Γιώργος Ψυχογιός
Αυτοί που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας δείχνουν με το δάχτυλο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για ότι κακό συμβαίνει και προτείνουν την ίδια παλιά...
δοκιμασμένη συνταγή: όλοι σε κράτηση, νέοι, γέροι, παιδιά, άρρωστοι, έγκυες, λεχώνες, μωρά, Άτομα με Αναπηρία και όσοι δεν είναι σε κράτηση ή βγαίνουν απ’ αυτή να μένουν μακριά από την κοινωνία
Μέσω του παπα-Φώτη ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: «Αυτό θα πει άνθρωπος: να πονάς, ν’ αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω!». Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι είναι εύκολη απόφαση για έναν άνθρωπο να μαζεύει όσα υπάρχοντα μπορεί να κουβαλήσει και να ξεκινά το ταξίδι του ξεριζωμού. Προφανώς, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που προμηθεύτηκαν κιλά ολόκληρα με χαρτιά υγείας και απολυμαντικά όταν ξεκίνησε η εξάπλωση της πανδημίας επειδή φοβήθηκαν.
Η αντίληψη αυτή βέβαια δεν ήρθε ως παρθενογένεση ούτε είναι αποκλειστικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για το βασικό αφήγημα της νεο-Ακροδεξιάς στο δυτικό ημισφαίριο, μπολιασμένο με αρκετό από νεοφιλελευθερισμό. Ο πυρήνας της αντίληψης αυτής, που τείνει να γίνει κραταιά σε Ευρώπη και βόρεια Αμερική, συνίσταται στο εξής απλό: «Δεν με ενδιαφέρει ποιος είσαι κι από πού έρχεσαι, αλλά όχι εδώ».
Ευθύνες στην τότε αντιπολίτευση...
Την αντίληψη αυτή την είδαμε ήδη από το 2016 και μετά έγινε απόπειρα να γιγαντωθούν στην ελληνική κοινωνία, με άλλη ρητορική αλλά την ίδια ουσία, τόσο από τη Χρυσή Αυγή όσο και από τη Νέα Δημοκρατία. Την αντιμετωπίσαμε όταν «αγανακτισμένοι κάτοικοι» πετούσαν πέτρες στον τότε πρόχειρο καταυλισμό προσφύγων της Σούδας στη Χίο το φθινόπωρο του 2016, όταν «φιλήσυχοι νοικοκυραίοι» έκλειναν τους δρόμους με τις ευλογίες και κάποιες φορές με την υποστήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ώστε «να μην έρθουν στην πόλη μας» ή στις περιπτώσεις που «ανήσυχοι γονείς» δεν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο επειδή στο ίδιο σχολείο πήγαιναν προσφυγόπουλα.
Η Νέα Δημοκρατία έχει σαφείς ευθύνες για το φαινόμενο αυτό και την απήχηση που έχει στην κοινωνία, η οποία δεν είναι σε επίπεδο πλειοψηφικής αντίληψης, αλλά συνεχίζει να εμπεδώνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Το μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντιστάθηκε και συνεχίζει να αντιστέκεται.
Ήδη από το 2015, όταν η χώρα λειτουργούσε ως transit για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, η τότε αντιπολίτευση έκανε λόγο για «υγειονομικές βόμβες» και για «φθορές στις περιουσίες πολιτών». Από κοντά βέβαια και η πλειονότητα των ΜΜΕ, που είδαν με ανησυχία τη μεταστροφή της αντίληψης που είχαν οι τοπικές κοινωνίες, κυρίως των νησιών αλλά και όλης της χώρας, απέναντι στους κατατρεγμένους που έφθαναν στη χώρα μας.
