Tου Γιάννη Πανούση
Το έθνος να λυπάστε που φοράει ένα ρούχο που δεν ύφανε,που τρώει ψωμί που δεν έψησε και πίνει κρασί που δεν τρέχει από το πατητήρι του
Khalil Gibran/Γ.Σουλιώτης,Το έθνος να λυπάστε
Η κρίση του Κορονο’ι’ού έσπασε όλους τους κρίκους που μας συνέδεαν (πραγματικά ή ιδεοληπτικά) με το χθες και το σήμερα, με την ιστορία και την κοινωνία, με τη λογική και τη νομιμότητα, με τη δημοκρατία και τους θεσμούς, με το Κράτος και τις ελίτ.
Οι δημοκρατικοί αμυντικοί μηχανισμοί του πολιτεύματος λειτούργησαν παρά τη δυσπιστία που εξακολουθεί να κυριαρχεί παντού (άλλοτε συνοδευόμενη από μνησικακία κι άλλοτε από φόβο).
Πώς όμως είναι δυνατό να έχεις προσδοκίες και απαιτήσεις από θεσμούς και αξίες τις οποίες δεν υπηρετείς και στις οποίες δεν πιστεύεις;
Μερικοί επιμένουν:δεν υπάρχει Κράτος,αλλά ακόμα κι αν κάπου εμφανίζεται στην ουσία πρόκειται για σενάρια μετα-κορονο’ι’κής κερδοσκοπίας.
Όταν έχουμε πεισθεί ότι ένα σύστημα δεν υιοθετεί πλέον δυνάμεις αυτο-διόρθωσης τί ακριβώς κάνουμε;
• Περιμένουμε το δυστύχημα, το ατύχημα ή τη μεγάλη περιπέτεια ;Μα αυτή είναι ήδη τώρα εδώ
• Πιστεύουμε στην αυτόματη επαναφορά στην «προτέρα κατάσταση» από ανωτέρα δύναμη (Θεία ή Ευρωπαϊκή);
Μα κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει αν δεν κάνεις κι εσύ κάτι
• Απέχουμε μέχρι να βρουν λύση οι όποιοι εμπλεκόμενοι;Μα έτσι δυσκολεύουμε το έργο τους
Η πολιτική μας είχε πάθει κυκλοφοριακή συμφόρηση από τους πολλούς μονόδρομους προς τη μεγάλη λεωφόρο της ανάκαμψης.
Η (αδύναμη) Δημοκρατία που συγκρούεται με το (συγκεντρωτικό) Κράτος, η (αντιμεταρρυθμιστική) κοινωνία που αρνείται (ακόμα και τον δίκαιο) νόμο, τα δικαιώματα (του ανθρώπου) που απεχθάνονται τις υποχρεώσεις (του πολίτη), οι (συνωμοτικές) δοξασίες που κατισχύουν του (υπεύθυνου) ορθολογισμού, ο (διαλυτικός) νεοφιλελευθερισμός που εμφανίζεται ως (αναγκαία) προσαρμογή στο διεθνές περιβάλλον, ο (αγανακτισμένος) εξτρεμισμός που συνασπίσθηκε με τον (παρηγορητικό) λαϊκισμό χαρακτηρίζανε το τέλος μιας εποχής προ-κορονο’ι’ού.
Κι όμως ακόμα και τώρα που είμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής παραδείγματος τα αρνητικά φαινόμενα δεν εκλείπουν, το ανορθόδοξο θεοποιείται, το παράλογο πολιτικοποιείται και το ψευδές ιδεολογικοποιείται λες και η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι σαν το κρυφτό ή την τυφλόμυγα.
Ο πληγωμένος έλληνας συνεχίζει να ψάχνει να βρει το δίκηο και το «κεκτημένο» του μέσα στα σκονισμένα βιβλία με τα τσιτάτα αρνούμενος να αρνηθεί.
Να αρνηθεί όχι βέβαια την ιδεολογία, την πίστη του, το υπερτροφικό Εγώ του, αλλά τα λάθη του.
Αρνούμαστε να αρνηθούμε τα λάθη μας.
Κι έτσι η προ-κρίση, η κρίση και η μετα-κρίση γίνονται ένα κουβάρι που γρήγορα θα γίνει βρόγχος και θα μας πνίξει όλους ενώ θα φωνάζουμε ως αιώνιοι παλίμπαιδες: «Φτου! ξελευθερία».
Στο ερώτημα ‘ποιός κρατάει σήμερα στα χέρια του το momentum της Ιστορίας’ ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να απαντήσει με ιδεοληψίες, με ευχολόγια ή με συμψηφισμούς. Πρέπει να απαντήσει με καθαρό μυαλό, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος για την αλήθεια,κυρίως για τον καθαρό πολιτικό και κοινωνικό ουρανό της Επόμενης Μέρας.
YΓ.’’Η ζωή είναι μία πρόσκληση στο θάνατο
με ανοιχτή ημερομηνία’’[Ν.Γ.Μουρτζούχος]
