Του Γιάννη Πανούση
Την ώρα της φωτιάς δηλώνω απών
φορώ βρεγμένα ρούχα
άσε τους άλλους να μαντεύουν
στα καμένα τις επόμενες εκρήξεις
……..την ώρα της φωτιάς γλιτώνω κάτι
Γ.Δελιόπουλος, Απών
Κάποιοι δημοσιογραφούντες πολιτικοί ή πολιτικολογούντες δημοσιογράφοι δηλώνουν ότι δεν πρέπει οι ειδικοί [εν προκειμένω, οι λοιμωξιολόγοι] να καθορίζουν αποφάσεις γενικότερου ενδιαφέροντος.
Είναι εξαρχής γνωστόν ότι άλλο η εισήγηση κι άλλο η απόφαση, όμως αναρωτιέμαι χωρίς τεκμηριωμένα επιχειρήματα πώς ακριβώς πιστεύουν οι εν λόγω ότι πρέπει, όχι μόνο στην Πανδημία, αλλά σε κάθε περίπτωση, να λαμβάνονται οι αποφάσεις;
Με πλειοψηφικές ψηφοφορίες, με δυναμικές μειοψηφίες,με φετφάδες του Ιερατείου,με κραυγές Αγανακτισμένων στις πλατείες;
Δηλαδή όταν οι ισχυριζόμενοι τα παραπάνω ταξιδεύουν σε αεροπλάνο με έντονες αναταράξεις αφήνουν τον πιλότο να βρει λύση ή κάνουν ψηφοφορία για το πού πρέπει να κατευθυνθεί το σκάφος;
Όταν αντιμετωπίζουν ένα νομικό πρόβλημα απευθύνονται σε κάποιο μύστη ή σε δικηγόρο;
Όταν χτίζουν ένα σπίτι ρωτάνε το γείτονα ή τον μηχανικό; Όταν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο τα εμπιστεύονται στο δάσκαλο ή σε κάποιον κομμισάριο;
Αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι πολιτικοί δεν θέλουν να χάσουν το μονοπώλιο της Εξουσίας [και των προνομίων της] αλλά να θέλουν να κατέχουν ex officio [ένεκα της τυχαίας εκλογής τους] ή ex cathedra [ένεκα της κομματικής τους θέσης] το μονοπώλιο της Αλήθειας, μήπως τους καθιστά ολίγον γραφικούς;
Εκτός αν ιδρύσουμε στη χώρα Ακαδημία Ασχέτων , οι οποίοι θα ορίζονται από τα κόμματά τους ως ειδήμονες της σωτηρίας του λαού από κάθε νόσον ή από κάθε ανο(η)σία.