Φοβήθηκαν όταν είδαν τις γιαγιάδες της Λέσβου, τον φούρναρη της Κω, τον λιμενικό Κυριάκο Παπαδόπουλο και έναν σωρό άλλους ανώνυμους αλληλέγγυους πολίτες να προσπαθούν να βοηθήσουν. Στην Ειδομένη, στον Πειραιά, στην Καβάλα, άνθρωποι σχολούσαν από τις δουλειές τους και πήγαιναν να μοιράσουν φαγητό, να δώσουν ρούχα ή ένα παιχνίδι στα παιδιά. Είδαν αυτούς τους ανθρώπους και διαπίστωσαν ότι το παραμύθι της κυβέρνησης Σαμαρά δεν είχε δράκο. Ότι και οι πρόσφυγες είναι σαν κι αυτούς, ίσως με άλλο χρώμα, με άλλη πίστη, αλλά, όπως και οι ίδιοι, ανησυχούν, κλαίνε, γελάνε, φωνάζουν, τσακώνονται, αγαπιούνται... Όλα το ίδιο.
...και σήμερα κυβέρνηση
Πριν από έντεκα μήνες, εκείνοι που επί χρόνια προσπαθούσαν να κεφαλαιοποιήσουν την κούραση των τοπικών κοινωνιών από τη δεκαετή οικονομική κρίση και να τη μετατρέψουν σε ξενοφοβία και ρατσιστικό μένος ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Σε όλο αυτό το διάστημα προσπαθούν να μετατρέψουν τους ανθρώπους, όπως τα 250 παιδιά που είδαμε σε χθεσινή μας επίσκεψη στην Ανοιχτή Δομή της Κορίνθου, τα οποία χρειάζονται βοήθεια και αρωγή, σε «εισβολείς» και απειλή για την εθνική ασφάλεια. Χαϊδεύουν με στοχευμένες κινήσεις το μαλακό υπογάστριο μιας κοινωνίας που σταδιακά συντηρητικοποιείται, φοβισμένη για το μέλλον της. Δείχνουν με το δάχτυλο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για ό,τι κακό συμβαίνει και προτείνουν την ίδια παλιά δοκιμασμένη συνταγή: όλοι σε κράτηση, νέοι γέροι, παιδιά, άρρωστοι, έγκυες, λεχώνες μωρά, Άτομα με Αναπηρία και όσοι δεν είναι σε κράτηση ή βγαίνουν απ’ αυτή να μείνουν μακριά από την κοινωνία. Τα μισά παιδιά στο σχολείο σε σχέση με πέρσι, κλειστές δομές στα νησιά, τα ενταξιακά προγράμματα στον κάλαθο των αχρήστων, απαγόρευση στην πρόσβαση στην εργασία, κατάργηση της δυνατότητας έκδοσης ΑΜΚΑ, εμπόδια στην έκδοση ΑΦΜ. Ό,τι μπορούμε για να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. Βέβαια, μια χαρά μας βολεύουν για αποδιοπομπαίος τράγος, αλλά μέχρι εκεί.
Περί άλλων τυρβάζει η Ε.Ε.
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Πρόσφυγα. Η μέρα που ο κόσμος πρέπει να θυμάται -και ο ελληνικός λαός ξέρει από προσφυγιά και μετανάστευση- ότι ο νόμος της ζούγκλας και της επιβίωσης του ισχυρού δεν έχει θέση πια στην κοινωνία των ανθρώπων και ότι πρέπει να διαχειριστούμε το ζήτημα με ανθρωπιά, πολιτικές ένταξης και συνεχή πίεση προς την Ευρώπη. Δυστυχώς -μέχρι ώρας-, η Ε.Ε. περί άλλων τυρβάζει και προσπαθεί να χωρέσει τον ελέφαντα κάτω απ’ το χαλί. Σήμερα θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ανακοινώσει την έμπρακτη αλληλεγγύη της τόσο στους πρόσφυγες όσο και στις χώρες πρώτης εισόδου, τις οποίες καταδίκασε ως ασπίδα της με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, αλλά φευ.
* Ο Γιώργος Ψυχογιός είναι βουλευτής Κορινθίας, τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ
