Αγαπητέ πιτσιρίκο, παρακάτω κάνω κάποιες σκέψεις στη βάση ιστορικών στοιχείων, που μπορεί να τα βρει ο οποιοσδήποτε, αν ψάξει στοιχειωδώς.
Ας δούμε ορισμένες πανδημίες του 20ου αιώνα.
Δεν θα αναφερθώ στην ισπανική γρίπη, γιατί οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύχθηκε, είναι ιδιαίτερες (τέλος Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άθλιες συνθήκες υγιεινής, έλλειψη αντιβιοτικών και εμβολίων).
Ένα τεράστιο μέρος των θανάτων, που αποδίδονται στην ισπανική γρίπη, οφείλονται στις άθλιες συνθήκες της εποχής και όχι στον ίδιο τον ιό.
Ας δούμε, όμως, δύο μεταπολεμικές πανδημίες:
Πανδημία γρίπης 1957-58: Η περίφημη “ασιατική γρίπη”, αν ρωτήσουμε τους γονείς και τους παππούδες μας, την έχουν βιώσει. Ξεκίνησε από την Ασία και επεκτάθηκε σε όλο τον πλανήτη, μέσα σε λιγότερο από 12 μήνες ασθένησαν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, οι θάνατοι υπολογίζονται κοντά στο 1,5 εκ., αν και μάλλον πρόκειται για μετριοπαθή εκτίμηση, αφού τα συστήματα καταγραφής ιδιαίτερα στις φτωχές ασιατικές χώρες ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.
Πανδημία της γρίπης του Χονγκ Κονγκ 1968-69: Μία αντίστοιχη κατάσταση πανδημίας σε ελαφρά χαμηλότερο βαθμό, ο ιός επεκτάθηκε σημαντικά στις ΗΠΑ μέσω της επιστροφής στρατευμάτων από την Ασία λόγω του πολέμου του Βιετνάμ. Οι νεκροί παγκοσμίως υπολογίζονται γύρω στο 1 εκ. με πάλι ανοιχτό το ενδεχόμενο της υποεκτίμησης.
Σε όλες αυτές τις βαρύτατες πανδημίες πάρθηκαν σημαντικά μέτρα υγιεινής και κοινωνικής αποστασιοποίησης, η ανθρωπότητα ξεπέρασε το πρόβλημα μέσω του σταδιακού κύκλου του ιού -(δηλαδή της δημιουργίας ανοσίας)- και εντέλει της παρασκευής εμβολίου.
Κανένα ολικό όμως lockdown, καμία κοινωνική δικτατορία -τουλάχιστον γι’αυτό το λόγο…-, κανένας θάνατος ολόκληρων κοινωνιών· οι κοινωνίες συνέχισαν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη τους.
Απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις έχουμε έναν κορονοϊό που ήδη σε 4 μήνες ύπαρξης -πρώτα κρούσματα αρχές Δεκεμβρίου- έχει 41.000 νεκρούς, αν όμως δεν φτάσει τουλάχιστον τα προαναφερθέντα νούμερα, δεν έχει κανένα λόγο να θεωρείται κάτι παραπάνω επικίνδυνο από μία επιθετική γρίπη, κάτι λιγότερο επικίνδυνο ίσως.
Παρ’ όλα αυτά, έχει οδηγήσει τις περισσότερες κοινωνίες στην ηθελημένη αυτοκτονία της ζωής τους και τη φυλάκιση των πολιτών τους, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΠΟΥ.
Γιατί άραγε τέτοια αντίδραση, γιατί τέτοια υστερία;
Η απάντηση είναι απλή: ζούμε στην εποχή της νεοφιλέλευθερης ολοκληρωτικής υγειονολογίας, των sjw, των “ειδικών επιστημόνων” που πολλοί απολαμβάνουν την εξουσία τους χωρίς ενδιαφέρον για την κοινωνία, του political correctness, της ατομικής ευθύνης και του ολοκληρωτισμού των MME και των social media.
Βλέπουμε, όμως, ότι αυτός ο ολοκληρωτισμός, αν και είναι political correct, αν και είναι υπέρ της “συμμετοχής” και του χειροκροτήματος, αν και παίρνει τη μορφή των χαμογελαστών διασήμων, που είτε κάνουν «δωρεές», είτε τραγουδούν από τις βίλες τους, δεν είναι λιγότερο αυταρχικός από τους προηγούμενους, όπως μαθαίνουμε κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα και στην Ελλάδα.
Είναι σαφές, ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, αλλά ίσως γι’αυτό το λόγο γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος και αυταρχικός, κάθε κίνδυνο και κάθε συγκυρία θα τη χρησιμοποιήσει για να επιβληθεί στους πολίτες.
Ποτέ οι κυβερνήσεις που τον υπηρετούν δεν νοιάστηκαν για τους πολίτες και η ελληνική, όπως πάντα, είναι η πλέον «υποδειγματική».
Όλη η στρατηγική της χαλιναγώγησης της καμπύλης (flattening the curve) γίνεται, όχι για να σωθούν ζωές («θα πεθάνουν που θα πεθάνουν, αλλά να το κάνουν σιγά σιγά») αλλά για να μην δοθούν χρήματα σε μόνιμη βάση στην υγεία.
Στην Κίνα έφτιαξαν 5 νοσοκομεία σε λίγες εβδομάδες, αλλά στην Ελλάδα (και στην Ευρώπη) δεν υπάρχουν καν μάσκες και υγειονομικό υλικό για τους γιατρούς, ούτε για τους πολίτες (ή μάλλον υπάρχουν, αν έχεις λεφτά, τα πάντα υπάρχουν αν έχεις λεφτά).
Έχουν όμως πείσει τα χάπατα, που λες και εσύ, ότι το παν είναι, αν βγήκε κάποιος για τζόκινγκ ή αν έπαιξε ένα παιδάκι με μία μπάλα.
Για να το πω απλά: δεν δίνουν δεκάρα για τις ζωές σας (είτε των γερόντων, είτε ακόμα περισσότερο των νέων), όπως και ποτέ δεν έδιναν, το όλο ζήτημα είναι πως το «σύστημα» θα την περάσει πιο ανώδυνα.
Το αύριο που έρχεται είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και μάλλον σκοτεινό, τα θύματα και ίσως οι νεκροί από την καπιταλιστική διαχείριση του ιού, θα είναι φοβάμαι πολλαπλάσια από ότι από τον ίδιο τον ιό.
Τα δυσάρεστα μέτρα για την υγεία, θα μετατραπούν (και πάλι) πολύ εύκολα σε «δυσάρεστα αλλά αναγκαία» (αλήθεια θυμόμαστε αυτή τη φράση;) μέτρα για την οικονομία και την κοινωνία.
Και ξέρεις κάτι; Τότε δεν θα υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, θα έχουν ήδη ανασταλεί εν ονόματι της καραντίνας και της «δημόσιας υγείας».
Τουλάχιστον, ας πούμε, ότι κανείς δεν θα έχει δικαίωμα να πει, ότι «δεν ήξερε», ούτε καν αυτοί που χειροκροτάνε στα μπαλκόνια.
Φιλικά
Μ. Σ.
(Αγπαπητέ φίλε, είναι εντυπωσιακή η αφέλεια των ανθρώπων. Επίσης, εντυπωσιακό είναι, ότι αισθάνονται αθώοι. Όχι χαζοί, αθώοι. Πάνε οι μισθοί, πάνε οι συντάξεις, αλλά αυτοί κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν. Κάνουν σαν να μην πρόκειται να συμβεί. Τι να πεις;)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
