Του Γιάννη Πανούση
Πέρα οι ομιχλώδεις ορίζοντες
το φως της αναγέννησης προσμένουν
Θ. Βλασσόπουλος, Πανδημία
Άνθρωποι και λαοί δεν πρέπει να σπαταλάνε αφρόνως, τα αποθέματα της τύχης οι μεν και ευτυχούς ιστορικής συγκυρίας οι δε. Η αέναη επί-κληση του ούριου άνεμου δεν συνιστά...
στρατηγική επιβίωσης.
Αποτελεί Ύβριν, που επι-στρέφει ως προσωπική ή εθνική τραγωδία, το παιχνίδι με τις ελαφρότητες, τις δημαγωγίες, τους ακροβατισμούς, τις ασυνέχειες, τις ασυνέπειες στο όνομα του Μερικού και του Εφήμερου.
Ουδείς μπορεί να παίζει επί μακρόν ατιμωρητί με την Ιστορία. Και η Ιστορία αναζητεί το Όλον και το Διαρκές κι όχι τις ατάκες και τα κλισέ της συγκυρίας.
Αυτές οι σκέψεις είχαν φιλοσοφική/θεωρητική ισχύ π.Κ (προ Κορονοϊού). Ήρθε όμως απρόσκλητη η Πανδημία και –πέραν της Φοβέρας– προκάλεσε και άλλους κλειδωνισμούς (ίσως θετικούς).
Σπάνε ένα - ένα τα αποστήματα της Μεταπολίτευσης. Τέλος η ανομική νοοτροπία (κάνω ό,τι θέλω γιατί έχω απεριόριστα δικαιώματα), η αίσθηση ατιμωρησίας (ποιός θα τολμήσει να με καταγγείλει;) ή η παντελής έλλειψη προσωπικής ευθύνης (οι άλλοι φταίνε για όλα).
Συνειδητοποιήσαμε επιτέλους ότι καμία θυσία του λαού δεν μπορεί να πιάσει τόπο αν η κοινωνία δεν πεισθεί ότι το πολιτικό/διοικητικό σύστημα, στο σύνολό του είναι έτοιμο ν’ αλλάξει μυαλά και νοοτροπία (και να καταστεί αποτελεσματικός φύλακας του δημοσίου συμφέροντος και των εννόμων αγαθών των πολιτών), και ότι τα κόμματα είναι πρόθυμα να συνεργαστούν προκειμένου ν’αντιμετωπίσουν ασύμμετρους κινδύνους.
Μολονότι και ένοχος και δικαστής και σωτήρας δεν νοείται, νομίζω ότι σήμερα προέχει η σωτηρία και όχι ο(όποιος) αναδρομικός καταλογισμός ευθυνών.Τώρα προέχει η ενότητα και η κοινή προσπάθεια.
Η καλύτερη λύση είναι η ηθική μεσότητα ανάμεσα στη ([χωρική αλλά όχι συναισθηματική) από-σταση από τον πλαϊνό και στη διά-σταση από τις όποιες (ιδεολογικοκομματικές) διαχωριστικές "γραμμές".
Αύριο που θα ξημερώσει μιά άλλη μέρα καλό για τη χώρα θα είναι να μην υπάρχουν νικητές και ηττημένοι αλλά να έχουμε όλοι μαζί κερδίσει τη μάχη της ζωής.
Τα υπόλοιπα ας τ’αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος, μιάς και θα’χουμε εξασφαλίσει ένα ασφαλές μέλλον. Αλλιώς σε τί και σε ποιόν θα ωφελούσαν οι διχασμοί πάνω στα (κοινωνικά και ψυχικά) ερείπια;
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
