οι Άγγλοι (που τώρα αυτοπροσδιορίζονται ως Αυστραλοί, όπως εδώ εμείς ως Αμερικάνοι) για να φτιάξουν …φράχτες. Λυπάμαι, κύριε δήμαρχε, αλλά ζούμε σε κλεμμένη γη. Δεν θέλουμε, όμως, να το παραδεχθούμε, γιατί πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη των εγκλημάτων, που διαπράξαμε στο όνομα της προόδου. Και φυσικά, οι ανακαλύψεις δεν αφορούσαν την ανθρώπινη πρόοδο. Ναι, κάποιοι άνθρωποι βγήκαν στη θάλασσα με το όνειρο της εξερεύνησης, αλλά οι περισσότεροι καπετάνιοι έψαχναν τη δόξα και το χρήμα. Και σιγά μην έδιναν οι Άγγλοι βασιλείς προνόμια στους πετυχημένους «εξερευνητές», αν δεν είχαν κάτι να πάρουν ως αντάλλαγμα. Αν δεν ήθελαν να αυξήσουν τα εδάφη τους, το βασίλειο, την βασιλική περιουσία. Όλα έγιναν στην τελική για περισσότερο πλούτο. Για χρυσάφι, φρούτα. Εμπορεύματα. Και υπήρχε και ανταγωνισμός ανάμεσα στις …Μεγάλες Δυνάμεις. Καθόλου τυχαίο, ότι οι πρώτες εταιρείες της ιστορίας είχαν να κάνουν με το …τσάι και τις νέες αποικίες. Και σκοτώθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι στο όνομα της «προόδου», πχ μόλις 130 εκατομμύρια αυτόχθονες σφαγιάστηκαν μόνο στη Βόρεια Αμερική. Αλλά γι’ «αυτούς» δεν κάνει να λέμε. Μόνο που οι απόγονοί τους δεν ξέχασαν, αφού δεν τους έχουμε αφήσει να μιλήσουν και ποτέ. Αλλά είναι αναπόφευκτη αυτή η μέρα. Η μέρα που η.. πολιτισμένη Ευρώπη θα πρέπει να λογοδοτήσει στους λαούς του πλανήτη για τα διαχρονικά εγκλήματά της. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η αποικιοκρατική μπότα δεν σταμάτησε ούτε τον 21ο αιώνα, που διανύουμε, να πατάει σε ξένα εδάφη. Στην τελική, υπάρχει μια σταθερά από τον 13ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ε, να τη βρείτε μόνοι σας.
Υ.Γ.2 Επιστροφή στις ΗΠΑ. Όλες αυτές τις μέρες έχουμε γνωριστεί με πάρα πολύ κόσμο, υπάρχει έμπρακτη στήριξη, ενώ αναδεικνύονται συνεχώς τα καθημερινά μας προβλήματα. Υπάρχει μια λαχτάρα, το βλέπεις, να πάμε έστω μια πιθαμή παραπέρα. Δεν ξέρω, επίσης, πόσο θα κρατήσει όλο αυτό, αλλά διαφαίνεται, ότι η περίφημη οργανωμένη κοινωνία μόνο οργανωμένη δεν είναι και μάλλον εμείς την κρατάμε στον ορό. Τα έχουν χαμένα. Κυριολεκτικά. Και δεν μπορείς να το καταλάβεις, αν δεν το ζεις από κοντά. Επίσης, άνοιξα λίγο να δω τα ελληνικά νέα και σταμάτησα να διαβάζω στο δίλεπτο, αφού είδα ότι οι Έλληνες απασχολούνται με πολύ σοβαρά θέματα αυτές τις μέρες. Ξέρετε, οι συγκρίσεις είναι άδικες και ανούσιες, αλλά είναι και κάπως αναπόφευκτες. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα (πάνε σχεδόν 11 χρόνια) άκουσα για την «άλλη» Ελλάδα που αντιστέκεται, την οποία βέβαια επί σχεδόν 7 χρόνια δεν κατάφερα να αντικρύσω, σαν τη χαμένη Ατλαντίδα, οπότε κάπου βαρέθηκα και να την αναζητώ. Έπρεπε να βρεθώ πίσω στις ΗΠΑ και να περάσουν σχεδόν άλλα 4 χρόνια, για να καταλάβω, ότι όλα αυτά τα ωραία που διαβάζεις και ακούς στην Ελλάδα, αφορούν σχεδόν πάντοτε άλλες χώρες, μακρινές. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ισχύει αυτό που διάβασα προ ημερών: «Δυο κλοσάρ, δύο φιλοσοφημένοι άστεγοι, που βιώνουν την ματαιότητα της ζωής παραπατώντας ανάμεσα στο τραγικό και στο γελοίο. Δεν απελπίζονται, γιατί κι η απελπισία είναι μια δήλωση. – Τι κάνουμε τώρα; – Περιμένουμε τον Γκοντό». Περιμένοντας τον …ηγέτη. Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω, αφού αυτά που περίμενα να ζήσω, στην χώρα που …ζηλεύει και ο ήλιος, τα ζω τελικά στο τελευταίο μέρος που περίμενα να συμβούν. Και δεν μιλάω μόνο για τις τελευταίες εβδομάδες. Αν και δεν μετανιώνω για αυτά τα 7 χρόνια. Ήταν μεγάλο σχολείο.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
